Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Ὁ πειρασμὸς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Λεπτομέρεια ἀπὸ σύνθετη εἰκόνα, ἀρχὲς 16ου αἰ., Βυζαντινὸ Μουσεῖο.

- Είδα όλες τις παγίδες του εχθρού απλωμένες επάνω εις την γην, εστέναξα και είπα :

- Ποιός άραγε τις ξεπερνάει και ποιός υα μας γλυτώσει από αυτές ; Και άκουσα μια φωνή που μου έλεγε :

- Η ταπεινοφροσύνη, Αντώνιε.

Ο Μέγας Αντώνιος εκλείσθηκε μέσα σ΄ ένα μνήμα. Πρόκειται για ένα μνήμα όχι κοινό, αλλά ένα θολωτό τάφο που είχε και θύρα.

Ο διάβολος μη υποφέροντας αυτήν την ενέργειαν του Αντωνίου και φοβούμενος μήπως γεμίσει σιγά-σιγά η έρημος από ασκητάς, ήρθε εις το κοιμητήρι μια νύκτα με πλήθος δαιμόνων και τόσον πολύ τον εχτύπησαν, ώστε τον άφησαν κάτω αναίσθητο από τα πολλά βασανιστήρια.

Εκείτετο λοιπόν, προσευχόμενος και μη δυνάμενος να σηκωθεί από τας πληγάς των δαιμόνων, έλεγε προς αυτούς : "Εδώ είμαι, δεν αποφεύγω τις πληγές σας^. εάν και περισσότερα κακά μου κάμετε, δεν με αποχωρίζετε από την αγάπην του Δεσπότου Χριστού και Σωτήρος μου".

Οι δαίμονες εξηγριώθησαν περισσότερον, αφού είδον ότι ήταν τόσον πληγωμένος και τους εφοβέριζε. Έκαμαν τότε τόσον μεγάλον θόρυβον, ώστε του εφάνη ότι εσείσθη όλος ο τόπος και εσχίσθησαν οι τοίχοι.

Οι δαίμονες, επειδή, ούτε με τον πόλεμον της σαρκός ούτε με τις πληγές του σώματος τον ενίκησαν, άρχισαν να τον επιτίθενται με άλλην μέθοδον. Άλλαξαν τακτικήν και τώρα χρησιμοποιούν οι πανούργοι τους μετασχηματισμούς.

Κατά φαντασίαν μετασχηματισθέντες εις ερπετά και θηρία εγέμισαν τον τόπον από λέοντας, άρκτους, λεοπαρδάλεις, ταύρους, όφεις, λύκους και άλλα παρόμοια. Έκαστον δε από τα θηρία αυτά, κατά το ίδιον σχήμα τον επολέμει. Ο λέων εβρυχάτο και ορμούσε να τον φάγει, ο ταύρος να τον κερατίσει, ο σκορπιός να τον κεντρίσει.

Ο δε Όσιος συνθλιβόμενος υπ΄ αυτών και κεντούμενος, είχε πόνον φοβερόν εις το σώμα, εις την ψυχήν όμως ήταν άφοβος. Περιγελούσε τους δαίμονας και τους έλεγε : "Εάν είχατε δύναμιν, ένας και μόνον από εσάς έφθανε να με πολεμήσει^. αλλ΄ επειδή ο Δεσπότης Χριστός σας εξενεύρωσε, δια τούτο προσπαθείτε με το πλήθος και την υποκρισίαν να με φοβίσετε, μετασχηματιζόμενοι εις μορφάς θηρίων^. εάν ελάβετε κατ΄ εμού εξουσίαν άνωθεν, μη αμελήτε. ει δεν και δεν ελάβετε, τί μάτην ταράσσεσθε;".

Ο Κύριος όμως δεν παρέβλεψε την άθλησιν του Οσίου και ήλθε εις αντίληψιν και βοήθειάν του. Ύψωσε τα μάτια του προς τα επάνω, είδε την στέγην να ανοίγει και να κατεβαίνει μια ακτίνα φωτός προς αυτόν. Τότε οι δαίμονες εξαφανίσθησαν, οι πόνοι του σώματος έπαυσαν, αισθάνθηκε έντονα την θείαν παρουσίαν και ανεφώνησε :

- Πού ήσουν, Ιησού μου γλυκύτατε ; Διατί δεν εφάνης εξ αρχής να παύσεις τας οδύνας των πόνων μου ; Τότε ακούσθηκε μια φωνή να του λέγει :

- Αντώνιε, εδώ ήμουν, αλλά επερίμενα να ιδώ τον αγώνα σου. Επειδή, λοιπόν, έδειξες υπομονή και δεν ηττήθηκες, θα σου είμαι πάντοτε βοηθός και θα σε κάμω παντού ονομαστό. Ήταν τότε ο Μ. Αντώνιος 35 ετών (το έτος 286 μ.Χ.).

ΠΗΓΗ : ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, "εκδ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ", ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2005,  σ. 185 κ.ε.