ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΗΜΕΡΑ - ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

Σπάνια Καρτ Ποσταλ με τον απελευθερωτή και τροπαιούχο Ελληνικό Στρατό σε παρακείμενο λόφο της Φλώρινας, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Οθωμανούς. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΓ (Ζ ΛΟΥΚΑ) Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

"Αυτός (ο Θεός) είναι ο πλάστης και δημιουργός των αγγέλων, αφού τους έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, κατασκευάσας αυτούς σύμφωνα με τη δική του εικόνα ως φύση χωρίς σώμα και ως ένα είδος  πνοής αέρα και ως άυλη φωτιά................... Ο άγγελος λοιπόν είναι μια ουσία νοερή, πάντοτε κινούμενη (ενεργούσα), με ελεύθερη θέληση, ασώματη, που υπηρετεί τον Θεό, που σύμφωνα με (θεία) δωρεά έχει λάβει στη φύση της την αθανασία...................................

Είναι λοιπόν φύση λογική, με ελεύθερη θέληση, που επιδέχεται μεταβολή στη διάθεση, δηλαδή μπορεί να μεταβληθεί με την θέλησή της. Διότι κάθε τι, που έχει κατασκευαστεί, είναι δυνατόν και να μεταβληθεί^. μόνο δε ό,τι δεν έχει κατασκευαστεί, είναι αμετάβλητο. Και κάθε λογικό ον εξουσιάζει τον εαυτό του. Εφόσον λοιπόν (ο άγγελος) είναι φύση λογική και νοερά, έχει και ελεύθερη θέληση^. ως φύση δε, που κατασκευάστηκε, είναι μεταβλητή, έχει εξουσία και να παραμένει σταθερή στο αγαθό και να στρέφεται προς το χειρότερο.....................

(Ο άγγελος) είναι αθάνατος όχι εκ φύσεως, αλλά κατά χάριν (θεία δωρεά). Διότι κάθε τι, που άρχισε, εκ φύσεως έχει τέλος. Μόνος δε ο Θεός που υπάρχει πάντοτε ή μάλλον ευρίσκεται και υπεράνω του παντοτινού (είναι αθάνατος)^. διότι αυτός, που δημιούργησε τους χρόνους, δεν βρίσκεται υπό την κυριαρχία του χρόνου, αλλά υπεράνω του χρόνου.

(Οι άγγελοι) είναι δυνατοί και έτοιμοι για την πραγματοποίηση του θείου θελήματος και με την βοήθεια της ταχύτητας της φύσεώς τους βρίσκονται αμέσως παντού, όπου τους διατάξει με ένα νεύμα ο Θεός^. και φρουρούν τα μέρη της γης^. και προστατεύουν έθνη και τόπους, καθώς ορίστηκαν από τον δημιουργό^. και φροντίζουν για τις υποθέσεις μας και μας βοηθούν.......................... Είναι δυσκίνητοι προς το κακό, αλλά όχι και (εκ φύσεως) ακίνητοι^. τώρα δε δεν μπορούν πλέον να κινηθούν προς το κακό όχι εκ φύσεως, αλλά κατά χάριν και με την σταθερή προσκόλλησή τους μόνο στο αγαθό. (Οι άγγελοι) παίρνουν τη μορφή την οποία θα διατάξει αυτούς ο Θεός και έτσι εμφανίζονται στους ανθρώπους και αποκαλύπτουν σε αυτούς τα θεία μυστικά. Ζούνε στον ουρανό και έχουν ως μοναδικό τους έργο να υμνούν τον Θεό και να υπηρετούν το θείο του θέλημα".

ΠΗΓΗ : Ε.Π., 94, 865  - 868.

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ

Ὁ Γέρων Παΐσιος δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας ἐπαίνους ἢ τὴν ἰδική μας παρουσίασι. Μὲ τὴν χριστομίμητο ἀγάπη του ἀνέπαυσε τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι’ αὐτὸ πολὺς εἶναι ὁ ἔπαινός του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Εἶχε τὸ σπάνιο χάρισμα νὰ ἀναπαύῃ ἀνθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως καὶ κάθε πνευματικῆς καταστάσεως. Ἐνθυμοῦμαι τὴν περίπτωσι ἑνὸς ψυχιάτρου  - ψυχαναλυτοῦ ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν Μονή μας μετὰ τὴν συνάντησί του μὲ τὸν Γέροντα. Ὄχι μόνο εἶχε ἀναπαυθῆ, ἀλλὰ καὶ μοῦ εἶπε ὅτι ὅσα τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, ἦταν ἡ τελευταία λέξις τῆς ψυχιατρικῆς. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Παΐσιος δὲν διάβαζε ἄλλα βιβλία ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο. Γιὰ νὰ ἀναπαύσῃ μία ψυχὴ δὲν ἐφείδετο χρόνου καὶ κόπου. Κάποτε εἶχα τὴν ἀπορία πῶς μπόρεσε νὰ θεραπεύσῃ ἕνα νέο μὲ σοβαρὰ ψυχολογικὰ προβλήματα. Ἀπὸ σεβασμὸ δὲν τὸν ἐρωτοῦσα. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀπήντησε στὴν ἀπορία μου ὡς ἑξῆς : «Ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πρόβλημα, πρέπει νὰ τὸν ἀκοῦς μὲ προσοχὴ καὶ ὅση ὥρα σοῦ ὁμιλεῖ νὰ μὴ δείξῃς ὅτι κουράστηκες, γιατὶ τὰ ἔχασες ὅλα. Νά, ἐγὼ τὸν τάδε νέο μία ἡμέρα τὸν ἄκουγα ἀκίνητος ἐπὶ ἐννέα ὧρες. Γι’ αὐτὸ ἔπαθαν τὰ ἔντερά μου». Δὲν ἦταν ἡ μόνη περίπτωσις ποὺ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ π. Παϊσίου θαυματούργησε. Ἄλλη φορά, ὅταν τὸν ἐρώτησα γιὰ κάποιο δύσκολο πρόβλημα ποὺ ὡς Πνευματικὸς συναντοῦσα στὴν ἐξομολόγησι, μοῦ εἶπε: «Ἄκουσε, πάτερ, ὅταν κάποιος γίνῃ Πνευματικός, πρέπει νὰ ἀποφασίσῃ νὰ πάῃ στὴν κόλασι γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐξομολογεῖ. Ἀλλοιῶς νὰ μὴ γίνεται Πνευματικός. Ἀλλ’ ἐγὼ σοῦ λέγω ὅτι ἐκεῖ ποὺ θὰ πάῃ στὴν κόλασι, θὰ τὴν κάνῃ Παράδεισο, γιατὶ θὰ ἔχῃ τὴν ἀγάπη». Φοβερὸς λόγος, ποὺ μόνο ἕνας θεοφόρος ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ εἰπῇ. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια ἡ Παναγία μας ἐφρόντισε γιὰ τὴν ἐπάνδρωσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ π. Παΐσιος ἀνήκει στοὺς Γέροντες ἐκείνους ποὺ ἐβοήθησαν πολλοὺς νέους νὰ πάρουν τὴν ἀπόφασι νὰ γίνουν μοναχοί. Καὶ ἀκόμη ἐβοήθησε πολλοὺς νέους μοναχοὺς νὰ ριζώσουν στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ καρποφορήσουν. Τὸν νοιώθαμε συμπαραστάτη στὸν ἀγῶνα μας γιὰ τὴν διαποίμανσι τῶν νέων μοναχῶν μας, ἀλείπτη πολλῶν ποὺ ἠγωνίζοντο κατὰ τοῦ διαβόλου, τῶν παθῶν καὶ τοῦ κόσμου. Συχνὰ ὁ Γέροντας συμβούλευε νὰ ἔχουμε πνευματικὴ ἀρχοντιὰ καὶ φιλότιμο. Αὐτὲς οἱ ἀρετὲς διέκριναν καὶ τὸν ἴδιο, ὅπως γνωρίζουν ὅσοι τὸν εἶχαν συναναστραφῆ. Κάποτε ποὺ τὸν ἐπεσκέφθην στὸ παλαιό του κελλὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅταν μετὰ τὴν συνομιλία μας τὸν ἐχαιρέτησα, μὲ συνώδευε γιὰ ἀρκετὸ διάστημα. Μόλις τοῦ εἶπα ὅτι πρέπει νὰ μὴ κοπιάζῃ καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ στὸ κελλί του, μὲ ἐχαιρέτησε καὶ ἀνεχώρησε. Ἂν δὲν τοῦ ἔλεγα νὰ ἐπιστρέψῃ, θὰ μὲ συνώδευε ὣς τὸ Ἀντιπροσωπεῖο μας στὶς Καρυές. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ εἰπῶ ὅτι τὸ προορατικὸ χάρισμα ἐφανέρωνε σπάνια καὶ ποτὲ γιὰ ἐπίδειξι ἀλλὰ γιὰ ὠφέλεια τῶν ψυχῶν. Σὲ νέο ἀδελφὸ ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη καὶ εἶχε λογισμὸ κατὰ τοῦ Ἡγουμένου, ὅτι δὲν τοῦ ἔκανε κοντό (κολόβιο), πρὶν ὁ ἀδελφὸς τοῦ εἰπῇ τὸν λογισμό του, ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε: «Εὐλογημένε, τί λογισμὸ ἔχεις ὅτι ὁ Γέροντας δὲν σοῦ κάνει κοντό;». Παρηγοροῦσε τοὺς νέους μοναχούς, ὅταν ἐστενοχωροῦντο γιὰ κάποιες ἀδυναμίες τους, ὅπως τὴν ζήλεια, τὶς ὁποῖες ἐχαρακτήριζε ὡς παιδικὰ ἐλαττώματα. Φυσικὰ τοὺς συμβούλευε ὅτι ἔπρεπε νὰ ὡριμάσουν καὶ νὰ τὰ ξεπεράσουν. Τὸν π. Παΐσιο ἐχαρακτήριζε καὶ ἡ πασῶν τῶν ἀρετῶν ἀνωτέρα, ἡ διάκρισις. Βοηθοῦσε τὴν κάθε ψυχὴ νὰ ἀνακαλύψῃ τὴν κλίσι της καὶ τὴν ἀπὸ Θεοῦ κλῆσι της, γιὰ νὰ εὕρῃ τὴν ὄντως ἀνάπαυσι. Ἡ ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὅλο τὸν κόσμο. Πολλοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα νέους, βοήθησε νὰ ζήσουν τὴν χριστιανικὴ ζωὴ στὸν κόσμο καὶ στὴν οἰκογενειακὴ ζωή. Ὅταν συνομιλοῦσες μὲ τὸν Γέροντα, εἶχες τὴν αἴσθησι ὅτι εἶσαι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ τονισθῇ ὅτι ὁ π. Παΐσιος ἦταν πολὺ εὐαίσθητος στὰ δογματικὰ ζητήματα. Κάποτε μοῦ ἔγραψε: «Τὰ δόγματα δὲν μπαίνουν στὴν ΕΟΚ». Ἀκολούθησε καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ τὴν ὁδὸ ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ἐπίστευαν καὶ ὡμολογοῦσαν ὅτι ὄχι μόνο ἡ ἀρετὴ ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθοδοξία τῆς πίστεως χρειάζεται γιὰ νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος. Τὴν ἁγία του ζωὴ ἐπεσφράγισε μὲ τὸν ἅγιο θάνατό του. Ἐδέχθη τὴν ὀδυνηρὴ ἀσθένειά του ὡς δῶρον Θεοῦ καὶ ἐχαίρετο μὲ τὴν σκέψι ὅτι καὶ οἱ ἐν τῷ κόσμῳ Χριστιανοί, ποὺ κατατρύχονται ἀπὸ τὴν ἴδια ἀσθένεια, θὰ παρηγοροῦνται μαθαίνοντας ὅτι καὶ οἱ μοναχοὶ πάσχουν ἀπὸ αὐτήν. Εἶχε ξεπεράσει τὴν φιλαυτία. Δὲν ἐστενοχωρεῖτο γιὰ τὴν ἰδική του ἀσθένεια, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ κλίνης ὀδυνηρᾶς εὑρισκόμενος ἐσκέπτετο τοὺς πάσχοντας συνανθρώπους του. Ἀκόμη καὶ τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ἐνδιεφέρετο γιὰ τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Σὲ εὐσεβὲς ἀνδρόγυνο, ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη λίγες ἡμέρες πρὸ τῆς κοιμήσεώς του καὶ ποὺ εἶχε θυγατέρες ἀνύπανδρες, εἶπε : «Σᾶς δίδω ἐντολὴ νὰ ἐνδιαφερθῆτε γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῶν θυγατέρων σας». Μὲ τὴν εὐχή του ἡ ἐντολὴ καὶ ἐπιθυμία του ἐξεπληρώθη. Αἰωνία σου ἡ μνήμη, σεβαστὲ Γέροντα. Σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅσα μᾶς προσέφερες, μᾶς ἐπαρηγόρησες, ἐστήριξες, ἐνουθέτησες μὲ τοὺς λόγους σου καὶ μὲ τὴν βιοτή σου. Εὔχου νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ ἐμεῖς τὰ ἴχνη σου, καθὼς καὶ σὺ ἀκολούθησες πιστὰ τὰ ἴχνη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

ΠΗΓΗ : "Ὅσιος Γρηγόριος", 25 Μαρτίου 2004.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Τμήμα της αυλής του κελλιού του Αγίου στην Παναγούδα.

Έχουμε, Γέροντα, την απορία, γιατί ο Θεός επιτρέπει αθώοι και δίκαιοι άνθρωποι να συκοφαντούνται και να υποφέρουν, ενώ ένοχοι και άδικοι, μένουν ελεύθεροι και κανείς δεν τους πειράζει ;

Να σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε πώς ενεργεί ο Θεός. Κάποτε ένας ασκητής που έβλεπε την αδικία στον κόσμο και προσευχόταν στο Θεό για να του φανερώσει γιατί οι δίκαιοι κι ευλαβείς υποφέρουν, ενώ οι αμαρτωλοί αδικούν και πλουτίζουν και κανένας δεν τους πειράζει. Τότε μια φωνή του υπέδειξε να κατέβει στον κόσμο και να παρακολουθήσει τους ανθρώπους. Πράγματι, εκείνος πήρε το ραβδί του και τον τρίχινο τορβά του και πήγε σ΄ ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί υπήρχε ένα αιωνόβιο δέντρο και μια βρύση όπου σταματούσαν οι περισσότεροι διαβάτες. Ο ασκητής, για να μην τον βλέπουν οι περαστικοί, μπήκε μέσα στην κουφάλα του μεγάλου δένδρου και κάθισε για να μπορεί να παρακολουθεί τους ανθρώπους. Κανόνισε έτσι τη θέση του, που να μπορεί ο ίδιος να βλέπει, αλλά να μην γίνεται αντιληπτός. Άρχισε την ευχή και ησύχαζε. Μόνο όταν άκουγε βήματα, άνοιγε τα μάτια του και διέκοπτε την προσευχή. Μετά από λίγη ώρα, έφτασε στην βρύση ένας πλούσιος καβάλα στ΄ άλογό του. Κατέβηκε, ήπιε νερό και κάθισε στο πεζουλάκι να ξεκουραστεί. Έβγαλε το πουγκί του και άρχισε να μετράει τα φλουριά. Αφού βεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι είναι πολλά, τα ξανάβαλε στην τσέπη του, αλλά χωρίς να το καταλάβει, με την πρώτη κίνηση που έκανε, του έπεσε στα χορτάρια. Έκλεισε λίγο τα μάτια του, κοιμήθηκε για μερικά λεπτά και αφού ένιωσε ξεκούραστος, καβαλίκεψε τ΄ άλογό του κι έφυγε. Μετά από λίγο, ήρθε στη βρύση ένας άλλος πεζοπόρος, ο οποίος είδε στα χορτάρια το πουγκί, το πήρε αμέσως και τρέχοντας απομακρύνθηκε, ακολουθώντας διάφορα δρομάκια μέσα στα χωράφια. Ο ασκητής μέσ΄ απ΄ το παρατηρητήριό του παρακολουθούσε τους διαβάτες εντυπωσιασμένος. Μεσολάβησε ένα δίωρο ησυχίας, το οποίο ο ασκητής αξιοποίησε πνευματικά, ζητώντας απ΄ το Θεό να φωτίσει τους ανθρώπους. Μετά φάνηκε κι ένας τρίτος διαβάτης. Ήταν ένας φτωχός άνθρωπος, που πήγαινε στην πόλη για μερικά ψώνια. Κάθισε στη βρύση, άνοιξε το μαντίλι με το ψωμί και τις ελιές κι έφαγε. Ήπιε και λίγο νερό και ξάπλωσε στα χορτάρια για να ξεκουραστεί. Δεν πρόλαβε όμως ο άτυχος, γιατί φάνηκε ο πλούσιος που είχε χάσει το πουγκί του κι εξαγριωμένος όρμησε πάνω του και του ζητούσε τα φλουριά. Εκείνος δεν καταλάβαινε τί του έλεγε και του αρνιόταν κάθε ενοχή. Το αποτέλεσμα ήταν ο πλούσιος να τον χτυπήσει αλύπητα και να τον σκοτώσει. Έψαξε μετά τα ρούχα του, αλλά δεν βρήκε τα φλουριά κι έφυγε λυπημένος. Ο ασκητής παρακολουθούσε τα όσα συνέβαιναν κι έκλαιγε, γιατί είδε τον χαμό του φτωχού ανθρώπου. Είχε συγκλονιστεί και θέλησε να ζητήσει απ΄ τον Κύριο να μάθει τί συνέβαινε : "Κύριε πώς επιτρέπει η αγαθότητά σου τέτοια αδικία ; Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε και άλλος φονεύθηκε άδικα".

Γέροντα, πραγματικά ήταν μεγάλη αδικία αυτό που έγινε, είπε ο νεώτερος απ΄ τους μοναχούς.

Πρέπει να ξέρουμε, πατέρες, ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνονται μερικά πράγματα, άλλοτε κατά παραχώρηση και άλλοτε κατ΄ οικονομία. Ο ασκητής που παρακολουθούσε απ΄ το δέντρο, το τι γινόταν στους ανθρώπους δεν ήξερε τί είχε συμβεί στη ζωή τους. Γι΄ αυτό ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ενημέρωσε : "Αυτός που έχασε τα φλουριά ήταν γείτονας αυτού που τα βρήκε, τον οποίο είχε εκμεταλλευτεί παλιά, αγοράζοντας κάποιο κτήμα του σε πολύ χαμηλή τιμή. Αυτός πάλι που άδικα σκοτώθηκε είχε κάνει κάποτε έναν φόνο και ζητούσε απ΄ το Θεό να τον τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο. Ο πλούσιος επίσης ήταν πλεονέκτης και φιλάργυρος και γι΄ αυτό ο Θεός επέτρεψε να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια". Γι΄ αυτό δεν πρέπει να πολυεξετάζουμε την κρίση του Θεού και τα σχέδια που έχει για τον καθένα.

ΠΗΓΗ : ΠΡΕΣΒ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ, ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΊΣΙΟ, Α΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΚΟΝΙΤΣΑ 2004.