ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

H απόλυτη αγάπη του Θεού όπως γνωρίζουμε από το ιερό βιβλίο της Γένεσης, δημιούργησε το κόσμο και τον άνθρωπο, τη κορωνίδα της δημιουργίας. Ο Θεός έδωσε μια εντολή στους Πρωτόπλαστους, να μην δοκιμάσουν να φάνε από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, κι αυτό όχι επειδή ήταν το δένδρο κακό, αφού ότι έχει δημιουργήσει ο Θεός είναι καλό, αλλά για να τους δοκιμάσει και να δει πως θα χρησιμοποιήσουν την ελευθερία που τους έδωσε. Ο αρχιαποστάτης διάβολος, παρέσυρε τους Πρωτόπλαστους στην αποστασία και τη πτώση. Η παρακοή στη θεία εντολή ήταν απιστία προς τον Δημιουργό και πίστη στον διάβολο, ήταν αλαζονεία και εγωισμός, ήταν περιφρόνηση του Δημιουργού και όλων των ευεργεσιών Του. Με τη παράβαση της εντολής του Θεού αυτόματα διακόπηκε η επικοινωνία τους με το Θεό, απεσύρθη η Θεία Χάρις, εξασθένησαν τα θεία χαρίσματα που είχαν ως δωρεά από το Θεό, μπήκε το κακό, η αμαρτία και ο θάνατος, χωρίστηκαν με τη θέλησή τους από το Δημιουργό. Η ανθρώπινη φύση έγινε ασθενής και ανίκανη να πράττει το αγαθό, ενώ ταυτόχρονα η ροπή της προς το κακό μεγάλωσε και έγινε ισχυρή, μη ξεχνούμε ότι μόλις εξορίστηκαν από τον Παράδεισο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ. Τόσο μεγάλη και ραγδαία ήταν η διαφθορά και ο σκοτισμός της ανθρώπινης φύσης, μόλις απεμακρύνθη από την Αγάπη και την αγκαλιά του Θεού. Η πανάπειρος αγάπη του Θεού όμως, η απόλυτη αγαθότητά του, η οποία αν και υβρίστηκε σκαιότατα από τον άνθρωπο, δεν τον άφησε αβοήθητο και έρμαιο της φθοράς και του θανάτου. Δια τούτο η Θεία Πρόνοια προνόησε με το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Στη κατάσταση που είχε περιέλθει η ανθρώπινη φύση μετά τη πτώση, ήταν αδύνατο ο άνθρωπος να πετύχει τη σωτηρία μόνος του. Η απομάκρυνση από το Πλάστη του ήταν μόνιμη και διαρκής. Σκοτίστηκε ο νους του και η εικόνα που είχε για το Δημιουργό, έτσι έπεσε στα σκοτάδια της ειδωλολατρίας. Άρχισε να λατρεύει ότι ήταν πέρα από τις δυνάμεις του. Θεοποίησε τα αστέρια, τα ποτάμια, τις πέτρες και το έσχατο σημείο της τραγικής αθλιότητάς του ήταν να θεοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Λάτρευε τα κτίσματα αντί τον Κτίστη και Δημιουργό του Παντός. Σε τέτοιο απίστευτο και βαθύ σκοτισμό που είχε περιέλθει λοιπόν η ανθρώπινη φύση, ήταν αδύνατο να πετύχει τη σωτηρία από μόνη της. Το μόνο που κατάφερε ήταν να απομακρύνεται διαρκώς από τη δημιουργική και συνεκτική αγάπη του Θεού. Έτσι φαίνονταν ότι ματαιώνονταν και ο σκοπός της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου. Ο Πολυεύσπλαχνος δημιουργός, από την τέλεια αγάπη του για τον άνθρωπο, προνόησε όπως σημειώθηκε παραπάνω για τη σωτηρία του, μιας και το πλάσμα Του ήταν παντελώς ανίκανο από μόνο του να πράξει το αγαθό, πόσο μάλλον να επιτύχει τη σωτηρία του. Στην αντίθετη περίπτωση ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος στον εκφυλισμό και την εξαφάνιση. Το σχέδιο της Θείας Οικονομίας προέβλεπε τη προετοιμασία της ανθρωπότητας για τη σωτηρίας της. Αρχικά προετοιμάστηκε η ανθρωπότητα με την εκλογή ενός περιούσιου λαού από το Θεό, ο οποίος θα ήταν θεματοφύλακας της πίστης στον ένα και αληθινό Θεό καθώς και των εντολών του. Να σημειωθεί ασφαλώς ότι η εντολή που είχε ο Ισραηλιτικός λαός ήταν η πίστη αυτή στον ένα και αληθινό Θεό να μεταλαμπαδευτεί σε όλη την ανθρωπότητα. Δια μέσου των Πατριαρχών, του Μωϋσή, των Προφητών κλπ, προετοιμάστηκε ο δρόμος για την έλευση του Μεσσία, του Σωτήρα του κόσμου. Ο Ισραηλιτικός λαός λοιπόν, ήταν ο μόνος μέσα στην ειδωλολατρική λαίλαπα της ανθρωπότητας που λάτρευε τον ένα και αληθινό Θεό, το δημιουργό του παντός. Να ανοίξω μια παρένθεση εδώ και να σημειώσω ότι η πρόνοια του Θεού δεν περιορίστηκε μόνο σε ένα λαό για να προετοιμάσει την ανθρωπότητα για τον ερχομό του σωτήρα, αλλά επεκτάθηκε και στους Εθνικούς. Φώτισε μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κλπ) τα οποία δίδαξαν υψηλές ηθικές και θρησκευτικές ιδέες, τους Έλληνες Φιλοσόφους. Η Φιλοσοφία κατέστη για τους εθνικούς παιδαγωγός εις Χριστόν, όπως ο Μωσαϊκός νόμος για τους Ισραηλίτες. Ενδεικτικά αναφέρω το Σωκράτη που δίδασκε ότι στην ηθική κατάπτωση που έχει περιέλθει η ανθρωπότητα, μόνον αν μας λυπηθεί ο θεός και στείλει “άνωθεν Σωτήρα”, μπορεί να σωθεί αυτή. Είναι ο λεγόμενος σπερματικός λόγος. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που συναντούμε τις μορφές των αρχαίων μας Φιλοσόφων σε τοιχογραφίες πολλών ιερών ναών. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, και η ανθρωπότητα παρότι αναζητούσε την απολύτρωση σε διάφορες μυστηριακές θρησκείες σαν αυτή της Ίσιδος, της Κυβέλης, του Μίθρα, του Όσιρη, διαψεύδονταν παταγωδώς, ενανθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού, συγκαταβαίνει ο ίδιος ο Θεός, ο Χριστός – “Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ το γένει των ανθρώπων” (ύμνος από τον εσπερινό της εορτής της Περιτομής του Χριστού) - έρχεται ο ίδιος ιδιοχείρως (όπως τον έπλασε), υποστατικά, οντολογικά, μένοντας Θεός φοράει την ανθρώπινη φύση, Θεάνθρωπος, και με το έργο του και τη Θυσία του ανασκευάζει και ανακαινίζει τον εκπεσόντα άνθρωπο και του ξαναδίνει τη δυνατότητα επιστροφής στο Θεό, τον ξανασυμφιλιώνει με το Θεό, του δείχνει το δρόμο του προορισμού και της πλήρωσης της ύπαρξής του. Πρόδηλο λοιπόν γίνεται από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, ότι μόνον ο Χριστός μπορούσε να λυτρώσει τον άνθρωπο, να τον ανακαινίσει και να τον οδηγήσει και πάλι στην αγκαλιά του Δημιουργού. Ο άνθρωπος με το σκοτισμένο από τη πτώση και την υποταγή του στην αμαρτία νου, δεν είχε  τη δυνατότητα από μόνος του να πράξει κανένα αγαθό και καλό. Σας θυμίζω τους λόγους του αποστόλου των Εθνών Παύλου : “Χάριτι δε Θεού είμι, ο είμι” (Α΄ Κορινθίους, 15, 10), καθώς και τους αιώνιους λόγους του Κυρίου μας : “χωρίς Εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν” (Ιωάννη 15, 5). Μόνον η πανσωστική δύναμη και πρόνοια του Θεού είχε τη δυνατότητα και το έπραξε χάριν της τελείας Αγάπης του για το δημιούργημά του τον άνθρωπο. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και ο αίτιος του μυστηρίου της αναπλάσεως του ανθρώπινου γένους. Έγινε υπήκοος έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2, 8), προκειμένου ο άνθρωπος να ξαναγίνει μέτοχος της αιωνίου ζωής και μακαριότητας. Αυτή την μεγάλη αλήθεια διακηρύσσει και ο Ευαγγελιστής Λουκάς όταν μας υπογραμμίζει : “Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον από τον ουρανόν, δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς (Πράξ. 4, 12).