«ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος - Εύβοια. 

Έλεγε ο Πατήρ : «Ήθελα να πάω στους Αγίους Τόπους, όπου και αγίασε ο πρόγονός μου….. Να εύρω μία σπηλιά κι εκεί τρεφόμενος με λίγα χορταράκια που θα μάζευα γύρω από τη σπηλιά και πίνοντας λίγο νεράκι, μόνος, άγνωστος στον κόσμο, με προσευχές και δεήσεις να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου λατρεύοντας το Θεό. Πριν όμως ξεκινήσω για τους Αγίους Τόπους με τις σκέψεις αυτές στην καρδιά μου θεώρησα απαραίτητο να πάω στο Μοναστήρι του Αγίου Δαβίδ να ζητήσω την ευλογία, τη βοήθεια και τις μεσιτείες του Οσίου. Μετά από πολύωρη οδοιπορία μέσα στα βουνά και τα λαγκάδια, ακολουθώντας τα μονοπάτια – δρόμος για το Μοναστήρι δεν υπήρχε την εποχή εκείνη – έφθασα στην Ιερά Μονή του Γέροντα. Ήταν 15 Ιουλίου 1952. Μόλις πλησίασα στο Μοναστήρι βλέπω ξαφνικά το μέρος αλλαγμένο, διαφορετικό απ΄ αυτό που ήξερα όταν ερχόμαστε με τους συγχωριανούς μου στη μνήμη του Οσίου, βλέπω τη Μονή μεγαλοπρεπή, ωραιότατη, άλλης εποχής. Βλέπω την περιοχή γύρω από την Μονή να έχει μεταβληθεί σ΄ ένα πανευφρόσυνο μέρος, ωραιότατο, με κάτι σπιτάκια σαν παλατάκια αραιοκατοικημένα, κατασπαρμένα στις γύρω τοποθεσίες, που σχημάτιζαν μια μικρή θαυμάσια πολιτεία. Έμοιαζε – έλεγε ο Γέροντας – σαν την Καλλιθέα, της εποχής βέβαια εκείνης. Έξω από τη Μονή με περίμενε ένας σεβάσμιος Γέροντας ασπρογένειος. Ο Άγιος ήταν. Τον χαιρέτησα και τον ρώτησα :

- Γέροντα, τί ωραίο μέρος είναι εδώ ; Τί ωραία σπιτάκια είναι αυτά ; Πού βρέθηκαν εδώ, δεν τα έχω ξαναδεί !

- Είναι παιδί μου, η πολιτεία των Ασκητών. Ο κάθε ένας έχει το σπιτάκι του, μου απάντησε ο Άγιος.

Αιχμαλωτισμένος από το παραδεισένιο θέαμα του λέω :

- Γέροντα είναι δυνατό να μου δώσετε κι εμένα ένα τέτοιο σπιτάκι ; Πολύ το επιθυμώ.

- Παιδί μου, αν έμενες εδώ, θα σου δίναμε ένα, αλλά εσύ ήρθες να προσκυνήσεις και να φύγεις μου απάντησε.

Αυθόρμητα τότε του λέγω :

- Γέροντα, θα μείνω.

Μόλις έδωσα την υπόσχεσή μου, μου φάνηκε ότι άνοιξε ο τοίχος του Μοναστηριού, μπήκε μέσα ο Γέροντας και ξανάκλεισε ο τοίχος. Έτσι τον έχασα από τα μάτια μου. Αμέσως μαζί με τον Όσιο χάθηκαν όλα. Στο μέρος που υπήρχε η πολιτεία των Ασκητών αντίκρισα την περιοχή όπως ήταν. Ένας άγριος λόγγος, ένα ρουμάνι ακαλλιέργητο. Το Μοναστήρι από ωραιότατο και μεγαλόπρεπο, το είδα όπως ήταν, ένα ερείπιο με δύο τρία Κελλιά ετοιμόρροπα, με τις σκεπές του μισογκρεμισμένες και το Καθολικό μικρό και παραμελημένο^. σαν εξωκκλήσι φαινόταν και όχι σαν Καθολικό Μοναστηριού.

Ενώ είχα πάει στην Μονή σαν προσκυνητής, μετά απ΄ όλα αυτά έβαλα μετάνοια κι έδωσα την υπόσχεση μου στον Άγιο να Τον υπηρετήσω με όλη μου την καρδιά».

ΠΗΓΗ : ΕΝΑΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ π. ΙΑΚΩΒΟΣ, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ, ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ 1993, σσ. 33 κ.ε.