ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ – ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Άρθρο μας στην σημερινή Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης, Hellas News (σελίδα 32) :

Καθημερινά η όμορφη γη μας βγάζει πολύτιμα προϊόντα και θησαυρούς. Πετάει έναν σπόρο ο γεωργός, ανασταίνεται και βγάζει καρπούς. Πολύτιμοι λίθοι και πετράδια δισεκατομμυρίων εξορύσσονται και μετά από επεξεργασία παίρνουν τον δρόμο για τις προθήκες των κοσμηματοπωλείων, των τραπεζικών θυρίδων και των θησαυροφυλακίων. Το ίδιο συμβαίνει και για τον πολύτιμο χρυσό, είτε μέταλλο είναι είτε υδρογονάνθρακας. Πόλεμοι επί πολέμων ανά τους αιώνες για την κατοχή και την εκμετάλλευση τους. Αγαπητοί μου, χθες εορτάσαμε την μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας, την Παγκόσμια Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Από όλους τους θησαυρούς που έβγαλε από τα σπλάχνα της η γη και μας προσέφερε ως σήμερα αλλά και θα μας δώσει έως την συντέλεια του κόσμου, ο πολυτιμότερος για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, είναι ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου μας. Το καύχημα και το κλέος της Ορθοδοξίας. Ο φύλαξ πάσης της οικουμένης. Η ωραιότητα της Εκκλησίας. Το στήριγμα των Πιστών. Ο τρόμος και το τραύμα των δαιμόνων. Η δόξα των Αγγέλων. Το ξύλο της ζωής. Η ζωή και η Ανάσταση. Σύμβολο θυσίας, Αγιασμού και λύτρωσης. Στην αρχαιότητα αποτελούσε σύμβολο καταδίκης και ατίμωσης, αφού σε σταυρικό θάνατο καταδικάζονταν και οδηγούνταν οι μεγαλύτεροι κακούργοι και οι προδότες.  Ήταν ένας διαδεδομένος τρόπος οδυνηρού θανάτου, που εφαρμόζονταν από τους Ιουδαίους, τους Πέρσες, τους Ρωμαίους και τους Καρχηδόνιους, τους Ινδούς, τους Σκύθες κλπ., ήδη από τον 6^ο π.Χ. αιώνα. Η βιβλιογραφία θέλει τους Πέρσες πρώτους να χρησιμοποιούν τον Σταυρό για την θανάτωση των καταδίκων. Ίσως να ήταν και οι «εφευρέτες» της σκληρής και απάνθρωπης τούτης μεθόδου. Φρίκη και μόνο φρίκη προκαλούσε στους ανθρώπους της εποχής εκείνης και μόνον η αναφορά του. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που λαμβάνουμε από κείμενα της αρχαιότητας οι Ρωμαίοι έγδυναν και μαστίγωναν ανηλεώς τα θύματά τους μπροστά από τον όχλο. Κατόπιν προσήλωναν τον σταυρό επί του θύματος που υποχρεώνονταν να τον περιφέρει μέσα από τα σοκάκια, τα καλντερίμια και τους δρόμους της περιοχής του, προκειμένου να διαπομπευτεί, κάτω από τη διαρκή και ασταμάτητη χλεύη και ύβρη των ανθρώπων, μέσα σε ατελείωτες φωνές και ουρλιαχτά που μεγάλωναν το βασανιστήριο. Κατόπιν του δημόσιου εξευτελισμού που είχε προηγηθεί, προς σωφρονισμό και παραδειγματισμό του λαού, κατάκοπο το θύμα οδηγούνταν στο σημείο της σταύρωσης. Σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο δε, όσοι εκτελούνταν με σταύρωση (ειδωλολάτρες είτε βλάσφημοι), κατόπιν κρεμιούνταν τα πτώματά τους από ένα δένδρο, για να δείξουν ότι ήσαν καταραμένοι από τον Θεό (Δευτερονόμιο 21, 22 – 23). Τούτο το ατιμωτικό σύμβολο για τον αρχαίο κόσμο, έγινε για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς το κλειδί για την επιστροφή στην Παραδείσια μακαριότητα. Ο Αυτοκράτωρ και Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος από σεβασμό προς τον μαρτυρικό Σταυρό του Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού, τερμάτισε με διάταγμά του το 337 τον αποτρόπαιο αυτό τρόπο εκτέλεσης θανατικής ποινής σε όλη την αυτοκρατορία. Η υπόθεση της εορτής που πανηγυρίσαμε είναι η ακόλουθη : κατά την αγία Παράδοση της Εκκλησίας μας, ο Μέγας Κωνσταντίνος μετά το όραμα που είδε και κατασκεύασε σημαία με το σημείο του Σταυρού, κατατρόπωσε Θεία συνάρσει τα πολυάριθμα στρατεύματα του Μαξέντιου και κατέστη μονοκράτορας. Απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του Αγία Ελένη, προκειμένου να αναζητήσει και να ανακαλύψει τον τάφο και τον Σταυρό του Χριστού μας, καθότι οι Ιουδαίοι προκειμένου να εξαφανίσουν παντελώς τα ίχνη του, είχαν  αποθέσει χώματα και μπάζα και ήταν αδύνατο να ευρεθεί το ακριβές σημείο. Τότε σύσσωμος ο χριστιανικός ορθόδοξος λαός δε δάκρυα και προσευχή παρεκάλεσαν τον Θεό να αποκαλύψει τον άγιο τόπο του τάφου και του Σταυρού. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος, μετά από την άνωθεν Θεία φώτιση, υπέδειξε το σημείο, άνωθεν του οποίου οι ειδωλολάτρες είχαν οικοδομήσει τον ναό της Αφροδίτης, βεβηλώνοντας τοιουτοτρόπως τον άγιο τόπο του μαρτυρίου του Χριστού μας. Οι ανασκαφές απεκάλυψαν τρεις σταυρούς μαζί με τα καρφιά. Του Χριστού μας και των δύο ληστών. Καθότι όμως δεν υπήρχε η βεβαιότητα για το ποιος ακριβώς είναι ο Σταυρός του Χριστού, ο Πατριάρχης Μακάριος αποφάσισε να ακουμπήσει και τους τρεις σταυρούς με την σειρά στο σώμα μιας ετοιμοθάνατης πλούσιας γυναίκας, έχοντας την πίστη ότι ο Σταυρός του Χριστού μας θα κάμει το θαύμα του. Τυχαία ακούμπησαν πάνω της οι δύο πρώτου σταυροί των ληστών, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Όταν όμως από μακράν πλησίαζε ο Σταυρός του Χριστού μας, ω του Θαύματος, η γυναίκα αμέσως έγινε καλά. Τότε όλοι με δάκρυα στα μάτια και με ευλάβεια ευχαρίστησαν και δόξασαν τον Θεό για την αποκάλυψη και έπεσαν στα γόνατα προκειμένου να τον προσκυνήσουν. Το θαύμα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την πόλη και οι χριστιανοί ζήτησαν από τον Πατριάρχη Μακάριο να προσκυνήσουν τον Σταυρό του Χριστού. Κόσμος πολύς συνέρευσε και ήταν αδύνατο υπό τις ασφυκτικές εκείνες συνθήκες να ικανοποιηθεί η επιθυμία τους. Τότε ο Μακάριος, ζήτησε να κατασκευάσουν έναν άμβωνα και όταν ολοκληρώθηκε, ανέβηκε πάνω και ύψωσε τον Σταυρό για να τον δουν όλοι οι χριστιανοί, οι οποίοι με δάκρυα κατάνυξης και δοξολόγησαν τον Θεό δια του Κύριε Ελέησον. Έκτοτε καθιερώθηκε στην αγία Εκκλησία μας, η εορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τριακόσια έτη αργότερα, στις αρχές του 7^ου αιώνα, στα 614, η Αγία Γη είχε πέσει στα χέρια των αλλόθρησκων και ειδικότερα του Πέρση στρατηγού Σαρ-Μπαράζ, ο οποίος επέκτεινε την κυριαρχία του Πέρση Αυτοκράτορα Χοσρόη του Β΄. Οι Πέρσες σφαγίασαν ανηλεώς 90 χιλιάδες χριστιανούς και βεβήλωσαν τον Σταυρό του Κυρίου μας παίρνοντας τον ως λάφυρο. Ο Βασιλεύς Ηράκλειος, το 626, επικεφαλής των Βυζαντινών στρατευμάτων με την ευλογία της Εκκλησίας εκστρατεύει και μετά από αλλεπάλληλες πολεμικές αναμετρήσεις με τους Πέρσες, συντρίβει τα στρατεύματά τους ξαναπαίρνει το πολυτιμότερο παλλάδιο της Ορθοδοξίας τον Τίμιο Σταυρό, ο οποίος υψώνεται εκ νέου από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Ζαχαρία, πανηγυρικά και μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκίνησης και δοξολογίας, στον Πανίερο ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα. Έκτοτε η εορτή έγινε επισημότερη και έλαβε τον χαρακτήρα μεγάλης Δεσποτικής εορτής. Ο Σταυρός του Χριστού μας είναι το σύμβολο της μέγιστης Αγάπης Του. Το σύμβολο της θυσίας Του για τον παραστρατημένο από τις δυνάμεις του μισόκαλου σατανά. Η Αγάπη χωρίς θυσία δεν είναι αληθινή. Η τελειότητά της είναι θυσία. Όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ένας άγος της Εκκλησίας μας, όπως η βρώση του ξύλου (του απαγορευμένου δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού) στον Παράδεισο από τους πρωτόπλαστους έγινε η αιτία να χάσουν αυτοί την αρχαία μακαριότητα και να κερδίσουν τον θάνατο. Το ξύλο του Σταυρού του Χριστού μας γίνεται τώρα η αιτία της αναδημιουργίας και ανακαίνισής μας, της συμφιλίωσής μας και πάλι με τον Θεό και της νίκης και της σωτηρίας μας. Είναι το μέγα όπλο μας εναντίον του διαβόλου όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει το τρίτο τροπάριο των αίνων του Πλ. δ΄ ήχου : «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου, τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας∙ φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾷν αὐτοῦ τὴν δύναμιν∙ ὅτι νεκροὺς ἀνιστᾷ καὶ θάνατον κατήργησε∙ διὰ τοῦτο προσκυνοῦμεν, τὴν Ταφήν σου καὶ τὴν Ἔγερσιν». Οι δαίμονες τρέμουν, καταλαμβάνονται από φρίκη και εξαφανίζονται μην έχοντας την δυνατότητα να αντικρίσουν την δόξα και την δύναμη του Σταυρού του Χριστού μας. Πολύ χαρακτηριστικά μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ότι ακόμη και η σκιά του Σταυρού προκαλεί πανικό και τους τρομοκρατεί. Ο δε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεγάλος πατήρ της Εκκλησίας μας σημειώνει : «Και δεν θα προσκυνήσεις μόνο την εικόνα του Κυρίου, αλλά και τον τύπο του Σταυρού Του. Γιατί είναι σημείο πανίσχυρο και τρόπαιο του Χριστού κατά του διαβόλου και όλης της δαιμονικής παρατάξεως. Γι’ αυτό τους πιάνει φρίκη και τρέπονται σε φυγή, όταν βλέπουν να γίνεται το σημείο του σταυρού. Και πριν τη Σταύρωση ακόμα, ο τύπος του Σταυρού δοξάστηκε πολύ από τους προφήτες και έκανε μεγάλα θαύματα. Αλλά και στη δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, που καρφώθηκε στον Σταυρό και που θα έρθει να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, θα προπορεύεται αυτό το μεγάλο και φοβερό σημείο Του, με δύναμη και λαμπρότητα πολλή. Δόξασε, λοιπόν, τώρα τον Σταυρό, για να τον ατενίσεις τότε με θάρρος και να δοξαστείς μαζί Του». Δια του Σταυρού του Χριστού, καταργήθηκε ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος. Η δύναμη του πλέον είναι σχετική, αφού ακολουθεί η ένδοξος Ανάσταση. «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την αγία Σου Ανάστασιν δοξάζομεν», ψάλει η Εκκλησίας μας, αφού ο Σταυρός είναι το προοίμιο της Ανάστασης. Δεν μπορεί να υπάρξει Ανάσταση χωρίς την θυσία του Σταυρού. Το ζωοποιό ξύλο του Σταυρού μετά την εκ νεκρών έγερση του Χριστού μας, σκορπίζει χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη, ελπίδα, προοπτική, σωτηρία. Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο αίσθημα χαράς και αγαλλίασης η αγία Εκκλησίας μας, υμνεί και προσκυνεί τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας, προβάλλοντας τον ως σύμβολο νίκης, δόξης, σωτηρίας ,και λύτρωσης. Ατενίζοντας τον κάθε φορά ριγούμε από κύματα ιερής κατάνυξης, αναπτερώνουμε την πίστη μας, θωρακίζουμε την ζωή μας. Ο Σταυρός είναι η ομορφιά, η ωραιότης της Εκκλησίας, όπως λέγει ο ψαλμωδός, είναι η ελπίδα μας, το στήριγμα και το φως στη σκοτισμένη ζωή μας και η γέφυρα για την άνοδό μας προς την «άνω Ιερουσαλήμ». «Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης, Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Εκκλησίας, Σταυρός, βασιλέων τό κραταίωμα, Σταυρός, πιστῶν τό στήριγμα, Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».-

Πηγή :  Hellas News