Η ΑΘΕΪΑ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ – ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Αθεΐα ! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινό άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος), γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι ας είναι γελοίος, επίσημος, κι ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι ας είναι κουφιοκέφαλος. 

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια στον άνθρωπο, που δε μπορεί να την καταλάβει

Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζονται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας. Γι΄ αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρακαλούσε τον Χριστό να το γιατρέψει………………..

Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας, που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νιώσανε πως έχουνε γι΄ αυτό καμία ευθύνη, κανένα φταίξιμο. Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει : «Ελάτε, ψηλαφήστε με, πιάστε με, μιλήστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας…………».

Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιο αγέρα της περηφάνιας κι από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνονται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα. Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί κι αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου. Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι΄ αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε. Κι από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνηση για κείνους που είναι σε θέση να νιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τ΄ ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα. Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποτε «υπέρ αίσθησιν». Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από κείνον τον μυστικό κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις ; Πώς να πιάσει τα λεπτά κι αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζονται για να τα πιάσει ;

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νιώσει ο άπιστος : «Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που τη προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες του κόσμου τούτου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι, και που δεν τα άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού. Γιατί, ποιός άνθρωπος γνωρίζει τα μέσα του ανθρώπου, παρά μοναχά το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο ; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μοναχά το Πνεύμα του Θεού. Κι εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου (δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός. Κι αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικό τρόπο. Πλην, ο άνθρωπος έχει τη σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται.

Η απιστία υπήρχε πάντα, μα σήμερα με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει την μεγαλύτερη αξία. Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που μας φανέρωσε, είναι καταφρονημένος, σαν στενόμυαλος κι ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα. Λογαριάζεται για «βλαμμένος» από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα……….. Για τούτο, χρειάζεται να έχει μεγάλος θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πώς έχει πίστη στον θεό.

Ενώ εκείνον που καυχιέται πώς δεν πιστεύει σε τίποτα, α)Το έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό,…………… β)Όλα του έρχονται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στεναχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες ; Εδώ, λέγει, είναι ο Παράδεισος και η κόλαση…………..

Εξάλλου δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο ! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι όλα σου έρχονται βολικά.

Λέγει λοιπόν ο έξυπνος : «Να κάθεσαι, ο άνθρωπος με τετρακόσια μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γριές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια………. Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες ! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος».

Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα…………….

Ναι ! Επιτυχαίνουνε (οι άπιστοι), γιατί, μ΄ έναν λόγο, η απιστία είναι «η πλατειά πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά «εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά «εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν»………..

Όλοι οι άπιστοι λένε πώς αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με την βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι΄ αυτό, σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους : «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς, σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθείσεται αυτήν».

Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η περηφάνια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.

Πριν από καιρό έγραψα με συντομία πέντε – έξι άρθρα για τα θαύματα που γίνονται σ΄ ένα χωριό της Μυτιλήνης, με τον τίτλο «Φρικτά Μυστήρια». Πολλοί αναγνώστες συγκινηθήκανε στο έπακρο, ιδίως οι ταπεινοί κι αγράμματοι άνθρωποι…….. Οι έξυπνοι όμως κι οι τετραπέρατοι δεν δώσανε σημασία, και κάποιοι απ΄ αυτούς με περιγελάσανε και μου γράψανε πως λέγω ανοησίες.

Αλλά, «Θεός ου μυκτηρίζεται». Από τότε ως τα σήμερα τα θαύματα δεν πάψανε, κι ολοένα γίνονται πυκνότερα και τρομαχτικότερα. Οι άνθρωποι που τα βλέπουνε μου τα γράφουνε με όλα τα καθέκαστα………..

Μα, όπως και να είναι, με τη Χάρη του Θεού, «την τ΄ ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν»……… θα θριαμβεύσει η ακατάλυτη πίστη μας, και θα ακουστεί ως τα πέρατα του άπιστου κόσμου η βροντερή φωνή  : «Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών ; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος !».

ΠΗΓΗ : ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ, ΗΓΟΥΝ : ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΖΩΗΣ, εκδ. «ΑΣΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ, σσ. 215-219.