Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (Γεν. κεφ. 10-11) - ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1. Τά κηρύγματά μας, ἀδελφοί χριστιανοί, εἶναι ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Βρισκόμαστε στήν περίοδο μετά τόν κατακλυσμό. Στό προηγούμενο κήρυγμά μας εἴδαμε ὅτι ἡ ἁμαρτία, πού προκάλεσε τόν κατακλυσμό, συνεχίζεται καί τώρα μετά τόν κατακλυσμό καί μάλιστα μέ τήν μορφή ἀσέλγειας, ὅπως τό εἴδαμε στήν ἁμαρτία τοῦ Χάμ. Ἡ περίπτωση τοῦ Χάμ, μέ τήν ἑρμηνεία πού δώσαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας, εἶναι ἕνα δυνατό παράδειγμα, πού ἐκφράζει τό κατάντημα στό ὁποῖο μπορεῖ νά φθάσει ἡ ἁμαρτία καί μάλιστα σέ ἕνα ἱερό πρόσωπο, ὅπως τό πρόσωπο τοῦ πατέρα.

2. Καί στό σημερινό μας κήρυγμα, ἀδελφοί μου, θά δοῦμε πάλι τό ἴδιο θέμα. Θά δοῦμε τήν συνεχιζόμενη κακία καί μετά τόν κατακλυσμό. Τό βλέπουμε αὐτό πρῶτα στό 10ο κεφάλαιο τῆς Γένεσης. Σ᾽ αὐτό τό κεφάλαιο βλέπουμε ὅτι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε διαιρέθηκαν σέ τρεῖς μεγάλες ὁμάδες: Στούς υἱούς τοῦ Ἰάφεθ (10,1-5), τούς υἱούς τοῦ Χάμ (10,6-20) καί τούς υἱούς τοῦ Σήμ (10,21-32). Βέβαια μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι σ᾽ αὐτό τό κεφάλαιο τῆς Γένεσης ἔχουμε ἕναν πίνακα τῶν λαῶν. Ἔχουμε ἕνα σπουδαῖο καί πολύτιμο κατάλογο γιά τήν καταγωγή ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀλήθεια δέ τοῦ καταλόγου αὐτοῦ βεβαιώνεται καί ἐπιστημονικά. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καταγόμαστε ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ Ἰάφεθ μέ πρόγονο τόν Ἰωύαν (βλ. 10.2). Αὐτός ὁ Ἰωύαν ἔδωσε τό ὄνομά του στούς Ἴωνες, πού κατοίκησαν στά παράλια τῆς Ἑλλάδος (Ἠσ. 66,19. Ἰεζ. 27,13.18 ἑξ.). Μέ τήν εὐκαιρία ἄς ποῦμε λίγα περισσότερα γιά τήν ἔνδοξη φυλή μας. Πρέπει, ἀγαπητοί μου, νά ξέρουμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ὀνομάστηκαν μέ τό ὄνομα αὐτό πολύ μετά τά χρόνια τοῦ Ἠσαΐου, ὁ ὁποῖος Ἠσαΐας εἶναι σύγχρονος μέ τόν Ὅμηρο. Στά χρόνια τοῦ Μωυσέως οἱ Ἕλληνες ἔλεγαν τούς ἑαυτούς τους Ἀχαιούς καί Ἴωνες. Οἱ ξένοι ὅμως τούς ἔλεγαν Ἰωύαν, ἀκριβῶς ὅπως εἶναι τό ὄνομα πού συναντᾶμε ἐδῶ, στό 10ο κεφ. τῆς Γένεσης πού μελετᾶμε.

Ἐνῶ πραγματικά ὁ κατάλογος αὐτός, πού περιέχει τούς ἀπογόνους τῶν υἱῶν τοῦ Νῶε, εἶναι ἕνας κατάλογος τῶν λαῶν, ὅπως εἴπαμε, ὁ θεολογικός ὅμως σκοπός τοῦ συγγραφέα, πού τόν ἔβαλε ἐδῶ, εἶναι ἄλλος. Εἶναι νά δείξει πάλι τήν αὐξανόμενη καί καί μετά τόν κατακλυσμό ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων . Οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζουν νά χωρίζονται καί νά χάνουν τήν μεταξύ τους ἑνότητα. Καί βέβαια τό χάσιμο αὐτό τῆς ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, αἰτία ἔχει τό ὅτι χάθηκε ἡ ἑνότητά τους μέ τόν Θεό.

3. Στόν κατάλογο τῶν ἀπογόνων τοῦ Νῶε, πού μελετᾶμε, μᾶς ἐμφανίζεται καί κάποιος Νεβρώδ (10,9), γιός τοῦ Χούς, ἔγγονος τοῦ Χάμ. Αὐτόν ἡ Ἁγία Γραφή τόν ὀνομάζει «γίγαντα». «Γίγαντας» σημαίνει πολεμιστής, ἔνοπλος ἄνθρωπος, πού ἐπιβάλλει στούς ἄλλους τήν θέλησή του μέ ἔνοπλη βία. Καί αὐτός ὁ Νεβρώδ, ὅπως μᾶς λέει ὁ κατάλογός μας, ἦταν βασιλιάς. Καί οἱ ἄλλοι βέβαια γενάρχες καί ἀρχηγοί φυλῶν ἦταν βασιλιάδες, ἀλλά ἦταν βασιλιάδες εἰρηνικοί καί ἄοπλοι. Ὡς πρῶτος ἔνοπλος βασιλιάς, δηλαδή βασιλιάς μέ στρατό καί πολιτική ἐξουσία, ἐμφανίζεται στήν Ἁγία Γραφή γιά πρώτη φορά ὁ Νεβρώδ. Δέν λέει ὅμως ἁπλά ἐδῶ ὁ κατάλογός μας γι᾽ αὐτόν τόν Νεβρώδ ὅτι ἦταν «γίγαντας», δηλαδή πολεμιστής, ἀλλά ἦταν «γίγαντας ἐναντίον τοῦ Κυρίου». Αὐτό τό «ἐναντίον τοῦ Κυρίου» ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τό ἑρμηνεύει ὅτι ἐναντιωνόταν στόν Θεό. Πρόκειται λοιπόν γιά ἄθεο βασιλιᾶ. Ἡ ἐπικράτεια αὐτοῦ τοῦ Νεβρώδ, τοῦ πολεμιστή καί ἀθέου βασιλιᾶ, ἦταν σέ μεγάλα κέντρα. Καί πρῶτο καί μεγαλύτερο κέντρο ἦταν ἡ Βαβυλώνα. Ὥστε ἡ Βαβυλώνα εἶναι ἡ πρώτη πρωτεύουσα πολιτικοῦ, στρατιωτικοῦ καί ἀθεϊστικοῦ κράτους. Γι᾽ αὐτό καί ἡ πόλη αὐτή χρησιμοποιεῖται στήν Ἁγία Γραφή ὡς σύμβολο σκοτεινῆς καί ἀντιθέου καί ἀντιχρίστου δυνάμεως.

4. Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων μετά τόν κατακλυσμό καί τό τελικό σπάσιμο τῆς ἑνότητας τῶν ἀνθρώπων τό ἐκφράζει δυνατώτερα καί ἡ ἱστορία τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ (Γεν. κεφ. 11). Ἡ ἱστορία αὐτή μᾶς λέγει ὅτι ἔπαψε πιά ἡ συνεννόηση μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, γιατί αὐτοί μιλοῦν διάφορες γλῶσσες. Ἀκόμη καί οἱ ἄνθρωποι πού μιλοῦν τήν ἴδια γλώσσα δέν ἔχουν πραγματική καί οὐσιαστική κοινωνία μεταξύ τους. Ἡ ἱστορία τῆς Βαβέλ μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ὑποφέρουν ἀπό σύγχυση καί δέν μποροῦν νά καταλάβουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Κατά τήν ἱστορία τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ οἱ ἄνθρωποι τῆς φυλῆς τοῦ Νεβρώδ (βλ. 11,2), γιά τόν ὁποῖο μιλήσαμε παραπάνω, θέλησαν νά κάνουν μιά συγκεντρωτική αὐτοκρατορία ἐναντιούμενη πρός τόν Θεό. Αὐτό δέν εἶναι ὁμόνοια, ἀλλά, ὅπως τό λέει ἀλλοῦ ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι «ὁμόνοια πονηρίας ἐθνῶν» (Σοφ. Σολ. 10,5). Ὁ πύργος τους ἦταν ἕνα «ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β´Κορ. 10,5). Τό ἁμάρτημα τῶν ἀνθρώπων τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ ἦταν ἔργο ἀλαζονικό καί καταφρονητικό κατά τοῦ Θεοῦ. Ἦταν τό ἴδιο ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας.

[...]

ΠΗΓΗ : † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", Ιανουάριος 2010, αριθ. 37, σ. 32 κ.ε.