H ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΝΑΒΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ "ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" - 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΠΗΓΉ : http://www.imnst.gr 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Θεότητα του Ιησού Χριστού καταδεικνύεται από το έργο της διακονίας του. Διότι πρώτον η λαμπρότητα του έργου της διακονίας του αποτελεί το ασάλευτο θεμέλιο της πίστεώς μας. Δεύτερον, το πνεύμα του έργου της διακονίας του αποτελεί τον μόνο κανόνα των δικών μας ηθών. Ο πρώτος λαμπρός χαρακτήρας του έργου της διακονίας του Ιησού Χριστού, είναι ότι η έλευσή του προαναγγέλθηκε στους ανθρώπους από γενέσεως του κόσμου^. τα

δε περιστατικά που συνόδευαν τις προρρήσεις γι΄ αυτόν είναι ακόμη πιο θαυμάσια και εκπληκτικά και από αυτές τις προρρήσεις. Διότι ο Ιησούς Χριστός δεν προεπηγγέλθη ως ο Κύρος και ο Βαπτιστής Ιωάννης, από τους οποίους ο μεν πρώτος ως ανακαινιστής των τειχών της Ιερουσαλήμ, και ο έτερος ως ο προετομάζων την οδό του μέλλοντος να έλθει μεσσία. Ο Ιησούς Χριστός αναγγέλλεται ως απεσταλμένος εξ ουρανού επί χίλια και πλέον έτη διαμέσου μακράς σειράς Προφητών, αναμένονταν από όλα τα έθνη, προτυπώνονταν σε όλες τις τελετές και τον περίμεναν όλοι οι δίκαιοι. Ενώ ο Βαπτιστής Ιωάννης δεν κάμει κανένα σημείο και κράζει ότι δεν είναι αυτός ο προσδοκώμενος, απεναντίας ο Ιησούς Χριστός έρχεται με μεγάλη αρετή και δύναμη^. κάνει έργα και θαυμάσια μοναδικά^. Και λέγει ότι ο εαυτός του είναι ίσος με τον Θεό και Πατέρα. Εξάλλου όλοι οι μεγάλοι και έκτακτοι άνδρες του Νόμου και της εποχής των Πατριαρχών, ο Μελχισεδέκ, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιώβ, ο Μωϋσής, ήταν οιονεί αμυδροί τύποι του Κυρίου Ιησού. Ο δεύτερος λαμπρός χαρακτήρας του έργου της διακονίας του Ιησού Χριστού, είναι η λαμπρότητα των έργων και των θαυμάτων του. Διότι αν εφάνησαν στη γη και άλλοι έκτακτοι άνδρες, όπως ο Μωϋσής, ο Ηλίας και οι Προφήτες, όμως υπάρχει μεγίστη διαφορά μεταξύ αυτών και του Ιησού Χριστού. Η δράση των εκτάκτων αυτών ανδρών φέρει πάντοτε τον χαρακτήρα της εξαρτήσεως. Ο Μωϋσής εργάζεται τα θαύματά του με τη ράβδο του κατόπιν διαταγής του Θεού, ενεργεί πάντοτε ως εξαρτώμενος, και αδυνατεί να μεταδώσει τη θαυματουργική του δύναμη στους μαθητές του. Ενώ στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού βλέπουμε τα ακριβώς αντίθετα. Ο

Ηλίας πραγματικά ανέστησε τον υιό της χήρας, αλλά αναγκάζεται να κλείνει τον εαυτό του πολλές φορές επί του σώματος του παιδιού, και ενεργεί όχι όπως ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος κατά τη δράση του φαίνεται ότι ενεργεί με αυθεντία, ως ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ως Θεός ζώντων και νεκρών. Οι Προφήτες αληθώς προανήγγειλαν τα μέλλοντα^. αλλά φαίνεται ότι ξένη έμπνευση τους εμψύχωνε, και ότι δεν γνώριζαν εξ ιδίων την γνώση των μελλόντων. Ο Ιησούς Χριστός όμως προφητεύει όχι εξ εμπνεύσεως, αλλά όπως ομιλεί. Η γνώση των μελλόντων καθόλου δεν τον εκπλήσσει, διότι περικλείει όλους τους αιώνες εν τω πνεύματι του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι εξίσου γνωστά σε αυτόν. Ο τρίτος λαμπρός χαρακτήρας του έργου της διακονίας του Ιησού Χριστού είναι τα θαυμάσια περιστατικά, τα μέχρι τότε ανήκουστα, τα οποία αποτελούν όλη τη πορεία του επίγειου βίου του. Η θαυμάσια αυτού εκ Πνεύματος Αγίου σύλληψις, η υπό των ουρανίων στρατιών δήλωση της γεννήσεώς του, η προσκύνησή του από τους Μάγους, η συνδιάλεξή του κατά την παιδική του ηλικία με τους νομοδιδασκάλους στο ναό, η βάπτισή του στον Ιορδάνη και η ανακήρυξή του υπό του ουρανίου Πατρός και του Προδρόμου, η φρικτή μεταμόρφωσή του, τα περιστατικά της σταυρώσεώς του στον Γολγοθά, η Ανάσταση και η Ανάληψή του. Στο δεύτερο μέρος, το πνεύμα του έργου της διακονίας του Ιησού Χριστού περικλείει πρώτα την διδασκαλία του. Δεύτερον, τις ευεργεσίες του, και τρίτον τις επαγγελίες του. Πρώτα κοιτώντας την διδασκαλία του, βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ανάγκη να είναι Θεός ίσος με τον Πατέρα, αν πράγματι, (όπως ομολογούν και οι εχθροί της θεότητάς του), είναι άνθρωπος δίκαιος και άγιος απεσταλμένος υπό του Θεού για τη φανέρωση της αλήθειας^. διότι αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι δίκαιος και Φίλος Θεού, εάν δεν είναι Θεός. Διότι, αν θεωρήσουμε τη διδασκαλία του αναφορικά προς τον Πατέρα, βλέπουμε ότι κηρύττει ότι είναι ίσος προς τον Πατέρα, ότι εξήλθε από τους κόλπους του Θεού, ότι ήταν πριν από τον Αβραάμ, ότι κάθε τι που κάμει ο Πατέρας και ο Υιός ομοίως το κάνει. Αν δε θεωρήσουμε τη διδασκαλία του αναφορικά προς τους ανθρώπους, στους οποίους ήλθε να διδάξει την αλήθεια, βλέπουμε ότι μας παραγγέλλει να τον αγαπούμε εξίσου προς τον Πατέρα. Απαιτεί από εμάς μεγάλη αγάπη και αφοσίωση, απαιτεί να τον αγαπάμε περισσότερο από τους γονείς και τους συγγενείς μας, απαιτεί χάριν της αγάπης μας προς αυτόν να θυσιάσουμε ακόμη και αυτή τη ζωή μας δια μαρτυρικού θανάτου. Αλλά εάν ήταν απλός άνθρωπος απεσταλμένος από το Θεό, τί δικαίωμα είχε να απαιτήσει από εμάς τέτοια αφοσίωση και αγάπη ; Εάν δεν ήταν αυτός ο δημιουργός της ύπαρξής μας, τότε η αυτοθυσία μας υπέρ του ονόματός του θα ήταν έγκλημα και αυτοκτονία. Η διδασκαλία του δεν θα ήταν διδασκαλία αλήθειας, αλλά πλάνης και επομένως ουδέποτε θα μπορούσε να βρει οπαδούς τόσο ένθερμους και έτοιμους να χύσουν το αίμα τους υπέρ αυτού. Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να ελευθερώσει όλους τους ανθρώπους από τον αιώνιο θάνατο, μας άνοιξε τον ουρανό και τη βασιλεία του Θεού, και καθεσθείς στη δεξιά του Πατρός εκχέει τα πηγάζοντα αγαθά από το απολυτρωτικό του έργο, στις καρδιές μας. Τρίτον, έχουμε τις επαγγελίες του. Ο Ιησούς Χριστός επαγγέλλεται στους μαθητές του ότι θα στείλει το Παράκλητο Πνεύμα, τους υπόσχεται τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Τους υπόσχεται ότι με το όνομά του θα κάμουν σημεία, θα ανασταίνουν νεκρούς, θα εκβάλλουν δαιμόνια, θα φωτίζουν τυφλούς κλπ. Προλέγει επίσης την επιστροφή της Οικουμένης και την νίκη του Σταυρού. Και όλες αυτές οι προρρήσεις και οι επαγγελίες πραγματοποιήθηκαν. Πράγμα που θα ήταν αδύνατο αν ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Θεός, αλλά απλός απεσταλμένος του Υψίστου. Οπότε, όπως είδαμε, δεν θα μπορούσε να είναι ούτε Προφήτης, ούτε δίκαιος, και επομένως καμία εξουσία δεν θα είχε για την εκπλήρωση των επαγγελιών του. Αυτός όμως ομιλεί για τις επαγγελίες αυτές με αυθεντία και εξουσία μοναδική και εκπληρώνει αυτές ενεργώντας ως ίσος με το Θεό και Πατέρα του. (Πηγή : ΠΑΥΛΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑΙ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1986, εις Αγίου Βενέδικτου Κανονισμός του Ορθόδοξου Μοναχικού Βίου, σσ. 245-249).

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ - H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Άρθρο μας στη σημερινή Ομογενειακή εφημερίδα Hellas News (σ. 32) :

Ένα εξαιρετικό κείμενο, ύμνος για τον Ελληνισμό και την αποστολή του στον κόσμο, γραμμένο από τον Άγιο Νεκτάριο επίσκοπο Πενταπόλεως και Διευθυντή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής της Αθήνας :

Ελληνική φιλοσοφία. Δύο λέξεις. Αλλά λέξεις μεστές μεγάλων και υψηλών εννοιών. Σε αυτές εγκολπώνεται η τέλεια έννοια περί ανθρώπου. Σε αυτές περιλαμβάνεται το σύνολο των επιστημονικών αρχών, σε αυτές εκφράζεται το πνεύμα της αναπτυχθείσης ανθρωπότητας, σε αυτές χαρακτηρίζεται η τέλεια εικόνα του ανθρώπου......... Η ελληνική φιλοσοφία είναι η θεμελιώδης αρχή της αληθινής ανάπτυξης και μόρφωσης^. Είναι ο παιδαγωγός του ανθρώπου, ο ποδηγέτης προς την ευσέβεια. Αυτή έγινε διδάσκαλος της αλήθειας, διδάσκοντας τον άνθρωπο ποιος είναι, ποια είναι η αποστολή του στον κόσμο, πως πρέπει να εργάζεται, την ύπαρξη του Θεού, την σχέση του με τον θεό, την σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, τα ιδιώματα του Θεού και τη συγγένεια του ανθρώπου με το θείο. Η Ελληνική φιλοσοφία δίδαξε την πρόνοια του Θεού προς την ανθρωπότητα και έγινε με τις υγιείς τις θεωρίες, παιδαγωγός της ανθρωπότητας προς τον Χριστό. Η Ελληνική φιλοσοφία είναι αναφαίρετο κτήμα του Έλληνα. Όταν διαδίδεται στα έθνη τα προσηλυτίζει και τα καθιστά ελληνικά, χωρίς ποτέ να παύει να είναι Ελληνική...... Η Ελληνική φιλοσοφία προορίζεται για να καταστήσει τους πάντες Έλληνες. Γεννήθηκε υπέρ του Χριστιανισμού και συνταυτίσθηκε με αυτόν, για να εργαστεί για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Έλληνας και φιλοσοφία είναι δύο αναπόσπαστα πράγματα. Αυτό το μαρτυρεί και ο Απόστολος Παύλος λέγων : “Έλληνες σοφίαν ζητούσι”. Ο Έλληνας γεννήθηκε αληθινά για να φιλοσοφεί, γιατί γεννήθηκε διδάσκαλος της ανθρωπότητας. Αλλά αν η φιλοσοφία γίνεται παιδαγωγός εις Χριστόν, έπεται ότι ο Έλληνας πλασθείς φιλόσοφος πλάστηκε χριστιανός, πλάστηκε για να γνωρίσει την αλήθεια και να τη διαδώσει στα έθνη. Ναι ο Έλληνας γεννήθηκε από τη Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας, και αυτό το έργο κληρώθηκε γι΄ αυτόν. Αυτή είναι η αποστολή του. Μαρτυρία είναι η εθνική ιστορία του, η φιλοσοφία του, η κλίσης του, οι ευγενείς του διαθέσεις, η παγκόσμια ιστορία, η μακροβιότητά του από την οποία μπορούμε αδίστακτα να συμπεράνουμε την αιωνιότητά του, για το αιώνιο έργο του Χριστιανισμού με τον οποίο συνδέθηκε ο Ελληνισμός. Γιατί ενώ όλα τα έθνη εμφανίστηκαν στην παγκόσμια σκηνή ήλθαν και παρήλθαν, μόνον το Ελληνικό έμεινε ως πρόσωπο δρων στη παγκόσμια σκηνή σε όλους τους αιώνες και τούτο διότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη αιώνιων διδασκάλων. Μαρτυρία τέλος είναι η εκλογή του μεταξύ των εθνών από την Θεία Πρόνοια, προκειμένου να του εμπιστευθεί την ιερά παρακαταθήκη της αγίας πίστεως, την θρησκεία της αποκαλύψεως και το θείο έργο της αποστολής αυτής, το αιώνιο έργο της σωτηρίας δια της διαπλάσεως όλης της ανθρωπότητας σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. Το έργο αυτό αληθινά ανατέθηκε στην ελληνική φυλή. Αυτό μαρτυρείτε από την ιστορία...... Από τις πρώτες σελίδες της εμφάνισης του Χριστιανισμού αναφαίνεται η δράση του Ελληνικού έθνους στον Χριστιανισμό, και η κλίση του να αναλάβει το μέγα έργο της αποστολής του Χριστιανισμού. Οι θείοι του Σωτήρος λόγοι : “Νυν εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου”, όταν του αναφέρθηκε ότι ήθελαν να τον δουν οι Έλληνες, έχουν βαθιά έννοια. Η ρύση ήταν προφητική, πρόρρηση των μελλόντων. Οι εκεί εμφανισθέντες Έλληνες ήταν αντιπρόσωποι όλου του Ελληνικού έθνους. Στην παρουσία τους είδε ο Θεάνθρωπος Ιησούς το έθνος εκείνο στο οποίο έμελλε να παραδώσει την ιερά παρακαταθήκη για να διαφυλαχθεί στην ανθρωπότητα. Στο πρόσωπό τους διέγνωσε ο Θεάνθρωπος την αποδοχή της διδασκαλίας του, την δόξα του εκ της πίστεως των εθνών, και αναγνώρισε το έθνος το οποίο προορίζονταν για το σκοπό αυτό από καταβολής του κόσμου. Το Ελληνικό έθνος..... ατένισε έκθαμβο προς το έκπαγλο κάλλος του κόσμου της δημιουργίας και αναζήτησε τον θείο δημιουργό της. Αφοσιώθηκε στη προσφιλή του έρευνα και βρήκε τον θείο δημιουργό στα δημιουργήματά του...... Η εικόνα του Θεού κατανοήθηκε σε μικρογραφία στην καλλιτεχνική κατασκευή των όντων, τόσο στην θαυμάσια κατασκευή ενός μικρού άνθους, όσο και στην κατασκευήν των μέγιστων δημιουργημάτων........ Η κατανόηση του θείου εκ των θείων αυτού ιδιοτήτων, γεννά στον Ελληνισμό το συναίσθημα της αγάπης και της λατρείας. Η καρδιά του γεμίζει από θείο έρωτα και θερμαίνεται από το θείο πυρ........................ Ο Έλλην δια της φιλοσοφίας γνώρισε πρώτα την ύπαρξη του Θεού και μετά τον εαυτό του. Με την γνώση του Θεού απέκτησε τέλεια γνώση του εαυτού του. Αφού γνώρισε τον εαυτό του κατανόησε τη σχέση του προς το Θείο, την ευγένειά του, και είδε ότι η ένωσή του με το Θεό είναι το πρώτιστο καθήκον του. Γνώρισε ότι η αποστολή στον κόσμο είναι η τελείωσή του, η ανύψωση του από τον υλικό κόσμο στον πνευματικό. Ότι ο πνευματικός κόσμος πρέπει να ζωογονεί τον υλικό κόσμο, ότι το πνεύμα είναι ανάγκη να επικρατήσει της ύλης, ότι οι πνευματικοί νόμοι πρέπει να είναι ισχυρότεροι στον κόσμο των φυσικών νόμων, ότι ο άνθρωπος γίνεται τέλειος όταν ενώνεται με τον Θεό, και αυτό γίνεται όταν κοσμείται από την ευσέβεια, την δικαιοσύνη, την αλήθεια και την επιστήμη..... Ο Έλληνας γνωρίζοντας ποιος είναι και ποιος οφείλει να γίνει, έθεσε σκοπό του εαυτού του την τελείωση. Έγινε εραστής του πνεύματος και δημιούργησε πνευματικό κόσμο, στον οποίον ζει. Η γνώση του καλού, του αγαθού, του αληθινού και η έμφυτη αγάπη του προς τον πλησίον, ανέπτυξε στην καρδιά του Έλληνα το πόθο της μετάδοσης, και ο Έλλην απέβη διδάσκαλος της ανθρωπότητας..... Ο Έλληνας δεν γεννήθηκε κατακτητής του σώματος, αλλά του πνεύματος. Δεν ζήτησε δούλους, αλλά ελεύθερους............. Τέτοιος πλάστηκε ο Έλληνας, και έτσι διαμορφώθηκε ο ηθικός του χαρακτήρας. Αυτός ο χαρακτήρας του ενθουσιάστηκε από τις αρχές του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός είναι αγάπη και επιθυμεί να διδάξει στους ανθρώπους την αλήθεια στην τέλεια και πλήρη της μορφή, να ενισχύσει και να ανυψώσει την φιλοσοφία, να αποκαλύψει στη φιλοσοφία τα κρυμμένα μυστήρια, να προσφέρει τη λύση των αιώνιων προβλημάτων, να άρει την αχλύ από τους οφθαλμούς της διανοίας των ανθρώπων, να σηκώσει τον πεσόντα άνθρωπο, να τον απαλλάξει από τη δεισιδαιμονία, να συνδέσει την ανθρωπότητα με το δεσμό της αδελφικής αγάπης, και την αγάπη προς τον Θεό, να σώσει τον άνθρωπο από τη καταδυναστεία του διαβόλου, χαρίζοντάς του στον μεν παρόντα βίο την ευδαιμονία, στον δε μέλλοντα την μακαριότητα. Ο Έλλην βρίσκοντας στον Χριστιανισμό αυτές τις αρχές και την εικόνα του τέλειου, και τον μόνο διδάσκαλο που μπορεί να τον διδάξει τα πάντα, εγκολπώθηκε τον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός ως πρώτο δώρο του στον Ελληνισμό έδωσε μια νέα ζωή. Ο δε Έλληνας υποστήριξε τον χριστιανισμό διαμέσου των αγώνων και του αίματός του. Η Ελληνική φιλοσοφία ποδηγέτησε το Ελληνικό έθνος στον Χριστιανισμό, όπως σοφά υπογραμμίζει ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς : “Προπαρασκευάζει τοίνυν η Φιλοσοφία προοδοποιούσα τον υπό Χριστού τελειούμενον....”. Δέχεται δε ότι ο,τιδήποτε υγιές είπαν οι Φιλόσοφοι, είναι έργο της Θείας Οικονομίας. (ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΛΟΓΙΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ, τ. 2, εν Αθήναις 1896, σσ. ς΄ - ις΄).

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

            http://orionamateurobservatory.blogspot.com/

ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Τα λειτουργικά βιβλία που χρησιμοποιούνται στη λατρεία της Εκκλησίας μας. Ένα μικρό βοήθημα για το μάθημα της Λειτουργικής. 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - Η ΕΦΕΤΙΝΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ - ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΗΣ - 5 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Στην ημερίδα μας θα κάμουν ανακοινώσεις εκλεκτοί και διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι και ερευνητές. Ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, Kαθηγητής Δογματικής Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και ο κ. Μιχάλης Τρίτος Καθηγητής Ιστορίας και σύγχρονης κατάστασης των σλαβικών και των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Χωρίς καμία αμφιβολία, ό,τι  σπουδαιότερο, σημαντικότερο, βαθύτερο και υψηλότερο πέτυχε να δημιουργήσει η ανθρώπινη διανόηση, στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο Ελληνισμός. Το φως το Κόσμου, η βάση όλου του οικοδομήματος του σύγχρονου πολιτισμού. Ποια είναι τα συστατικά και η ουσία του ; Πραγματικό μυστήριο είναι η συνάντηση του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία, το οποίο προκάλεσε κοσμολογικές αλλαγές στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Πώς και πού συναντήθηκαν τα δύο αυτά οικουμενικά μεγέθη ; Πώς ζυμώθηκαν στο διάβα της ιστορίας ; Πως συνδέθηκαν ιστορικά ; Πώς επηρέασαν τη σκέψη, τη διανόηση και τη πολιτισμική άνοδο της ανθρωπότητας ; Κινδυνεύει στη σημερινή εποχή της πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικής  κοινωνίας η ενότητα του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία, η οποία σφυρηλατήθηκε στο πέρασμα των αιώνων ; Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα θα πάρουμε απαντήσεις στην ημερίδα που διοργανώνουμε υπό την αιγίδα και επιστασία του Ιδρυτή του σχολείου μας Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουοπόλεως κ.κ. Βαρνάβα. Με χαρά σας περιμένουμε όλους. 

Παράλληλα θα λειτουργήσει έκθεση σε παράπλευρο χώρο όπου οι ακροατές θα έχουν τη δυνατότητα να δουν εκθέματα σχετικά με το θέμα της ημερίδας.

H ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Άρθρο μας στην σημερινή ομογενειακή εφημερίδα Hellas News (σελ. 24) :

Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της Θείας δημιουργίας. Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου προσώπου είναι η ελευθερία της βούλησης με την οποία τον προίκισε ο Άγιος Θεός, όπως γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή και την ιερή ιστορία. Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς την ελευθερία ; Αυτό το σπουδαίο και μεγαλειώδες συστατικό της ανθρώπινης υπόστασης, για το οποίο χύθηκαν ποταμοί αίματος στην ανθρώπινη ιστορία, ιδία στην ιστορίας της αγαπημένης μας πατρίδας, όσο περνάει ο χρόνος περιορίζεται και τείνει προς εξαφάνιση. Ο Θεός όπως σημειώσαμε δημιούργησε ελεύθερο τον άνθρωπου και τον προίκισε με τη δυνατότητα της επιλογής. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προοδεύει προς το καλό ή προς το κακό. Έχει τη δύναμη να κάμει καλή ή κακή χρήση της ελευθερίας του προσώπου του. Η κακή χρήση της ελευθερίας του τον οδήγησε μακράν του δημιουργού του Άγιου Θεού. Έρμαιο των εσφαλμένων επιλογών του έκτοτε το ανθρώπινο γένος βάδιζε και βαδίζει σε μονοπάτια ολέθρου και ουσιαστικής ανυπαρξίας, αφού με τη δική του θέληση και «βούλα», απομακρύνθηκε από τη πηγή της ζωής και παρέδωσε τα κλειδιά της ελευθερίας του. Τα αποτελέσματα οδυνηρά, ο θάνατος, η αμαρτία, το κακό και η ουσιαστική ανυπαρξία μακριά από τη πηγή της ζωής κυριάρχησαν στις ζωές του ανθρώπινου είδους. Υποδουλώθηκε με τη δική του θέληση στην αμαρτία, τη φθορά, το κακό. Έκτοτε με τον σκοτισμένο και υποδουλωμένο από την αμαρτία νου του, χρησιμοποιεί τις δυνάμεις που προικίστηκε προκειμένου να παράγει περισσότερο κακό παρά καλό, δέσμιος των εσφαλμένων επιλογών του. Τα αποτελέσματα της εκούσιας απομάκρυνσής του από τη πηγή της ζωής, τον Θεό, τα βλέπουμε αμέσως μετά την εκδίωξή του από τον κήπο της Εδέμ. Ο Κάϊν σκοτώνει τον αδελφό του Άβελ. Δεν ήταν λοιπόν ελεύθερος ο άνθρωπος μετά την εκδίωξή του από τον Παράδεισο, αφού υποδουλώθηκε το πρόσωπο του στην αμαρτία, τα πάθη, τη φθορά και το θάνατο. Ήταν και είναι τόσο ελεύθερος όσο ένα καναρίνι μέσα σε ένα κλουβί. Δεσμεύεται από τις αμαρτίες και τα πάθη του, από τα πολύ μικρά έως τα μεγάλα και «θανάσιμα». Άλλος είναι επιρρεπής στη κλοπή, άλλος στη λαιμαργία, άλλος στα σαρκικά πάθη, άλλος στην υπερηφάνεια, άλλος στη φιλαρχία, άλλος στη φιλαργυρία κοκ. Δεσμεύεται από επιλογές άλλων προσώπων στα οποία έχει παραχωρήσει με τη θέλησή του  ή μη την δυνατότητα να αποφασίζουν γι΄ αυτόν και στο τέλος τέλος δεσμεύεται από τα δεσμά του θανάτου. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είναι ελεύθερος ο άνθρωπος από κάθε είδους αμαρτία και πάθος, έσχατη φυλακή γι΄ αυτόν αποτελεί ο θάνατος. Μέγα και φοβερό το μυστήριο του θανάτου, «όντως φοβερό το του θανάτου μυστήριο», όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει τροπάριο από την υμνολογία της αγίας Εκκλησίας μας. Φάρμακο πικρό, προκειμένου να σταματήσει να διαιωνίζεται το κακό. Πεθαίνοντας ο άνθρωπος παύει να διαπράττει ανομίες, πλην όσων με εσφαλμένες αιρετικές κακοδοξίες και διδασκαλίες παρασύρουν και μετά θάνατον ψυχές μακράν του αγίου Θεού μας. Αφού παρέδωσε μόνος του τα κλειδιά της ελευθερίας του ο άνθρωπος με τη πτώση του, έκτοτε η ελευθερία του κουτσουρεμένη ποδοπατείται διαρκώς και χωρίς τελειωμό. Η ανθρώπινη ιστορία κραυγάζει περί του γεγονότος αυτού, και αυτό συμβαίνει διότι είναι μια ελευθερία χωρίς Θεό, μια κίβδηλη και ψεύτικη ελευθερία. Και όσο ρέει ο χρόνος τόσο περισσότερο συρρικνώνεται και περιορίζεται, είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Στις μέρες μας όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς και γοργά προς το ουσιαστικό τέλος της ανθρώπινης ελευθερίας. Η τεχνολογία και η επιστήμη είναι δώρα του Θεού και προήλθαν από τη χρησιμοποίηση των νοητικών δυνατοτήτων που έδωσε ο σοφός Δημιουργός στον άνθρωπο. Όμως, όπως τονίζουν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, «πάσα τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργίας τις και ου σοφία φαίνεται». Όταν η επιστήμη δεν χρησιμοποιείται για το κοινό καλό αλλά αντίθετα για την ομηρία, τη φυλακή και την υποδούλωση του ανθρώπινου προσώπου, δεν είναι αληθινή επιστήμη. Στις «περίεργες» ημέρες που ζούμε το αληθινό διακύβευμα σε ατομικό επίπεδο είναι η διασφάλιση της ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου. Η τεχνολογία και η επιστήμη προχωρεί και προοδεύει με απίστευτους ρυθμούς, ανακαλύπτει διαρκώς νέες τεχνολογίες και εφαρμογές προκειμένου να βελτιώσει την ανθρώπινη διαβίωση, παράλληλα όμως σκλαβώνει με τους ίδιους γοργούς ρυθμούς το ανθρώπινο πρόσωπο. Η ανθρώπινη υποδούλωση συντελείται με ταχείς ρυθμούς και δεν φαίνεται να υπάρχει ικανή ανθρώπινη δύναμη που να έχει τη δυνατότητα να σταματήσει την εξέλιξη αυτή. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δέσμιος των εσφαλμένων επιλογών του και απολαμβάνει τους οδυνηρούς καρπούς τους. Έφτασε στο Φεγγάρι και βγήκε από τα όρια του Ηλιακού συστήματος, έχασε όμως ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά του, την ελευθερία του. Θαυμάζει και κομπορρημονεί βλέποντας το Κολοφώνα της τεχνολογικής εξέλιξης, λησμονεί όμως ότι έχει χάσει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτό που τον κάμει να είναι άνθρωπος. Έχει όλες τις ανέσεις δεν έχει όμως την ουσιαστική ελευθερία. Ή να το πω αλλιώς, νομίζει ότι έχει. Αφού την ώρα που τρώγει, που κοιμάται, που συζητά, που μιλάει στο τηλέφωνο ή στο διαδίκτυο, κάποιοι έχουν φροντίσει να ακούν και να καταγράφουν τις επιλογές του. Βγαίνει έξω στους δρόμους, πηγαίνει σε δημόσια κτίρια, ιδιωτικά, να διασκεδάσει, παντού πανταχού παρούσες κάμερες, καταγράφουν τα πρόσωπα. Ψωνίζει με τις κάρτες, το «πλαστικό» χρήμα, ή χρησιμοποιεί κάρτες μέλους πολυκαταστημάτων και καταγράφονται οι καταναλωτικές τους συνήθειες. Όλο το ιστορικό των δραστηριοτήτων της κάθε ημέρας του είναι καταγεγραμμένο στα τερματικά γιγάντιων υπερυπολογιστών, οι οποίοι με τα στοιχεία που καταχωρούν γνωρίζουν το προφίλ του κάθε προσώπου, τις επιθυμίες του, τις παρανομίες του κοκ. Όλη η ανθρωπότητα «αποθηκευμένη» μέσα στις τράπεζες δεδομένων των υπερυπολογιστών. Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε τόσο μεγάλη υπερσυγκέντρωση δεδομένων για τους ανθρώπους, όπως ποτέ στην ιστορία έως σήμερα το ανθρώπινο πρόσωπο δεν δέχτηκε τόσο μεγάλα δεσμά όσο στις μέρες μας. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ένα μικρό παιδί καταγράφονται τα πάντα. Η συνήθης δικαιολογία, η «μαγική» λέξη προληπτική ασφάλεια. Σχεδιάζονται προφίλ, γίνονται ασκήσεις επί χάρτου, εξετάζονται εναλλακτικά σχέδια, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο άνθρωπος θα είναι ένα πειθήνιο όργανο, ένα υπάκουο παιδί στα κελεύσματα όσων κινούν τα νήματα τη ανθρωπότητας. Όσοι σκέπτονται είναι επικίνδυνοι. Απολαμβάνουν ιδιαίτερης προσοχής και δέχονται ή θα δεχτούν ισχυρές πιέσεις ποικίλης φύσεως. Το πλάνο θέλει τη «δημιουργία» ενός νέου τύπου ανθρώπου, ανθεκτικού, πλήρως ελεγχόμενου, με πληθώρα αγαθών, χωρίς όμως ουσιαστική ελευθερία. Δεν ξέρω αν ένα τέτοιο κατασκεύασμα μπορεί να το ονομάσει κανείς άνθρωπο. Όλοι πρέπει να σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, να αγοράζουν τα ίδια προϊόντα, να έχουν τις ίδιες παγκόσμιες γιορτές και συνήθειες, να τρώνε τις ίδιες τροφές, να έχουν κοινό τρόπο ζωής, να διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μουσική, να είναι υπάκουα όντα, να έχουν κοινή παγκόσμια οικονομία, κοινή παγκόσμια διακυβέρνηση, κοινό παγκόσμιο Θεό. Η διαμαρτυρία είναι επικίνδυνη και περιορίζεται, πατάσσεται αμείλικτα με κάθε τρόπο, όπως και τα πάσης φύσεως δικαιώματα, τείνουν να εξαφανιστούν. Πλήρης έλεγχος κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας και σκέψης. Και αναφέρομαι στο τελευταίο καθότι δεν είναι λίγες οι έρευνες και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις που εξαπολύονται καθημερινά, προκειμένου να υπάρξει η χειραγώγηση, o έλεγχος του ανθρώπινου νου, mind control. Πόσο ανθρώπινος μπορεί να είναι ο νέος τύπος ανθρώπου που επιθυμούν να «δημιουργήσουν» αλλά και ο νέος «θαυμαστός» τεχνολογικός κόσμος ; Εκεί που η κάθε προσωπική επιλογή και ελευθερία θα είναι πλήρως ελεγχόμενη ; Εκεί που τα όνειρα και οι επιθυμίες του καθενός θα γίνονται συντρίμμια στο βωμό ενός απάνθρωπου παραλογισμού ; Οι δυνατότητες αντίδρασης έχουν περιοριστεί από τη στιγμή που ο σημερινός άνθρωπος με τη θέλησή του επιθύμησε και έλαβε περισσότερα αγαθά και καλύτερο βιοτικό επίπεδο, έδωσε όμως ως αντιπαροχή ένα από τα πολυτιμότερα που διέθετε, την ελευθερία του, η οποία ψαλιδίστηκε και περιορίζεται καθημερινά. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σαν αυτόν τον νέο που ενώ εξωτερικά φαινόταν ότι είχε ανώτερες θεολογικές αναζητήσεις και επιθυμούσε να πλησιάσει τη τελειότητα, τον Θεό, όταν του είπε ο Χριστός αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς και ακολούθησέ με. Τότε αυτός απέρριψε τη πρόταση του Κυρίου μας, διότι ήταν πλούσιος. Προτίμησε το χρυσό, το πλούτο από τον Χριστό. Έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος προτιμά τη καλοπέραση, την επιπόλαια βόλεψη του και παραχωρεί την ουσία, την ελευθερία του. Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που να σεβάστηκε την ελευθερία του ανθρώπου ; Ναι υπάρχει και είναι ο Χριστός. Σεβάστηκε την ελευθερία του ανθρώπου όσο κανείς άλλος. Ουδέποτε πίεσε και απαίτησε κάτι από τους ανθρώπους. Δεν ζήτησε ποτέ να Τον ακολουθήσουν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν». Αυτό είναι το σύνθημά Του. Θέλει να Τον ακολουθούν και να Τον αγαπούν ελεύθερα οι άνθρωποι. Ακόμη και τις φοβερές ώρες που εξελίσσονταν το κοσμοσωτήριο πάθος του πάνω στον Σταυρό, ακόμη και τότε σεβάστηκε την ανθρώπινη ελευθερία, διότι εάν έπραττε διαφορετικά θα την παραβίαζε. Ελεύθερο έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός και έτσι πρέπει να παραμείνει. Μόνον ο Χριστός και η Εκκλησία του μπορούν να εγγυηθούν την πραγματική ελευθερία του ανθρώπου, μακριά από όλα τα ανθρώπινα δεσμά και τις εξαρτήσεις, διότι μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να υπερνικηθεί, να καταργηθεί  και να προσπεραστεί το έσχατο δεσμό, ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος. Για μας τους χριστιανούς ο θάνατος δεν είναι η τελευταία λέξη. Η τελευταία λέξη είναι η Ανάσταση. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών, λέμε στο σύμβολο της Πίστεως. Η προσωπική μας Ανάσταση μπορεί να γίνει μόνον μέσα στον αγιοπνευματικό χώρο της Εκκλησίας. Η παραμονή μας στην αγία μας Εκκλησία μπορεί να εγγυηθεί και να διαφυλάξει την αυθεντική ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου και να περιφρουρήσει το θησαυρό αυτό που μας προίκισε ο άγιος Θεός. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική ελευθερία. Είναι το μέλλον του κόσμου. Ο αληθινός θησαυρός της γης. Το δε «εσφαγμένο αρνίο», ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι ο τελικός θριαμβευτής και ο τροπαιούχος νικητής των δυνάμεων του σκότους. «Θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο» (Λουκά, 12, 32).

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΕΛΕΠΙΔΑΚΗΣ – ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Γεννημένος στους Μυτιληνιούς της Σάμου, διακονεί ως Πρωτοψάλτης τα αναλόγια των ιερών ναών της ομογένειας στη Νέα Υόρκη, επί μια τριακονταετία και πλέον αν δεν κάμω λάθος, με ήθος και εντιμότητα. Μαθητής του Γεώργιου Αγγελινάρα και του Νικόλαου Γιάννου. Βιρτουόζος, θεράπων της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής που το ανήσυχο και δημιουργικό του πνεύμα βρίσκει έκφραση και σε άλλες δραστηριότητες, αφού παράλληλα με την εκλεκτή δημοσιογραφική του πένα και το διεισδυτικό του πνεύμα, αρθρογραφεί επί ένδεκα συναπτά έτη στην Εφημερίδα Hellas News επί θεμάτων Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, ενώ διατηρεί επιπλέον τη πετυχημένη εκπομπή «Βυζαντινοί Εκκλησιαστικοί απόηχοι», στο ραδιόφωνο της εφημερίδας «Διασπορά FM». Του ευχόμαστε ολόψυχα έτη πολλά και ευλογημένα, προκειμένου να έχει τη δύναμη να κοσμεί τόσο τα αναλόγια των ιερών ναών μας στην ομογένεια, αλλά και να ενημερώνει με παρρησία τον Ελληνισμό της διασποράς. Πλήρες βιογραφικό σημείωμα του υπάρχει στην ιστοσελίδα : IEROPSALTIS.COM  Έτη πολλά και καλά Αγαπητέ Ιωάννη.

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ – ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ (+) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Σήμερα, αγαπητοί μου, είναι εορτή μεγάλη. Είναι η εορτή των Θεοφανείων. Εορτή για όλους τους ορθοδόξους λαούς. Ιδιαιτέρως την εορτάζει ή Ελλάς, χώρα ναυτική. Οι ναυτικοί μας, όπου και να πλέουν, είτε στον Ατλαντικό είτε στον Ειρηνικό ωκεανό, την τιμούν χαρμοσύνως  σήμερα αγιάζονται τα νερά και οι θάλασσες με τον τίμιο σταυρό. Είναι η εορτή της φανερώσεως του μεγάλου μυστηρίου της αγίας Τριάδος. Η εορτή των Φώτων είναι το τέλος μιας εκκλησιαστικής περιόδου πού ονομάζεται Δωδεκαήμερο. Τελειώνει σήμερα το Δωδεκαήμερο, πού άρχισε με τη γέννηση του Χριστού. Να μιλήσουμε για την εορτή των Φώτων ; Μικρά ή διάνοια μας, ασθενής ή γλώσσα μας, και το μυστήριο πού αποκαλύπτεται σήμερα με τη βάπτιση του Κυρίου απέραντο όπως ο ωκεανός. Μάλλον πρέπει να σιωπήσουμε. Αλλά για να μη μείνει ο άμβωνας άφωνος τέτοια μέρα, τολμώ, επικαλούμενος τη χάρι του αγίου Πνεύματος, κάτι να πω. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παρουσιάστηκε στη γη ως άνθρωπος υπό τις πλέον ταπεινές συνθήκες ήλθε ως νήπιο, γεννήθηκε από πάμπτωχη κόρη σε μια κωμόπολη της Ιουδαίας μέσα σ΄ ένα σπήλαιο. Ποιός, βλέποντας το βρέφος εκείνο, ήταν δυνατόν να φανταστεί, ότι κάτω από αυτό το σχήμα κρυβόταν η Θεότης ; Μετά από οκτώ ήμερες δέχθηκε την περιτομή και έλαβε το όνομα Ιησούς Χριστός, «το υπέρ πάν όνομα» (Φιλ. 2,9). Δώδεκα ετών τον βλέπουμε πάλι στο ναό του Σολομώντος, όπου κατέπληξε τους σοφούς πρεσβυτέρους με τις ερωτήσεις και απαντήσεις του. Μετά, για το διάστημα από δώδεκα ετών έως τριάντα, ορισμένοι λένε πολλά φανταστικά, άσχετα με το Ευαγγέλιο. Αλλ΄ ένα είναι το βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός έζησε αφανής. Αφάνεια. Ωραία είναι ή αφάνεια ! Που ήταν ; Έμενε και εργαζόταν στη Ναζαρέτ ως ξυλουργός. Κρατούσε σκεπάρνια, πριόνια, σφυριά και καρφιά. Είναι ο πρώτος εργάτης ! Τίμησε την εργασία εκεί στο εργαστήριο του νομιζομένου πατρός του. Έτσι έμεινε άγνωστος. Ποιός φανταζόταν, ότι αυτός ο ξυλουργός είναι ο προφητευμένος από αιώνων «υιός ανθρώπου» (Δαν. 7,13) ; Αλλ΄ ήρθε η ώρα να εμφανιστεί. Και τότε παρουσιάστηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Κήρυττε μετάνοια και είλκυε κόσμο πολύ. Όλοι έσπευδαν στα ρείθρα του Ιορδανού, μετανοούσαν και εβαπτίζοντο. Μέσα στο πλήθος ήρθε και ο Χριστός. Ήταν απέριττος, χωρίς κάποιο εξωτερικό διακριτικό• δε φορούσε διάδημα. Ό Ιωάννης όμως διέκρινε, ότι κάτω από το φτωχικό του παρουσιαστικό υπήρχε η Θεότης. Τον αντελήφθη, γι΄ αυτό ακριβώς ήταν εκεί. Ο Χριστός του λέει• —Βάπτισε με. Ο Ιωάννης• —Δεν είμαι άξιος• εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα. Ο Χριστός επιμένει και στο τέλος ο Ιωάννης πειθαρχεί. Κι όταν τον βάπτισε, τότε άνοιξαν οι ουρανοί, είδε το Πνεύμα το άγιο σαν περιστερά λευκή να κατεβαίνει επάνω στην κεφαλή του Χριστού μας, και ακούστηκε η φωνή του ουρανίου Πατρός να μαρτυρεί γι΄ αυτόν. Έτσι απεκαλύφθη το μέγα μυστήριο. Αλλ΄ αφού είναι αναμάρτητος, τότε γιατί βαπτίσθηκε ; Η βάπτισις του Χρίστου έχει πολλούς λόγους. Εβαπτίσθη, για ν΄ ακουσθεί η μαρτυρία του Πατρός, να φανεί η συμφωνία του αγίου Πνεύματος, και να βεβαιωθεί έτσι η Θεότης του Υϊού. Εβαπτίσθη, για να φανερωθεί το μέγα μυστήριο της αγίας Τριάδος. Εβαπτίσθη, για να αγιάσει τα ύδατα. Εβαπτίσθη ακόμα, για να είναι το βάπτισμα του υπόδειγμα σ΄ εμάς• αν βαπτίσθηκε εκείνος πού δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως, πολύ περισσότερο έχουμε εμείς ανάγκη να βαπτισθούμε. Σήμερα αγιάζονται τα ύδατα. Κατ΄ εξοχήν δε αγιάσθηκαν τα ύδατα του Ιορδάνου ποταμού. Για τον Ιορδάνη μιλάει σήμερα το ευαγγέλιο, για τον Ιορδάνη μιλάει και η υμνολογία της Εκκλησίας, όταν λέγε : «Η θάλασσα είδε και έφυγεν, ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω». Ο Ιορδάνης είναι ένας ποταμός όχι όπως ο Δούναβης και ο Βόλγας και ο Μισισιπής. Είναι ένας ποταμός σχετικά μικρός. Πηγές έχει στις χιονοσκεπείς κορυφές του Λιβάνου. Η ροή του δεν είναι ίσια^. έχει πολλές στροφές, και από το αεροπλάνο ο Ιορδάνης φαίνεται ως ένας πελώριος συστρεφόμενος όφις. Τα ρεύματά του πέφτουν στη λίμνη της Γεννησαρέτ. Από εκεί ξεχειλίζουν, συνεχίζουν νέα πορεία, και πέφτουν μέσα στη Νεκρά Θάλασσα, όπου ήταν άλλοτε οι περιώνυμες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα, τις οποίες κατέστρεψε η οργή του Θεού για την ακολασία τους. Ο Ιορδάνης είναι ιστορικός ποταμός και συνδέεται με πολλές αναμνήσεις από τον αρχαίο κόσμο. Δύο – τρεις θα σας αναφέρω και θα τελειώσω το λόγο. α. Η διάβαση του Ιορδάνου ποταμού από την στρατιά του Ιησού του Ναυή «αβρόχοις ποσί». Όπως ο Ελληνικός λαός ήταν σκλαβωμένος τετρακόσια χρόνια στους Τούρκους, έτσι και ο Ισραηλιτικός λαός ήταν σκλαβωμένος στους Φαραώ της Αιγύπτου. Ύστερα από τετρακόσια χρόνια ανέτειλε το άστρο της ελευθερίας. Ο Μωϋσής οδήγησε το λαό. Βγήκαν από την Αίγυπτο, πέρασαν το όρος Σινά. Έπειτα με αρχηγό τον Ιησού του Ναυή πλησίασαν στη γη της επαγγελίας. Όταν έφτασαν στον Ιορδάνη ήταν καλοκαίρι και τα χιόνια του Λιβάνου είχαν λειώσει. Ο ποταμός είχε πλημμυρίσει και ήταν αδιάβατος. Τον πέρασαν όμως οι Εβραίοι – Πώς ; Με βάρκες, μέσα που διαθέτει σήμερα το μηχανικό ; Όχι. Τον πέρασαν δια θαύματος και είναι ιστορικό γεγονός, που το μαρτυρούν και τα ευρήματα της αρχαιολογίας. Κατόπιν εντολής του Θεού στον Ιησού του Ναυή, μόλις πάτησαν τα πόδια των ιερέων με την Κιβωτό της Διαθήκης στον Ιορδάνη, ο ποταμός κόπηκε στα δύο. Το ένα μέρος κύλησε προς τα κάτω και το άλλο έγινε πελώριο φράγμα, σαν το φράγμα του Αλιάκμονος. Έτσι πέρασαν οι Ισραηλίτες «αβρόχοις ποσίν» (Ιησού Ναυή κεφ. 3-4). Άλλη ιστορική ανάμνηση, που συνδέεται με τον Ιορδάνη ποταμό, είναι η θεραπεία του Νεεμάν. Κοντά στον Ιορδάνη είναι η Συρία. Εκεί ήταν ένας αρχιστράτηγος ένδοξος, που ονομάζονταν Νεεμάν. Αυτός προσεβλήθη, από κορυφής μέχρις ονύχων, από μία κατηραμένη αρρώστια, τη λέπρα, που τότε ήταν αθεράπευτη. Πήγε σε γιατρούς, πήρε φάρμακα, αλλά δεν βρήκε θεραπεία. Τότε κάποια Ισραηλίτισσα υπηρέτρια της γυναίκας του είπε^. Αφέντη, θα γίνεις καλά, εάν πας να δεις τον Ελισαίο τον προφήτη, τον μαθητή του Ηλία^. εκείνος θα σου πει το θα κάνεις. Εδίσταζε, αμφέβαλλε, αλλά επί τέλους πήγε. Και ο Ελισαίος του είπε^. Μη φοβάσαι, θα θεραπευτείς, εάν επτά φορείς λουστείς στον Ιορδάνη ποταμό. Το θεώρησε γελοίο αυτό ο Νεεμάν. Να πάει αυτός, αρχιστράτηγος ένδοξος, να βγάλει τη στολή του, να ξεγυμνωθεί και να πέσει στα ρείθρα του Ιορδάνου επτά φορές. Στην αρχή εδίσταζε. Κατόπιν όμως πήγε, ελούσθη επτά φορές στον ποταμό, και εθεραπεύθη τελείως από την αρρώστια του (Βασιλειών Δ΄ κεφ. 5). Και τρίτη ιστορική ανάμνησις είναι ότι στον Ιορδάνη έστησε το βήμα του, τον άμβωνά του, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος καλούσε τον κόσμο σε μετάνοια. Όσοι μετανοούσαν έμπαιναν μέσα στον ποταμό και εξωμολογούντο τα αμαρτήματά τους. Έμεναν στο νερό λίγο ή πολύ, ανάλογα με τη διάρκεια της εξαγορεύσεως των αμαρτιών τους. Εδοξάσθη, λοιπόν, ο Ιορδάνης όταν η στρατιά του Ιησού του Ναυή πέρασε «αβρόχοις ποσί» το ρεύμα του. Εδοξάσθη όταν ο Νεεμίας ο Σύρος εθεραπεύθη από τα νερά του. Εδοξάσθη όταν στις όχθες του έστησε το βήμα της αληθείας ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εδοξάσθη όμως πολύ περισσότερο και έγινε παγκόσμιος ο Ιορδάνης από τη Βάπτιση του Χριστού. Αγνοούν οι άνθρωποι τους ποταμούς της γης. Αλλ΄ ένας ποταμός είναι γνωστός σε όλη τη Χριστιανοσύνη, γιατί σ΄ αυτόν έγινε το μέγα γεγονός της ιστορίας, ότι στα νερά του εβαπτίσθη ο Χριστός, που δεν είχε ανάγκη ως αναμάρτητος. Αν προσέξατε, μια λέξη του σημερινού Ευαγγελίου αποδεικνύει την αναμαρτησία του Χριστού. Και η λέξις αυτή είναι το «ευθύς». «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ε υ θ ύ ς από του ύδατος» (Ματθαίος 3,16). Είπαμε ότι αυτοί που εβαπτίζοντο έμεναν μέσα στα νερά του Ιορδάνου όσο εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Άλλος έμενε ένα τέταρτο, άλλος μισή ώρα, άλλος μία ώρα και άλλος περισσότερο. Αλλά ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, μόλις μπήκε βγήκε. «Ανέβη ε υ θ ύ ς από του ύδατος». Δεν έμεινε καθόλου, ούτε ένα δευτερόλεπτο, γιατί δεν είχε να πει καμία αμαρτία. Εγώ όμως, αγαπητοί μου, δεν είχα σκοπό να σας μιλήσω γι΄ αυτόν τον Ιορδάνη, αλλά για έναν άλλο Ιορδάνη, που είναι πολύ κοντά μας και θα πρέπει όλοι να τον περάσουμε^. Και αλίμονό μας, αν δεν τον περάσουμε. Αν σας πω να πάτε κάτω στον Ιορδάνη, θα μου πείτε ότι δεν έχετε καιρό, ότι είναι δύσκολο και ότι δεν έχετε λεφτά. Εγώ όμως δεν θα σας πω να πάτε σ΄ εκείνον τον Ιορδάνη, αλλά σ΄ έναν άλλον Ιορδάνη, που είναι απείρως ανώτερος από τον φυσικό Ιορδάνη ποταμό. Και ποιός είναι αυτός ο ποταμός ; Το λέει ο απόστολος σήμερα. Ο ποταμός αυτός, που ρέει ακαταπαύστως διά μέσου όλων των αιώνων και των γενεών, είναι η χάρις του παναγίου Πνεύματος. Είναι η «επιφάνεια» (προς Τίτο 2, 13), δηλαδή η φανέρωσις, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, προ παντός δε το μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως. Σταματώ εδώ, για να σας πω κάτι μεγάλο^. όχι δικό μου, αλλά της Εκκλησίας. Όλοι έχετε κλάψει. Άλλος έκλαψε τον πατέρα του, άλλος τη μητέρα του, άλλος το παιδί του, άλλος κάποιο συγγενή του^. είναι γεμάτη από δάκρυα η ανθρωπότης. Κοιλάς κλαυθμώνος έγινε ο κόσμος. Αν ένας άγγελος μαζέψει τα δάκρυα που χύνουν οι άνθρωποι, θα κάνει μια λίμνη μεγαλύτερη από την Πρέσπα. Αλλ΄ αυτά τα δάκρυα είναι άχρηστα. Υπάρχουν κάποια άλλα δάκρυα πολύτιμα. Είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Ποιός από εσάς έκλαυσε για τ΄ αμαρτήματά του ; Μάτια, που κλαίτε για άλλα πράγματα, δώστε μου ένα δάκρυ μετανοίας ! Το δάκρυ που έχυσε η πόρνη, τα δάκρυα που χύνουν οι αμαρτωλοί στα εξομολογητήρια, ένα τέτοιο δάκρυ, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, το παίρνουν οι άγγελοι του Θεού, το πάνε στο θρόνο Του, και γίνεται Ιορδάνης ποταμός. Όλοι μας πρέπει να περάσουμε απ΄ αυτό τον Ιορδάνη. Και όπως λέω συχνά, δεν θα μας δικάσει ο Θεός γιατί αμαρτάνομε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο, αλλά το εμμένειν εν τη αμαρτία είναι σατανικό. Ένας μόνο δεν μετανοεί, ο σατανάς. Είθε λοιπόν την αγία αυτή ημέρα, από τα μάτια τα δικά μου και από τα μάτια τα δικά σας και από τα μάτια όλων, μικρών και μεγάλων, μικρών παιδιών και γερόντων, αρχόντων και αρχομένων, να φύγει ένα δάκρυ μετανοίας για ό,τι αμαρτωλό έχουμε πράξει. Για τα λόγια τα άπρεπα που είπαμε, για τις σκέψεις τις αμαρτωλές που κάναμε, και για τ΄ αμαρτωλά μας έργα που επράξαμε, να χύσουμε ένα δάκρυ. Να κλαύσωμε, αδελφοί μου, για όλα τ΄ αμαρτήματά μας και να θρηνήσουμε, για να περάσουμε έτσι τον πνευματικό Ιορδάνη. Και ο Ιορδάνης των δακρύων είναι απείρως ανώτερος από τον Ιορδάνη στον οποίον σήμερα αγιάζονται τα ύδατα.

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ

"Τα ρείθρα ηγίασας τα Ιορδάνια".