ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ ΠΑΡΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΗΧΟΥ

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, σεβαστοί Πατέρες και αδελφοί, εκλεκτή χορεία των Μοναχών και Μοναζουσών, αξιότιμοι Κυρίες και Κύριοι, χαίρετε εν Κυρίω.

Συναχθήκαμε εδώ στον φιλόξενο και περίπυστο αυτό χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να ακούσουμε εκλεκτούς εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι θα παρουσιάσουν ενώπιόν μας την μορφή του πολυέδρου αδάμαντος της Εκκλησίας του Χριστού, του λαμπρού ηγουμένου και διαδόχου των αγίων Κολλυβάδων ηγουμένων της Λογγοβάρδας, του οσιωτάτου γέροντος Φιλοθέου του Ζερβάκου.

Η νήσος Πάρος χαρακτηρίζεται ως αγιοτόκος. Ηξιώθη να γεννήσει το στόμα των Κολλυβαδων, τον όσιο Αθανάσιο τον Πάριο. Εφιλοξένησε και ανέδειξε τον όσιο Αρσένιο τον εξ Ιωαννίνων, τον θαυματουργό. Περιέθαλψε την ασκητική οσία Θεοκτίστη την Μηθυμναία. Κυοφορεί δε τους οσίους Κύριλλο Παπαδόπουλο τον ομολογητή, το εθναπόστολο και ιεροκήρυκα του Αιγαίου, καθώς και τον εκ Λευκών Πάρου όσιον γέροντα Ιωσήφ τον σπηλαιώτη, τον αναβιωτή του ησυχασμού στις μέρες μας. Και έπεται συνέχεια.

Η Πάρος στις αρχές του εικοστού αιώνος, δέχθηκε ουρανόσταλτο τον π. Φιλόθεο. Ο γέροντάς του, ο άγιος Νεκτάριος της Αιγίνης, του είχε υποδείξει εξ αρχής την Λογγοβάρδα ως τόπον αφιερώσεως και ασκήσεως του. Εκείνος όμως, ελκυόμενος από το περιβόλι της Παναγίας, ως άλλος Ιωνάς – τηρουμένων των αναλογιών – παρήκουσε και, αφού υπέστη κάποια μεγάλη ταλαιπωρία επέστρεψε τελικώς και έστησε την καλιάν του εις την Λογγοβάρδα της Πάρου, γενόμενος έτσι Παριανός.

Τον εχαρακτήρισα προηγουμένως πολύεδρον αδάμαντα. Αλλά και αυτός ο χαρακτηρισμός φαίνεται μικρός για τον όσιο Φιλόθεο. Όσο εντρυφά ο μελετητής στην οσία βιοτή του, θαυμάζει την αγγελική πολιτεία του. Αξιωθείς να διακονηθεί από Άγγελον Κυρίου κατά το πρώτο στάδιο της αφιερώσεώς του, αισθανόταν τους Αγγέλους τόσο κοντά του, και γι΄ αυτό εμιμείτο την ζωή τους.

Ιεραποστολική φλόγα κατέφλεγε την καρδίαν του, έτσι ώστε τα πάντα έθετε σε Δευτέρα μοίρα προκειμένου να σωθεί μια ψυχή. Πολλές πάμπολλες είναι οι ιεραποστολικές περιοδείες που επεχείρησε μέχρι τα έσχατα του βίου του.

Το κήρυγμά του προφητικό. Δεν είχε σχέση με αποστεωμένες ηθικολογίες. Πόθος του ήτο να «μορφωθεί Χριστός» εις τας ψυχάς των ακροατών του. Το θέλημα του Θεού υπεράνω όλων^. «Τάδε λέγει Κύριος». Ο λόγος του έφερε στις ψυχές την συντριβή της μετάνοιας, και ως άριστος νυμφαγωγός ήρμοζε τας ψυχάς τω νυμφίω Χριστώ.

Η ζωή του ήτο μία συνεχής μαρτυρία. Ήτο η καλή μαρτυρία την οποία ζητούσαν οι διψασμένες ψυχές. Είχε δε και πόθον μαρτυρίου. Το μαρτύριο εθέρμαινε την καρδία του. Δύο φορές έφθασε στο κατώφλι του θανάτου, αλλ΄ ο Κύριος τον απήλλαξε, διότι τον ήθελε μάρτυρα και ομολογητή Του σε μία κοινωνία στην οποία τα ρεύματα της αθεΐας και του Οικουμενισμού ετάρασσαν τις συνειδήσεις των πιστών.

Δεν ήταν ένας απλός παρηγορητής των πονεμένων ψυχών. Ο παρηγορητικός του λόγος είχε δύναμη, και τον έκαναν ακόμη πιο δυνατό τα επακολουθούντα σημεία. Πολλά τα θαύματα και εν ζωή και μετά την εκδημία του.

Τέλος ο π. Φιλόθεος υπήρξε ποταμός ελεημοσύνης. Ελεούσε φτωχούς, εγκαταλελειμμένους, πολυτέκνους, ορφανά και χήρες. Εσπούδασε απόρους φοιτητάς. Με το βαλάντιό του εστελέχωσε την Εκκλησία με μορφωμένους και ενάρετους κληρικούς. Επί γερμανικής Κατοχής έσωσε κυριολεκτικά Παριανούς, και όχι μόνο, από την θανατηφόρο πείνα. Επανελήφθη και στην Λογγοβάρδα το θαύμα της χήρας των Σαρεπτών επί προφήτου Ηλιού.

Ετοιμασθήτε λοιπόν, τιμία ομήγυρις, να ακούσετε εν συνεχεία εκλεκτούς αδελφούς ομιλητάς, οι οποίοι θα σκιαγραφήσουν την μορφή του π. Φιλοθέου και θα μας τον παρουσιάσουν ως πρόσωπον αγγέλου, αποστόλου, προφήτου, κήρυκος της μετανοίας, μάρτυρος και ομολογητού της Ορθοδόξου πίστεως, ποταμού ελεημοσύνης, θαυμαστού εν έργοις και λόγοις. Τέτοιος λαμπρός Ηγούμενος έλαμψε στην Λογγοβάρδα για πενήντα χρόνια, και εσκόρπισε το φως του Χριστού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Είθε να έχωμε την ευχή του.

ΠΗΓΗ : ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 11 ΜΑΪΟΥ 2014, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», σσ. 5-7.