KATA ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΝ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟY - ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Η φωτογραφία από το βιβλίο "La Penisola Monastica" (1888)

Είναι κοινός τόπος ότι η κάθε επίσκεψη στο Άγιον Όρος, στο περιβόλι της Παναγιάς μας, αποτελεί πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία, μια διαφορετική θέαση των πραγμάτων και του κόσμου, μια νέα ευκαιρία για πνευματικό ανεφοδιασμό και έλλογες αναζητήσεις του Θεού. Ξημερώματα ξεκινώ από τη συμπρωτεύουσα με συναισθήματα πόθου και ξέχωρης χαράς, μιας και είχα κανονίσει να επισκεφθώ την Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπεδίου, η οποία στέκει εκεί ήδη από το 4ο μ.Χ. αιώνα, με μεγάλη προσφορά, μοναδική στο Γένος, αφού γνωρίζουμε ότι συνέστησε την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, χρηματοδότησε με  μεγάλα χρηματικά ποσά την Επανάσταση του 1821, συνέβαλε στην επανίδρυση της Μεγάλης του Γένους Σχολής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, έδωσε μέγα τμήμα της περιουσίας της για να αποκατασταθούν οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής κλπ. Στο καραβάκι από την Ουρανούπολη για τη Δάφνη, επίνειο του Αγίου Όρους, απόλαυσα τη παρέα αμέτρητων γλάρων συνοδεία του πλοίου, όπως επίσης και το μοναδικό πράσινο χαλί των μικρών και των μεγάλων βουνών του Α. Όρους να “παίζουν” ένα υπέροχο παιχνίδι με τα γαλάζια πεντακάθαρα νερά και το καταγάλανο ουρανό στο βάθος. Χώρος μοναδικός το περιβόλι της Παναγίας, τόπος όπου απαντώνται η σιωπή των αιώνων με την ιστορία του Γένους, τα βήματα των Αγίων Ασκητών μας με τη διαρκή πάλη τους κατά του “παλαιού” ανθρώπου, του ανθρώπου της αμαρτίας, τόπος προσευχής και μετάνοιας, διαρκούς πνευματικού αγώνα και ανάτασης, τόπος  Αγιασμένος. Έφτασα πάνω στην ακολουθία του Εσπερινού, βιαστικά κατευθύνθηκα στο Καθολικό της Ι. Μονής, όπου ο περίφημος χορός της αδελφότητας απέδιδε με βυζαντινό χρώμα και απλότητα τους ύμνους, αφαιρώντας στη κυριολεξία από πάνω μου, όλη τη κούραση του ταξιδιού. Μου έκαμε ιδιαίτερη εντύπωση το φωτεινό και ιλαρό πρόσωπο της Γέροντος Εφραίμ, αγιασμένος άνθρωπος σκέφθηκα. Γλυκομίλητος, απλός, πνευματικός, βαδίζει σταθερά πάνω στα χνάρια της μακραίωνης πατερικής παράδοσης. Κυνηγήθηκε όπως ο Χριστός και οι Άγιοί μας αναλογίστηκα, ενθυμούμενος τη πρόσφατη περιπέτειά του. Μετά τη τράπεζα και την ακολουθία του Απόδειπνου, είχα τη μεγάλη χαρά να ακούσω από τα χείλη του Καθηγουμένου της Ι. Μονής, Γέροντος Εφραίμ, λόγους νουθεσίας, αναπροσανατολισμού και αλήθειας, πατερικούς. Λόγους σωτήριους και πνευματικούς που απεκάλυπταν τη τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου. Σας τους μεταφέρω αυτούσιους με την ελπίδα ότι θα αισθανθείτε έστω και από τόσο μακριά, ολίγο από το πνευματικό άρωμα των σύγχρονων ασκητών του Αγίου Όρους :

Πρέπει ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός, πρέπει να μπει μέσα εις το πνευματικόν νόημα, κι ένας τρόπος που μας βοηθάει να έρθουμε στο πνευματικό νόημα για να γινώσκωμεν α η αναγινώσκωμεν, είναι να διαβάζουμε τους βίους των Αγίων. Οι βίοι των Αγίων είναι τόσον συγκλονιστικοί, είναι τόσον συγκινητικοί, είναι τόσον ελκυστικοί, είναι τόσον υπερφυσικοί , συνάμα δε και ανθρώπινοι, διότι βλέπει κανείς τον άνθρωπον ο οποίος ξεκινά από την αμαρτωλότητα, είναι αμαρτωλός, αλλά πως οδηγείται εις τον Θεόν, και φεύγει από την φυσική κατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως και εισάγεται εις την υπερφυσικήν κατάσταση. Σήμερα γιορτάζομεν τον Άγιον Θεόδωρον τον Συκεώτην ίσως για πρώτη φορά θα τον ακούσετε. Αυτός ο Άγιος είναι πολύ μεγάλος, έχει θαυματουργικόν βίον, αλλά εσκεφτόμουν και έλεγα ότι το 99 % των χριστιανών δεν ξέρει τον βίον αυτού του Αγίου. Και βλέπουμε αυτόν τον Άγιον τον Θεόδωρον, τον Όσιον Θεόδωρον από μικρό παιδί να έρχεται ο Άγιος Γεώργιος, ο μεγαλομάρτυς που γιορτάζωμεν εμείς μεθαύριον εδώ στο Άγιον Όρος και να τον συναντά, να τον κατευθύνει και να τον συμβουλεύει. Κι ενώ ήταν παιδί μικρόν, πήγαινε στην έρημον ο ίδιος και προσευχόταν, πήγαινε στις ερήμους, άρχισε να ανησυχεί η μητέρα του, άρχισαν να ανησυχούν οι γονείς του, ανησυχεί το περιβάλλον του, κι όμως αυτός πήγαινε μόνος του στην έρημο και προσευχότανε και νύχτες, χωρίς να φοβάται, χωρίς να δηλιά, χωρίς να τρομάζει, δέκα χρονόν παιδί να μην τρομάζει και να μένει μόνος του τη νύχτα και να προσεύχεται και να δέχεται το Άκτιστο Φως να δέχεται τους αγγέλους, να δέχεται τα υπερφυσικά γεγονότα και εμείς ας πούμε πολλές φορές να είμαστε χριστιανοί και να λέμε μα άραγε να είναι αλήθεια όλα αυτά, μα άραγε είναι έτσι μα άραγε αν είναι αλλιώς, μα άραγε αν και μήπως. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι σήμερα είμαστε μέσα σε μίαν άλλην έτσι προδιαγραφήν, σε ένα άλλον πλαίσιο, γι΄ αυτό και παρατηρώ πολλές φορές κι από τα γράμματα που παίρνουμεν εδώ στο Μοναστήρι από τους διαφόρους ανθρώπους που είναι στον κόσμον, από τα τηλέφωνα που παίρνουμε, από τα email που μας στέλνουν διάφορα αιτήματα, συνεχώς είναι επίγεια αιτήματα. Δηλαδή κάνετε προσευχή να περάσει η κόρη μου στις εξετάσεις, κάνετε προσευχή να βρει ο γιός μου δουλειά, κάνετε προσευχή ο άνδρας μου να πάει καλά η εργασία του, κάνετε προσευχή να έχω υγεία, θέλω να πω ότι δεν απορίπτονται και αυτά τα αιτήματα στην προσευχή, αλλά ο άνθρωπος ξεχνάει πολλές φορές ότι είναι εδώ και προετοιμάζεται για την αιώνια ζωή. Αυτή είναι η κλήση του ανθρώπου. Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Κι όμως ξεχνούμε ότι το μόνον βέβαιο γεγονός του μέλλοντός μας είναι ο θάνατός μας. Και βλέπεται πόσον αντιδρούμε όταν αναφέρουμε έστω και αναφορικά και συλλεκτικά τον θάνατο, αμέσως λέμε «χτύπα ξύλο», δηλαδή τρομάζομεν και με την ονομαστικήν αναφοράν του θανάτου. Δεν θέλομεν. Πήγα μια φορά στο χωριό του πατέρα Αθανασίου και εγιόρταζε μια κυρία εκεί, 65 χρονών, και της είπα εκεί στο σπίτι που ήμουνα καλό παράδεισο, και μετά τη ντόρος έγινε, γιατί να της πω καλό παράδεισο. Θα πεθάνω και μου είπε ο Γέροντας καλό παράδεισο ; Τι θέλει να πεθάνω ο Γέροντας και μου λέει καλό παράδεισο ; Κι έγινε μεγάλο κοτσομπολιό ας πούμε και σχόλια και λοιπά και ήμουν εγώ υπόλογος και έπρεπε να απολογηθώ στην κυρίαν αυτή γιατί της είπα καλόν παράδεισο. Αυτήν εδώ μακάρι να μου την λένε εμένα κάθε μέρα οι άνθρωποι την ευχήν αυτή. Κι αυτήν η γυναίκα ήταν της εκκλησίας, δεν έχανε ακολουθίες. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν θέλουν να έχουν μίαν έστω νοητικήν σχέση, να θυμούνται ότι κάποτε θα φύγουν από τον κόσμον αυτό. Και βλέπομε πολλές φορές ας πούμε να ακούμεν εις τις κηδείες, ένας ας πούμεν κληρικός σε αυτόν τον κόσμον μου λέει Γέροντα είμαι λυπημένος, είχαμεν μίαν κηδεία και ήτανε μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης μας αυτός που πέθανε. Κι αυτός είναι αλήθεια ότι έπαιρνε κάτι χωράφια εκεί και τα έβαλε στο σχέδιον πόλεως, κι έκοψεν τα οικόπεδα κι έκανε μερικές δισκοθήκες, μερικά αυτά και ασχολιόταν και είπε σε κλαίνε α οικόπεδα, σε κλαίνε οι δισκοθήκες, σε κλαίνε. Θέλω να πω ότι και στην κηδεία ακόμη που είναι η κατεξοχήν στιγμή που πηγαίνει ο άνθρωπος από τον κόσμον αυτόν εις τον άλλον κόσμον, βασιλεύει η ματαιότητα. Θέλω να πω ότι ο άνθρωπος σήμερα ας πούμε έχει την σωστή θεώρηση έναντι της ζωής του, της δικής του ζωής. Γι΄ αυτό και το Άγιον Όρος το οποίον επισκέπτεσθαι με τόσον πόθο, κι έρχεσθαι εδώ και συναυλίζεσθαι με τους μοναχούς, είναι μια ευκαιρία και μιαν περίοδος έστω και ολιγοήμερος που έχετε εδώ, έτσι να βρείτε άτι άλλο, να σκεφθείτε διαφορετικά, ότι ο άνθρωπος εδώ πέρα πρέπει να προετοιμάζετε για την αιώνια ζωή. Βλέπετε αν ρωτήσεις κάποιον ποια είναι η προγιαγιά σου, θα σου πει δεν ξέρω. Εγώ συγκεκριμένα δεν ξέρω ποια είναι η προγιαγιά μου. Θέλω να πω ότι ο κόσμος τόσον εύκολα ξεχνιέται, τόσον εύκολα ας πούμε ξεχνούμε τον άλλον, φεύγει ο καθένας, εγώ πηγαίνω πολλές φορές εκεί στο οστεοφυλάκιο της μονής στο κοιμητήριο και βλέπω τις αναρήθμιτες κάρες των προκατόχων μου Πατέρων, τα λείψανα εκεί που είναι σαν βουνό τώρα που φτιάχνουμε και το οστεοφυλάκιο εκεί τα βγάλαμε έξω, ένα βουνό λείψανα, και λέω αυτοί ήταν άνθρωποι, ήταν εδώ, είχαν εξουσία, είχαν θέσεις στη μονή, ασφαλώς θα τους επαινούσε ο κόσμος, θα τους σεβόταν, τους εκτιμούσε, ωφελούσαν τον κόσμο και τώρα είναι εκεί τα λείψανά τους και δεν ξέρουμε ούτε ποιος είναι, ούτε πότε εκοιμήθην, ούτε πότε έφυγεν, ούτε τίποτα. Θέλω να πω ότι ο άνθρωπος είναι τόσον, τόσον εφήμερος, άλλος σου λέει ότι, ήρθε προχθές ένας πατέρας που είχε δυο παιδιά σε μια μονή του Αγίου Όρους εδώ στην και τα δυο παιδιά γίναν μοναχοί, δεν μπορεί να το χωνέψει με τίποτα. Ήρθε με βρήκε μου λέει τι γίνεται, και τα δυο παιδιά μου γίναν μοναχοί και δεν θα έχω απογόνους, βρε παιδί μου του λέω τους απογόνους θα θυμάσαι τώρα και θα σκέφθεσαι ; Κι αν έχεις εκατό απογόνους, κι αν έχεις και χίλιους απογόνους, κι αν έχεις και τριάντα εγγόνια δεν θα πεθάνεις ; δεν θα φύγεις ; Κι αν έχεις και μηδέν, κι αν όσοι παντρεύονται δεν κάνουν παιδιά, εσύ έκανες δυο παιδιά, κι ήρθανε στο Άγιον Όρος και γίνανε μοναχοί κι αντί να χαίρεσαι ας πούμε, το μεγαλύτερό σου πρόβλημα είναι, μου λέει ο ένας αν ήταν δεν με πείραζε και ο δεύτερος που ήρθε, ο δεύτερος ήρθε κοντά στον πρώτο, ήρθε στο μοναστήρι του άρεσε. Του λέω γιατί δεν ήρθε και ο αδερφός μου ; Ο αδερφός μου ερχότανε τακτικά εδώ στον Άγιον Όρος, γιατί δεν ήρθε να γίνει μοναχός ; Δεν ήταν από το Θεό. Το θέμα του Μοναχισμού είναι θέμα Θείας Προνοίας. Κι όμως οδυνάται και κλαίει και μαραζώνει, ευτυχώς που πήγα φυλακή δηλαδή. Ερχόταν εκεί στη φυλακή και δεν δεχόταν ούτε στο τηλέφωνο να τους μιλήσει. Κι εγώ τον έπιασα εκεί, ήλθε μαζί μου και κάλεσε τους πατέρες από τη μονή Παντοκράτορος, εκεί στην μονή ήταν και ήρθαν εδώ και άρχισε να μιλά με τα παιδιά του, δεν μιλούσε με τα παιδιά του, εδώ η μάνα η καημένη μιλούσε, αυτός τίποτα. Ούτε να μιλήσει στο τηλέφωνο. Και με μια φαντασία κι ένα γελοίο πράγμα ας πούμε και να θέλεις ο γιος να έρθει κάτω με αυτή την πολιτική που έχεις θα τον πείσεις να έρθει κάτω ; Και να έρθει κάτω στο σπίτι σου δεν θα έρθει που λέει ο λόγος. Θέλω να πω ότι βλέπετε οι άνθρωποι πόσον εύκολα και πόσον επιπόλαια εκτιμούν μια κατάσταση. Γι΄ αυτό εύχομαι η χάρις του Αγίου Πνεύματος να σας βοηθήσει, ώστε ερχόμενοι στον Άθωνα να δείτε τον εαυτό σας, να δείτε από πού έρχεσθαι και που υπάγεται, να δείτε τις αμαρτίες σας, να δείτε που σφάλετε, που είστε ένοχοι, που είστε υπόλογοι. Και οπωσδήποτε το προσκύνημα θα είναι και μια αρχή μετανοίας, ένας σταθμός πνευματικός. Και ότι πρέπει ο άνθρωπος του Θεού στην ουσίαν – δεν ζει αναμάρτητα, δεν ζει αλάθητα – να ζει εν μετανοία. Και ακριβώς αυτή η μετάνοια πρέπει να βοηθήσει ώστε πραγματικά να βάλουμε μπροστά, εν ονόματι της μετανοίας τον πνευματικό αγώνα, για να ευαρεστήσουμε τον Κύριον Ιησού, αμήν. Γένοιτο.-

ΠΗΓΗ : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ - Hellas News

Σημ. : Η ομιλία του Γέροντος Εφραίμ έγινε το βράδυ της 4ης Μαίου του τρέχοντος έτους. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην μεγάλης κυκλοφορίας Ομογενειακή Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, Hellas News (σελ. 32), στις 19 Μαίου του 2012.