ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ - ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

Ὑπάρχει στὸν πολυβασανισμένο καὶ ταλαιπωρημένο πλανήτη μας, μία φλούδα γῆς, ὅπου γονιμοποιοῦνται μεγάλες ἀνατροπὲς κοινωνικῶν συμβατικοτήτων. Μία φλούδα γῆς, ὅπου ὑπερβαίνονται κοινωνικὲς σταθερὲς καὶ δεδομένα. Ἡ ἀνατρεπτικὴ αὐτὴ τῶν πάντων χώρα εἶναι ἡ ἁγιοτόκος χερσόνησος τοῦ Ἄθω, γνωστὴ ὡς Ἅγιο Ὄρος.

Κοινωνία–Κοινότητα πολυεθνική, πολυφυλετική, πολύγλωσση, μὲ ἑνοποιητικὴ ταυτότητά της τὴν Ὀρθὴ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό, ποὺ διαμορφώνει κατὰ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν Ἁγιορείτικη Οἰκουμενικότητα. Μία Οἰκουμενικότητα, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν «διεθνισμό», τὸν «πλουραλισμό», τὴν «ἀνοχὴ τῆς διαφορετικότητας», τὴν «πολυπολιτισμικὴ κοινωνία», τὴν «παγκοσμιοποιητικὴ διαδικασία», τὸν «σεβασμὸ τῶν μειονοτήτων». Αὐτοὶ ὅλοι οἱ ὅροι τῆς σύγχρονης ἐπικοινωνιακῆς διαλέκτου σηματοδοτοῦν τὴν ὀρθολογιστικὴ ἀπαίτηση τῆς «Νέας Ἐποχῆς» γιὰ ἀντικατάσταση τῆς ἀγάπης καὶ πίστης πρὸς τὴν Πατρίδα τοῦ καθενός, μὲ ὀρθολογικές – κανονιστικὲς ἀρχὲς κοινωνικῆς συμβίωσης, ποὺ διαμορφώνουν μία νομικὴ ἐξασφάλιση ὅλων τῶν πολιτῶν τῶν σύγχρονων δυτικῶν «δημοκρατιῶν». Ὁ πολίτης τῆς ἀθωνικῆς πολιτείας, ἱερομόναχος, μοναχὸς ἢ δόκιμος, Ἕλληνας ἢ ξένος, ἀπαρνεῖται τὴν ἀσφάλεια, ποὺ προσφέρει ἡ πατρίδα καὶ ἡ οἰκογένεια καὶ θυσιάζει τὸ ὄνομα καὶ τὸ ἐπίθετό του ἀμέσως μετὰ τὴ μοναχικὴ ἔνταξή του. Ἐνέργεια, ποὺ ἀποδεικνύει τὴν αὐθυπέρβαση τοῦ μοναχοῦ καὶ τὴν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἀναγέννησή του. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ πολίτης τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας μεταβάλλεται σ’ ἕναν ἄνθρωπο χωρὶς πατρίδα καὶ οἰκογένεια. Ἁπλούστατα, ὡς γνήσιος Χριστιανὸς ἀγαπᾶ καὶ σέβεται τὴ γενετικὴ καὶ γεωγραφικὴ καταγωγή του, ἀλλὰ τὶς ὑπερβαίνει καθιστώντας πνευματικοὺς ἀδελφούς του ὅλους τοὺς συνανθρώπους του καὶ πατρίδα του ὅλες τὶς πατρίδες τῶν συνανθρώπων καὶ συνἀδελφῶν του. Σκοπὸς ἄλλωστε τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα καὶ τοῦ μοναστικοῦ του βίου πλέον θὰ εἶναι ἡ ἔνταξή του, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, στὴν οὐράνια καὶ αἰώνια πατρίδα καὶ οἰκογένεια.

Στὴν ἁγιορείτικη πολιτεία ὁ ἐπισκέπτης ψηλαφεῖ αὐτὴ τὴ διαφορετικὴ «πατρίδα» τῶν ἐλεύθερων ἀνθρώπων. Μία πατρίδα τοῦ οἰκουμενικοῦ καὶ δίχως ὅρια τρόπου τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὴ φύση καὶ τὴν ψυχολογικὴ ἀνάγκη. Μόνο μέσα στὴν μεταμορφωτικὴ αὐτὴ δύναμη τοῦ τόπου καὶ τοῦ τρόπου ποὺ συνέχει τὸ Ἅγιο Ὄρος, πραγματώνεται ἡ κορυφαία τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν, δηλαδὴ ἡ διάκριση, ὅπου ὁ μεταμορφωμένος πολίτης τῆς μοναστικῆς αὐτῆς πολιτείας μπορεῖ νὰ ξεχωρίζει τὴν ὑπακοὴ ἀπὸ τὴν πειθαρχία, τὴν ἄσκηση ἀπὸ τὴ φυγὴ ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια, τὴ θυσία γιὰ τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὴν ἀποφυγὴ τῶν ἄλλων, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐργασία ἀπὸ τὴν τρυφὴ καὶ τὴν εὐδαιμονία.

Ἡ ἁγιορείτικη πολιτεία ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο δεῖγμα τῆς ἑλληνικῆς οἰκουμενικότητας. Τῆς ἑλληνικότητας, ποὺ ζεῖ ἐνεργητικά, δυναμικὰ καὶ μεταμορφώνει τὸν ἑλλαδοκεντρικὸ ἐπαρχιωτισμό μας, σὲ ὀρθόδοξη καθολικότητα, πραγματώνοντας τὴ χριστιανικὴ οἰκουμένη, ὡς αὐτοκρατορία τῶν ψυχῶν ποὺ (ἐπί)ζητοῦν τὴ σωτηρία ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητας.

ΠΗΓΗ : "ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ", τευχ. 258, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014, σ. 47.