ΕΝΑ ΚΑΡΒΕΛΙ ΨΩΜΙ - Η ΑΞΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΤΗΝ ΜΕΡΑ

Ήταν καλοκαίρι του 1988. Έκανα με τα πόδια μόνος της διαδρομή Δάφνη - Καρυές - Σταυρονικήτα - Ιβήρων - Φιλοθέου - Λαύρα - Κερασιά - Αγία Άννα. Στον δρόμο από την Λαύρα στην Κερασιά, λίγο έξω από την Κερασιά συνάντησα ένα γεροντάκι που έσκαβε στον κήπο του. 

"Καλώς τον", μου είπε, "έλα να πιείς ένα νερό".

Παίρνω το νερό. Τον ευχαριστώ. Πίνω. Δοξάζω τον Θεό. Πιάνουμε κουβέντα.

"Πώς σε λένε ;"

"Σπύρο"

"Από που είσαι ;"

"Από την Αθήνα"

"Πού πας ;"

"Στον π. Θεολόγο"

"Τί δουλειά κάνεις ;"

"Δικηγόρος"

"Δεν πειράζει !"

"Άκου παιδί μου, να σου πω μια ιστορία. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος, γεμάτος πάθη, εγωισμό, φιλοχρηματία, φθόνο, οργή ! Μία μέρα, εκεί που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένος με ψωμιά, ένας φτωχούλης του ζήτησε ελεημοσύνη. Όμως, ο πλούσιος θύμωσε και στον θυμό του πέταξε ένα καρβέλι ψωμί στον φτωχό. Αυτός το πήρε και το έφαγε στο σπίτι με τα παιδάκια του. Έφτασε ο καιρός και ο πλούσιος κοιμήθηκε. Ήρθαν τότε οι δαίμονες και του τραβούσαν την ψυχή του να την πάνε στην κόλαση. Μπήκαν τα πάθη του στη μια πλευρά της ζυγαριάς και η ζυγαριά έγερνε προς την κόλαση. Έβαλε τότε, παιδί μου, και ο φύλακας άγγελός του από την άλλη πλευρά το καρβέλι, που ο πλούσιος είχε πετάξει με θυμό αλλά ο φτωχός το έφαγε με τα παιδιά του και ωφελήθηκε, και αμέσως η ζυγαριά ισορρόπησε και η ψυχή σώθηκε. Βλέπεις, παιδί μου, τί αξία έχει και η πιο μικρή καλή πράξη ανεξάρτητα από την προαίρεση αυτού που την κάνει ! Άντε στο καλό, παιδί μου και να θυμάσαι, πριν βάλεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι κάθε βράδυ, να κοιτάς να έχεις κάνει τουλάχιστον μια καλή πράξη, αυτό μπορεί να σε σώσει". 666

ΠΗΓΗ : "ΠΡΩΤΑΤΟΝ", AΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2010, αριθ. 118, σελ. 68  κ.ε.