«ΠΡΟΣΕΞΤΕ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ – (+) ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΛΑΡΟΥ

Ο Παράδεισος (τμήμα τοιχογραφίας Ι.Μ. Κουτλουμουσίου).

Ο σύγχρονος Ρουμάνος ησυχαστής Παίσιος Ολάρου (1897-1990) εκοιμήθη οσίως στις 10 'Οκτωβρίου του 1990. Το κοιμητήριο της Μονής Συχαστρίας έγινε έκτοτε ένας χώρος πιο ιερός, χώρος προσκυνήματος, προσευχής και πνευματικής ενδυναμώσεως των αγαπημένων του τέκνων, τα οποία έμειναν τώρα χωρίς ποιμένα. Μετά από 40 ημέρες, αφού εκπληρώθηκε όλη η πρέπουσα τάξη, ένας από τούς μαθητές του προσευχόταν τη νύχτα, μόνος του, στο κελί του γέροντος. Από κούραση, αποκοιμήθηκε για λίγο στα γόνατα και είδε τον Γέροντα ντυμένο με ράσο, σχήμα και επιτραχήλι, καθήμενος στην άκρη του κρεβατιού - όπου είχε υποφέρει 6 χρόνια - με το σταυρό στο χέρι, κλαίγοντας. Ο στενοχωρημένος μαθητής φίλησε το σταυρό και το χέρι του και τον ρώτησε: «Γιατί κλαις, γέροντα; Σε πονάει κάτι»; Και εκείνος του απάντησε: «Όχι αγαπητέ μου, αλλά επειδή εσείς δεν κλαίτε, κλαίω εγώ στη θέση σας, διότι πολύ δύσκολα είναι να φθάσει κανείς στον παράδεισο! -Ω!, πόση ανάγκη και πόσο φόβο έχει ή ψυχή τότε! Και, αν δεν κλαις εσύ για σένα, εδώ, ποιός να κλαίει μετά τον θάνατόν σου; Διότι μόνο εκείνος κλαίει, τον οποίον τον πονάει η καρδιά και έχει καθαρή την συνείδηση. Βλέπετε πώς περνάει ο καιρός; Αλίμονο, να μην περνάτε τον καιρόν σας χωρίς ωφέλεια, διότι δεν θα τον ξανασυναντήσετε. Ό, τι μπορείτε να κάνετε σήμερον, κάνετέ το, και μην αναβάλλετε για αύριο, γιατί δεν ξέρουμε αν φθάσουμε πια μέχρι τότε. Διότι, αν μπορείς, αλλά δεν το κάνεις, έχεις μεγάλη αμαρτία, και από τούς οφθαλμούς του Θεού δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα. Κάθε τι πού κάνεις, ψάχνεται ο σκοπός για τον οποίον κάνεις εκείνο το πράγμα. Θέλετε να αρέσετε στους ανθρώπους ή στον Θεόν; Προσέξτε, διότι πολύ ακριβός είναι ο Παράδεισος και πολύ δύσκολα φθάνει κανείς εκεί. Φροντίστε την ψυχή σας, διότι μεγάλη ευθύνη έχει ο καθένας για την ψυχή του. Διότι, όχι τα χρόνια μας βοηθάνε, αλλά οι πράξεις, αγαπητοί μου». Ύστερα, ο μαθητής του είπε: «Γέροντα, να φάτε κάτι, διότι είναι τρεις η ώρα μ.μ.», Και ο γέρων απάντησε: «Άφησε ακόμη, έως μετά τον εσπερινό...». Και έτσι χωρίστηκαν ο γέρων Παϊσιος έφυγε, και εκείνος ξύπνησε και έκλαψε πολύ για το κλάμα του Γέροντος. «Ωσάν να τον βλέπω συνεχώς μπροστά στα μάτια μου - λέγει ο μαθητής - πώς έκλαιγε και μου έλεγε αυτά τα λόγια». Ιδού, πως μας διδάσκουν οι πνευματικοί μας πατέρες, ακόμη και μετά τον θάνατον τους, να μετανιώσουμε. Δεν χρειάζονται σχόλια, αλλά αγώνας πνευματικός και μετάνοια αληθινή.

ΠΗΓΗ : O ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΛΑΡΟΥ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, «Ορθόδοξος Κυψέλη», 1990, σελ. 153.