“ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΘΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ” - ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΩΤΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ

“Διηγούντο οι πατέρες με θαυμασμό περί του μοναχού αυτού (Ισαάκ), ότι ήταν στο αρτοποιείο επί δύο έτη και είχε στην συνοδεία του εντός του αρτοποιείου και ένα φίδι, σαν αυτό που ο κόσμος ονομάζει “αστρίτες” και εδώ στο Όρος “αλαφιάτες”, το οποίο είχε μέγεθος 1,5 μέτρο περίπου. Το φίδι τόσο είχε εξοικειωθεί με τον γέροντα ώστε ανέβαινε και κοιμόταν στο ίδιο πρόχειρο κρεβάτι του διακονήματος, ο δε μοναχός Ισαάκ του ετοίμαζε χυλό από αλεύρι σε ένα δοχείο για να φάει και κατόπιν το φίδι αφού έτρωγε πήγαινε στην φωλιά του. Βοηθούσε πολύ αφού κυνηγούσε τους ποντικούς και όσο παρέμενε στο διακόνημα ο Ισαάκ έμεινε και το φίδι, μόλις ανέλαβε το αρτοποιείο άλλος μοναχός, έφυγε και το φίδι. Όπως οι πρωτόπλαστοι αναστρέφονταν με τα θηρία στον Παράδεισο, έτσι και στην μακαρία κατάσταση της απάθειας και της ακακίας, η φύση εξημερώνεται και υποτάσσεται”.

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ, “ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ”, 1994, σ. 27.