H ΜΝΗΜΗ TOY ΘΕΟΥ – ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΥ

Η μνήμη του Θεού είναι η ωραιοτέρα και ωφελιμοτέρα ενασχόλησις του νοός του ανθρώπου.

Όταν ο νους μελετά τας εννοίας του Θεού, ευρίσκεται η ψυχή προφυλαγμένη και φρουρούμενη υπό θείας δυνάμεως και δεν είναι έρημος, δια να γίνει κατοικητήριον των πονηρών λογισμών και εργαστήριον των σχεδίων του διαβόλου.

Όταν η ψυχή μνημονεύει και εντρυφά εις την θεωρίαν του Θεού, απαλλάσσεται εκ των υπονοιών και κατακρίσεων του αδελφού.

Όταν η ψυχή μνημονεύει τα του Θεού, τα βέλη του πονηρού συντρίβονται^. δέχεται τας προσβολάς, αλλά δεν συγκατατίθεται εις αυτάς και έτσι δεν μολύνεται δια να έχει ευθύνη.

Η ψυχή η οποία διατηρεί την μνήμην του Θεού πεφυτευμένη παρά τας διεξόδους των υδάτων του Αγίου Πνεύματος και «το φύλλον αυτής ουκ απορρυήσεται και πάντα όσα αν ποιή κατευοδωθήσεται (Ψαλμός 1, 3).

Όταν η ψυχή ευρεθή εις την θεωρίαν των όντων και ενωθεί μετά της κτίσεως, εννοεί εν πνεύματι την δοξολογίαν της κτίσεως, οπότε δεν δύναται να παραμείνει αμέτοχος, αλλά συμμετέχει εις την υμνολογίαν αυτής.

Συμμετέχουσα εις την υμνολογίαν αυτής, αποκόπτεται από τα αισθητά και ευρίσκεται εις την θεωρίαν του Θεού. Τότε αποκτά την μακαριότητα την οποίαν είχεν ο Αδάμ. 

Όταν όμως οι πρωτόπλαστοι απεμακρύνθησαν από την θεωρίαν του Θεού, η Εύα άρχισε τον διάλογον με τον διάβολον και εγεύθησαν τον καρπόν της παρακοής. Άρχισαν να έρχονται εις επικοινωνίαν με τα αισθητά και γευόμενοι αυτά ελησμόνησαν την θεωρίαν του Θεού, το ξύλον της ζωής………….

Γευόμενοι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, οδηγούμεθα εις την ηθικήν μας τελείωσιν^. απολαμβάνομεν το δένδρον της ζωής, τον γλυκύτατον Ιησούν.

Προφέροντας αυτό το γλυκύτατον Όνομα του Κυρίου μας – Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με – ευρίσκομεν λύσιν εις κάθε δυσκολίαν και εκπληρούμεν κάθε επιθυμίαν μας^. διότι το Όνομα του Κυρίου μας «είναι το υπέρ παν όνομα……… και εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλιππησίους β΄, 9-10).

«Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισέλθωσιν εις την πόλιν» (Αποκάλυψη κβ΄, 14).

ΠΗΓΗ : ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΥ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», σσ. 57-58.