ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Αγάπη στον Θεό και στον άνθρωπο δίδασκε ο π. Παίσιος. "Το σπουδαιότερο καθήκον του ανθρώπου είναι ν΄ αγαπάει το Θεό και έπειτα τον συνάνθρωπό του, τον κάθε συνάνθρωπο και περισσότερο τον εχθρό του. Εμείς ωστόσο δεν αγαπάμε το Θεό ούτε και τους συνανθρώπους μας. Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλον ; Όλα για τον εαυτό μας, για τον άλλον τίποτε και γι΄ αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη, δεν θα μας συγχωρήσει αυτή την αδιαφορία μας για τον πλησίον". Πραγματικά λείπει στις μέρες μας αυτή η αμφίδρομη αγάπη, γι΄ αυτό και η ζωή μας μέρα με τη μέρα γίνεται πιο απρόσωπη, αφόρητη, ποιοτικά υποβαθμισμένη. 

"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με τη κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται με το να κάθεται". Είναι η ανία που γεννά ή αδιαφορία για τον συνάνθρωπό μας, ή "παρά φύσιν" περιχαράκωση στο συμφέρον και το εγώ μας, η υλική άνεση. Αντίδοτό της αποτελεσματικό η κούραση για τον άλλο από καθάρη, ανιδιοτελή αγάπη.

"Ο καλός χριστιανός, δίδασκε ο π. Παίσιος, αγαπάει πρώτα το Θεό και έπειτα τον άνθρωπο. Η πλεονάζουσα αγάπη πάει και στα ζώα και στη φύση". Και είναι εύλογο αυτό, διότι και η αγάπη προς το Θεό και προς τη φύση είναι αμφίδρομη. Όποιος αγαπά το Θεό, το Δημιουργό της φύσης αγαπά και το δημιούργημά Του, τη κτίση. Όταν όμως καταστρέφει ο άνθρωπος παντοιοτρόπως το περιβάλλον, τότε τί άλλο είναι παρά αθεόφοβος και απάνθρωπος ; Ωστόσο το να αγαπά κάποιος μονοδιάστατα τη φύση και όχι ταυτόχρονα και το Θεό, τούτο είναι δαιμονικό. Ο Ιωσήφ ο υμνογράφος στη ζ΄ Καταβασία του Κανόνα της Παναγίας υποστηρίζει : "Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα·".

ΠΗΓΗ : "ΠΡΩΤΑΤΟΝ",  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1995, αριθ. 51, σελ. 438 κ.ε.