«ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΑΙΜΑ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ποτέ να μη ζητάει κανείς φώτα ή χαρίσματα του Θεού, αλλά μόνο μετάνοια, η οποία θα φέρει την ταπείνωση, και μετά ο καλός Θεός θα του δώσει ό,τι έχει ανάγκη. Πήγα μία φορά να δω τον πατέρα Δαβίδ τον Διονυσιάτη. Έμενε σ΄ ένα κελλί, μέσα στα κουρέλια, μέσα στο σκοτάδι. Αλλά μέσα σ΄ αυτό το σκοτεινό κελλί, εκείνος ζούσε μέσα στο φως. Ήταν πολύ προχωρημένος στην ευχή, είχε φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση. Τρόμαξα να του βγάλω κάτι ! «Αυτά δεν λέγονται, δεν λέγονται», έλεγε. Ξέρεις τι θα πει μέσα στο σκοτάδι να βλέπεις φως, χωρίς να έχει φως ; Να είσαι μέσα στα κουρέλια, και να βρίσκεσαι μέσα στα παλάτια του Θεού !

«Για να λάβεις πνεύμα, πρέπει να δώσεις αίμα»*. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, μια Μεγάλη Σαρακοστή προσπάθησα να το εφαρμόσω. Δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου, τράβηξα το σχοινί μέχρι που τεντώθηκε τελείως. Ένιωθα τόση κούραση, που έπεφτα στον δρόμο και παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήσει να σηκωθώ λιγάκι, για να με δουν οι άνθρωποι και να πούν : «Να, οι καλόγεροι πέφτουν από την άσκηση». Το ένιωθα κάθε μέρα σαν μαρτύριο. Την Πέμπτη προ του Λαζάρου, το βράδυ, ενώ προσευχόμουν στο κελλί, ένιωσα μια γλυκύτητα, μια αγαλλίαση, κι ένα φως με έλουσε^. από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα, ένα γλυκό κλάμα. Αυτό κράτησε είκοσι με τριάντα λεπτά και με τόνωσε πολύ, με έτρεφε πνευματικά για δέκα χρόνια.

Όταν ρώτησα τον Γέρο – Πέτρο γι΄ αυτό, μου είπε : «Εγώ συνέχεια ζω τέτοιες θείες καταστάσεις. Εκείνη την ώρα που με επισκέπτεται η Θεία Χάρις, η καρδιά μου θερμαίνεται γλυκά από την αγάπη του Θεού, και ένα φως παράξενο με φωτίζει εσωτερικά και εξωτερικά^. νιώθω το πρόσωπό μου να φωτίζει. Φωτίζεται ακόμα και το κελλί μου. Βγάζω τότε το σκουφί μου, σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου και λέω στον Χριστό : “Χριστέ μου, χτύπησέ με μέ το κοντάρι της ευσπλαχνίας Σου στην καρδιά μου”. Από την πολλή ευγνωμοσύνη τα μάτια μου τρέχουν συνέχεια γλυκά δάκρυα και ευγνωμονώ τον Θεό. Τότε όλα σταματάνε, γιατί νιώθω πολύ κοντά μου τον Χριστό και δεν μπορώ πια να ζητήσω τίποτε^. σταματάει και η προσευχή, το κομποσχοίνι δεν μπορεί να γυρίσει».

*Το Γεροντικόν, εκδ. «ΑΣΤΗΡ», Αθήναι 1981, Λογγίνος ε΄, σ. 63.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ ς΄, ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2012, σ. 244 κ.ε.