ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ – ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΑΝΙΛΟΑΕ

Ἐφόσον ὁ Χριστὸς ἔχει ὁλοκληρώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ συνεχῶς προσφέρει τοὺς καρπούς της γιὰ νὰ φέρει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μαζὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ χριστιανοὶ ὡς ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ ὑποχρεωμένοι νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων σ’ αὐτὴν τὴν Βασιλεία τῆς τέλειας ἀγάπης, ἔχουν ἐπίσης ὁρισμένες ὑποχρεώσεις πρὸς ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι χριστιανοί. Στὰ ἀκόλουθα θὰ γίνει μία σύντομη ἀπόπειρα νὰ προβάλουμε τὶς ὑποχρεώσεις αὐτές, ἢ ἀκριβέστερα τὰ κίνητρα ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ αὐτές.

Ὁ Χριστὸς προσέφερε τὴν θυσία του καὶ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἔξω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ κυρίως ἔξω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἐμφανιζόταν μετὰ τὴν ἀνάστασή του. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ ἁγιάσει τοὺς λαοὺς ἐκείνους ποὺ δὲν εἶχαν κανένα εἶδος δεσμοῦ μὲ τὸν Θεὸ τοῦ Νόμου. Στὴν Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ἑβραίους διαβάζουμε: «τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες οὐ γὰρ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». ( Ἑβρ. ιγ΄ 13-14). Ἡ ἀναφορὰ γίνεται σαφῶς πρὸς τὴν συνεχὴ ἀνάγκη νὰ ἀφήνουμε πίσω τὸν κόσμο, νὰ ἀνυψωνόμαστε πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μπορέσει ὁ κόσμος νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ συνέχεια στὴν αὐτοϋπέρβαση. Τὸ νὰ περιορίζεται ὅμως κανεὶς μέσα σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση ποὺ γίνεται στατικὴ ἀπὸ τὰ περιορισμένα ὅρια τῆς ὑπάρξεως σημαίνει νὰ περιορίζεται μέσα στὸν κόσμο, καὶ οἱ χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ περιορίζονται οὔτε μέσα στὶς ἐκκλησίες τους σὰν νὰ ἦσαν μένουσες πόλεις, διότι λησμονεῖται ἔτσι ὁ κινητικός τους χαρακτήρας καὶ χάνουν τὸν λόγο ὑπάρξεώς τους ὡς δρόμοι πρὸς τὸν οὐρανό. Οἱ χριστιανοὶ καὶ οἱ χριστιανικὲς Ἐκκλησίες πρέπει πάντα νὰ ἐργάζονται μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ παραμένουν ἔξω ἀπὸ αὐτὲς μέσα στὸν κόσμο γιὰ νὰ ὑπερβαίνουν τὸν κόσμο ὡς στατικὴ τάξη, νὰ τὸν ἀνυψώνουν σὲ κατάσταση ἀνώτερη ἀπὸ τὴν δική του. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα στὸν κόσμο· δίδαξε καὶ διακόνησε μέσα στὸν κόσμο. Μέσα στὸν κόσμο προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσία καὶ ἐτάφη. Ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς πάλι μέσα στὸν κόσμο· ἔστειλε τοὺς μαθητές του μέσα στὸν κόσμο διδάσκοντάς τους ξένες γλῶσσες μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ μέσα στὸν κόσμο ἐργάζεται ἀκόμη, ἔστω κι ἂν τὸ ἔργο του ἐκεῖ διεξάγεται τώρα κυρίως μέσῳ τῶν μαθητῶν του, δηλαδὴ μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν διδασκαλία μας ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα στὸν κόσμο ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ στὸν οὐρανό, στέλνοντας τοὺς μαθητές του στὸν κόσμο μὲ τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἔδωσε κατὰ τὴν Ἀνάληψή του ὅτι θὰ εἶναι μαζί τους. Στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας διακονίας του εἶπε πάλι, «οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου» ( Ἰωάν. ιζ΄ 15).

Ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα στὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ στὸν οὐρανό. Ἀνεβαίνουμε πρὸς τὸν ἐπουράνιο Χριστὸ μέσῳ τοῦ ἐπίγειου Χριστοῦ μέσα σ’ ἕνα κόσμο πού, ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πάντα ἀναζητᾶ νὰ προχωρεῖ πέρα ἀπὸ ὁτιδήποτε συμβαίνει νὰ εἶναι ἡ παροῦσα κατάστασή του, πάντα ποθεῖ κάτι καλύτερο, πάντα ἔχει τὴν πεποίθηση ὅτι τὸ status quo δὲν εἶναι κατ’ ἀνάγκη ὁριστικὸ καὶ τελικό. Σήμερα ἴσως περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε ὁ Χριστὸς ἑλκύει τὸν κόσμο πρὸς τὸν ἑαυτόν του σὲ μία κατάσταση συνεχοῦς ἀλλαγῆς. Ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτόν του στὸν κόσμο σὲ κάθε νέο σκαλοπάτι τοῦ δρόμου σὲ κάποια νέα προοπτικὴ ἔστω κι ἂν μπορεῖ νὰ παραμένει κάποιος ἄγνωστος γιὰ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ προχωροῦμε σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο μαζὶ μὲ τὸν κόσμο καὶ νὰ λέμε στὸν κόσμο ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ πρόσωπο ποὺ τὸν ἑλκύει. Πρέπει νὰ βοηθοῦμε τὸν κόσμο νὰ θυμᾶται τί σημαίνει ἀληθινὴ πρόοδος, καὶ αὐτὴ εἶναι μία ἰδιαίτερη ὑποχρέωση τῶν Χριστιανῶν σήμερα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ πρόοδος τοῦ κόσμου ἔχει γίνει τόσο γρήγορη καὶ γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο φανερὸ σὲ ὅλους ὅτι ὁ κόσμος δὲν εἶναι καθόλου «μένουσα πόλη».

ΠΗΓΗ : ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, εκδ. ΤΗΝΟΣ, μετάφρ. Νίκου Τσιρώνη, ΑΘΗΝΑ 1989.