ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΑΡΙΝΗΣ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΠΑ -ΤΥΧΩΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Στο τέλος πια της πορείας του ο Κύριος του απεκάλυψε ότι επρόκειτο να τον παραλάβει. Εκάλεσε τότε τον υποτακτικό του Παίσιο (τον Όσιο Παίσιο), για να είναι κοντά του. Όλον τον καιρό έμενε μόνος του και μόνο σαν επισκέπται ήρχοντο οι άλλοι Μοναχοί στο κελλί του.

Εκείνος (ο Όσιος Παίσιος) τον εφρόντιζε με πολύ στοργή και αγάπη, σαν πραγματικό του πατέρα τον έβλεπε. Του είχε προσφέρει τόσα πολλά στη πνευματική του ζωή. Ο Γέροντας ήθελε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και έλεγε με δάκρυα : "Γλυκό Παίσιο".

Μια μέρα λέει στον υποτακτικό του. "Παπα - Τύχων, αν θέλει Θεός ζήσει μία εβδομάδα, δέκα μέρες....................". Σε λίγες ημέρες ο υποτακτικός του μπαίνει μέσα στο κελλάκι που ήταν ο Γέρων και τον είδε να ψάχνει να βρει κάποιον. Γύριζε δεξιά, αριστερά. Σε μια στιγμή ερωτά : "Πού είναι Παναγία, Άγιο Σέργιο, Άγιο Σεραφείμ ;". Πιάνει το ράσο του υποτακτικού και του λέει : "Συ Άγιο Σέργιο ;". Όχι Γέροντα, εγώ Παίσιος είμαι.

Ησύχασε για λίγο ο ασκητής, μα ο Παίσιος τον ερώτησε : Γέροντα, τί σου είπε η Παναγία ; Και η απάντησις ήταν η εξής : "Είπε Παπα - Τύχωνα περάσει γιορτή Της πάρει !".

Και πράγματι, αφού περασε η γιορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου 8 Σεπτεμβρίου, σε δύο ημέρες, στις 10/9/1968, αφού "έλαβεν το εφόδιον της αθανασίας", μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, εξέφρασε την ευχαρίστησή του με προσευχή και με λαμπερό πρόσωπο, έκανε το σημείον του Τιμίου Σταυρού που τόσο αγαπούσε και ανεπαύθη.

Η ακολουθία (εξόδιος) έγινε με πολύ κατάνυξη και το ιερό σκήνος εναπετέθη στο χώρο που είχε ετοιμάσει από καιρό ο ίδιος. Εκεί στο απλό μνήμα .............. είναι γραμμένα με το χέρι του μακαρίου Τύχωνα τα εξής λόγια : "Αμαρτωλός Τύχων Ιερομόναχος. 60 χρόνια Αγ. Όρος. Δόξα σοι ο Θεός".

ΠΗΓΗ : Χ. ΦΙΛΟΑΘΩΝΙΤΟΥ, Ο ΠΑΠΑ - ΤΥΧΩΝ, εκδ. Ι.Μ. ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΕΥΒΟΙΑΣ, 1972, σ. 27 κ.ε.

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ - Β΄ ΜΕΡΟΣ

Κανενός τα κηπευτικά δεν μπορούσαν ν΄ αναπτυχθούν. Έβλεπες τις ντοματιές και καμιά δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο ύψος. Σαν φυματικές κοπέλες κρέμονταν από τα στηρίγματά τους δημιουργώντας ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Το ίδιο και χειρότερα οι πιπεριές, οι κολοκυθιές και οι αγγουριές.

Εξαίρεση ο κήπος του π. Παϊσίου. Αυτός δεν φύτευε απ΄ όλα τα λαχανικά. Μόνον αυτά που δεν χρειαζόταν μαγείρεμα, μια που το ασκητικό του πρόγραμμα δεν μπορούσε να συμπορευθεί με κάτι τέτοιο. Έβαζε εννέα ρίζες ντομάτες και μία αγγουράκια. Οι απότιστες ντοματιές του, τη χρονιά εκείνη, ξεπερνούσαν τα δύο μέτρα^. όσο τους έλειπε το νερό τόσο κέρδιζαν σε ύψος. Οι δε ντομάτες του ήτσαν σαν μικρά πεπόνια. Έκθαμβος αντίκριζα το θαύμα. Το ζων ύδωρ της θεϊκής χάριτος αντικαθιστούσε την αναγκαιότητα του νερού της φύσεως.

Με το ελάχιστο νεράκι και την πολλή μας προσδοκία στον Θεό, Τον προκαλούμε πνευματικά και μεταμορφώνει την φύση. Όσο η λογική αυτού του κόσμου και η ταχύτητα της επιγειότητος συστέλλονται μέσα μας, τόσο ζωντανότερος και αληθινότερος προκύπτει ο Θεός και στην ατμόσφαιρα της ψυχής μας και στο περιβάλλον της ζωής μας.

Αστειευόμενος μ΄ έβαζε ανάμεσα στα φυτά και μου έλεγε :

- Κρίμα, και νόμισα πως είσαι ψηλός. Εδώ σε ξεπερνούν και οι ντοματιές μου. Και που να τις πότιζα κι όλας !

Από τις ντοματιές του π. Παϊσίου παρηγορήθηκε ολόκληρη η περιοχή. όλα τα κελλιά. Δεν ξέρω τελικά αν τρεφόμασταν με ντομάτες, σίγουρα όμως γευόμασταν την ευλογία του Θεού.

Αυτός που ήθελε τα λίγα απολάμβανε τα πολλά.

[...]

Μου έλεγε συχνά ότι, όταν επισκέπτεται ο Θεός την καρδιά, ο άνθρωπος γίνεται τόσο λεπτός και απαλός στην σχέση του με την φύση, που δεν την ενοχλεί, ούτε αμύνεται απέναντί της. Δεν σπάει ένα λουλουδάκι, δεν πατάει μια τσουκνίδα, δεν σκοτώνει ένα μυρμήγκι, δεν διώχνει απότομα μια μύγα, αλλά σέβεται το σπασμένο κλαδάκι, το άκαρπο δένδρο, το ενοχλητικό ζωύφιο, το απειλητικό ζώο. Όταν συναντήσεις ένα θηρίο ή ένα φίδι, αν το αγαπάς έτσι, δεν θα σε πειράξει, σε αγαπάει κι εκείνο. Γίνεσαι φίλος της κτίσης και αυτή σου ανταποδίδει την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Την σέβεσαι στον στεναγμό και στην αδυναμία της, την ποτίζεις με προσευχή και αυτή σου απαντά με θαυμαστούς καρπούς. Οι ντομάτες, η συγκομιδή που παίρνεις δεν είναι συνέπεια μιας φυσικής νομοτέλειας, αλλά απόδειξη της ευλογίας του Θεού. Έτσι μεταμορφώνεται το περιβάλλον σε ναό και οι νόμοι αντικαθίστανται από το θαύμα και την θεϊκή παρέμβαση. Αυτή είναι η ασκητική οικολογία.

Θυμάμαι, τότε, δεν είχα ανάγκη να τον βλέπω ούτε ακόμη και να τον ακούω. Μου αρκούσε η αίσθηση ότι βρέθηκα δίπλα σ΄ έναν υπερβατικό άνθρωπο, γνώρισα έναν ασκητή, αντάμωσα έναν άγιο.

Μπαίνουμε στο αρχονταρίκι του, στο καθιστικό του, δύο επί δυόμισι περίπου μέτρα. Όχι μεγαλύτερο. Μια φυσική προεξοχή στη ρίζα του τοίχου, με μια καφέ στρατιωτική κουβέρτα επάνω της, παίζει τον ρόλο του καναπέ. Το κέρασμά του νερό και λουκούμι. Περιμένουμε κάτι να μας πει. Αυτός τίποτε, ήρεμος σκυμμένος, πλέκει ένα κομποσχοίνι χωρίς να βγάλει λέξη για αρκετή ώρα. Κάποιος σπάει τη σιωπή. Δεν θυμάμαι τί ακριβώς ρώτησε. Θυμάμαι μόνο το πως ο γέροντας με την τρεμουλιαστή φωνή του περιέγραφε την αγάπη του Θεού πρώτα και πως η αίσθησή της, γεννά και την δική μας αγάπη σ΄ Αυτόν. Όλα τα παρουσίαζε τόσο γλυκά. Μιλούσε για τα γλυκίσματα του Θεού, την λιακάδα της παρουσίας Του, την λεβεντιά των μαρτύρων και το δικό μας φιλότιμο.

Μέσα σ΄ αυτήν την ατμόσφαιρα, με ανάλογο τόνο, ρυθμό και λεξιλόγιο, περιέγραφε το μεγαλείο της προσευχής ως αίσθησης της παρουσίας του Θεού και κίνησης της δικής μας αγάπης προς Αυτόν. Εγώ μόνο άκουγα. Ρουφούσα με μάτια, αυτιά και σκέψη ότι μπορούσα, κυρίως πέρα από όσα έλεγε ή έδειχνε. Το ύφος του εννοούσε, ασφαλώς, περισσότερα από τον λόγο του. Αυτό έλεγε όσα αυτός έκρυβε. Οι ερωτήσεις γίνονταν έτσι για τις ερωτήσεις. Διψούσα για το πέραν του συμβατικού, του ηθικά σωστού, του μέτριου. Είχα βαρεθεί τους τσελεμεντέδες της πνευματικής ζωής. Εδώ ήταν εμφανές το αυθεντικό και μερακλίδικο. Έφτιαχνε δικά του φαγητά που έγλυφες τα δάχτυλά σου. Δεν άκουγε μόνο τα "άρρητα ρήματα" της ησυχίας, αλλά μέσα στην αφάνειά του ο άνθρωπος αυτός φανέρωνε.

Εδώ ακούς τα άρρητα και βλέπεις τα αθέατα. Κάθε ασκητήριο είναι σαν ένα βαθύ πηγάδι. Από κει μέσα - το εξηγούν οι Φυσικοί - μπορείς καταμεσήμερο να δεις και τ΄ άστρα. Όπως τα τοιχώματα του πηγαδιού απορροφούν τις ανακλώμενες επάνω τους ακτίνες του ήλιου, έτσι και ο τόπος της ασκήσεως απορροφά κάθε ήχο, εικόνα ή μέριμνα, δίνοντας στον ασκητή την δυνατότητα να ακούει, να βλέπει και να σκέπτεται καθαρά και απερίσπαστα.

Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε, διακριτικά κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανάπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι, Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία παρά τους πόδας του Ιησού. Σαν τους Αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

ΠΗΓΗ : ΑΝΕΣΤΗ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 2015, σελ. 16 κ.ε.

ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ - ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Οι δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, είναι ανάλογες με την αντοχή μας, αλλά δυστυχώς πολλές φορές προσθέτονται και οι κοροϊδίες ή οι αδιακρισίες των ασπλάγχνων ανθρώπων, και τότε πια κάμπτουμε. Ο δυνατός αέρας συνήθως σπάει τα ευαίσθητα δένδρα και ξεριζώνει εκείνα που δεν έχουν βαθιές ρίζες· ενώ εκείνα που έχουν βαθιές ρίζες, τα βοηθάει να προχωρήσουν πιο βαθιά τις ρίζες τους.

Ο Καλός Θεός όμως δεν αναπαύεται στον άγριο και άσπλαγχνο τρόπο, που άλλους ξεριζώνει και άλλα σπάει, αλλά στο να φερώμαστε εύσπλαγχνα, όπως είναι και ο Θεός εύσπλαγχνος, και στο να προσφέρουμε βοήθεια στους συνανθρώπους μας με αγάπη και πόνο, διότι οι άνθρωποι δεν είναι δένδρα αλλά εικόνες Θεού.

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να βλάψη την ψυχή του ανθρώπου εκτός από τον ίδιο.

Στις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, δοκιμάζεται κανείς και διαπιστώνει μόνος του την πνευματική του κατάσταση και αναγκάζεται να ταπεινωθή και χαριτώνεται μετά από τον Θεό, όταν ταπεινά τις δέχεται με χαρά, σαν φάρμακα για την ψυχή του, και με υπομονή δοξάζει και ευχαριστεί τον Θεό. Ευτυχώς που επιτρέπει ο Καλός Θεός να δοκιμαστούμε, γιατί αλλιώς θα είχαμε και κρυμμένα πάθη και παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά και να μας τα παρέβλεπε ακόμη όλα αυτά και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο, θα δημιουργούσαμε και  εκεί θέματα. Γι’ αυτό επιτρέπει εδώ τους πειρασμούς, για να μας ξεσκονίζουν, να εξαγνισθή η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα, και να αναγκαστούμε να καταφύγουμε στον Θεό, να βρούμε την Σωτηρία μας.

Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από τον Θεό είναι οι πιο δυστυχισμένοι του κόσμου, και σ’ αυτήν την ζωή και στην μέλλουσα, την αιώνια, και πιο δυστυχισμένοι και από αυτούς τους ανθρώπους είναι οι δαίμονες, οι οποίοι είχαν απομακρυνθή από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να απομακρύνωνται με την υπερηφάνεια και την κακία τους και να μένουν αμετανόητοι.

Μακαριότεροι δε από όλους τους ανθρώπους είναι εκείνοι που έδειξαν την μεγαλύτερη μετάνοια με πόνο και εσωτερική συντριβή και σύντριψαν μ’ αυτόν τον τρόπο τον υπερήφανο εχθρό και ταπείνωσαν και την άτακτη σάρκα τους με την άσκηση – την υπόταξαν στο πνεύμα – και έδωσαν την μεγαλύτερη χαρά στον Ουρανό, με την μετάνοια τους (την επιστροφή τους στον Θεό).

Όταν η αμαρτία χρονίση στον άνθρωπο, ο διάβολος φυσικά τότε αποκτάει περισσότερα δικαιώματα, και, για να φύγη, θα πρέπη να γκρεμίσουμε το παλιό σπίτι και να κτίσουμε καινούριο.

Όσοι έχουν μέσα τους δαιμόνιο εκ γενετής, έχουν πολύ μεγάλο μισθό, όταν δεν γογγύζουν, μέχρι να ελευθερωθούν με την Χάρη του Θεού· ενώ εκείνοι που έγιναν οι ίδιοι αιτία, θα πρέπη οι ίδιοι και να αγωνιστούν.

Αυτοί που γεννήθηκαν με πολλά κληρονομικά πάθη και αγωνίστηκαν, για να τα κόψουν, και απέκτησαν και αρετές, είναι πιο αξιέπαινοι από εκείνα τα παιδιά που είχαν βρη χρέη από τους γονείς τους και τα εξόφλησαν, αλλά και απέκτησαν μεγάλη περιουσία.

Δεν πρέπει να ανησυχούμε σ’ αυτήν την ζωή για τις αδικίες που μας έκαναν είτε οι άνθρωποι είτε οι δαίμονες, διότι αυτό δεν ανησυχεί ούτε τον Θεό, μια που τις γράφει τις αδικίες και τις φυλάει τοκισμένες στο Ουράνιο ταμιευτήριο Του.

Εκείνος που αποβλέπει στην ανθρώπινη δικαιοσύνη, είναι ανόητος, και περισσότερο ανόητος είναι εκείνος που δεν ξεχνάει τις αδικίες που του έκαναν οι άλλοι και τις καλοσύνες που έκανε ο ίδιος στους άλλους.

Περισσότερη ευγνωμοσύνη πρέπει να χρεωστούμε σ’ αυτούς που μας φέρθηκαν αχάριστα, παρά σ’ εκείνους που μας ευγνωμονούν συνέχεια και μας εξοφλούν σ’ ετούτη την μάταιη ζωή.

Όπως επίσης καλύτερη ευχή απ’ όλες είναι, όταν μας καταριένται άδικα, και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλοσύνη.

Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό, ποτέ δεν καταριένται, διότι δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλοσύνη, και, ό,τι κακό πετάξουν σ’ αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους, αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.

Οι απομακρυσμένοι όμως άνθρωποι από τον Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται και διπλά βασανίζονται, διότι, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει απαρηγόρητος, καταδικάζει και την ψυχή του αιώνια.

Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό ή Τον πιστεύουν λίγο και πολύ πιστεύουν στο «εγώ» τους, φέρνουν την καταστροφή στον κόσμο, αλλά δεν κατορθώνουν να πετύχουν το δαιμονικό τους σχέδιο. Διότι, και αν ακόμη προλάβουν να συγκεντρωθούν οι κακοί αυτοί άνθρωποι, διαλύονται αμέσως από τους κακούς δαίμονες με αλληλοφαγωμάρα, γιατί ο διάβολος που τους συγκεντρώνει δεν έχει αγάπη, για να τους μονιάση, ούτε ταπείνωση, για να ανεχτή ο ένας τον άλλο, αλλά ούτε και υπομονή, και έτσι διαλύεται το κακό, πριν προλάβη να κάνη το μεγάλο κακό.

Το κοσμικό πνεύμα συνέχεια, δυστυχώς, τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί τον συνάνθρωπο του και παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: «αυτός είναι διάβολος· τα καταφέρνει», ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως (την μικρή κόλαση).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση, η οποία την βασανίζει και την τρώει συνέχεια από τούτη την ζωή με το σαράκι, και πιο πολύ φυσικά θα την τρώη στην άλλη, στην αιώνια, ο ακοίμητος σκώληξ, εάν δεν μετανοήση ο άνθρωπος σ’ ετούτη την ζωή και επιστρέψη τις αδικίες του στους συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρεση, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλον τρόπο.

Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι ο ανοητότερος του κόσμου, διότι εκτός που ταλαιπωρείται από το συνεχές άγχος, γιατί δεν μετανοεί να απαλλαχτή από την μικρή αυτή κόλαση, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια, στερείται και τις επίγειες Παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στον κόσμο από την αγάπη του Θεού, που δίνεται άφθονη, μαζί με την θεϊκή Του στοργή, και από τούτη την ζωή ακόμη στα φιλότιμα παιδιά Του, η οποία μόνο ζήται και δεν εκφράζεται.  Πόσο μάλλον η περισσότερη, που μας έχει φυλαγμένη στον Παράδεισο και δεν μας την δίνει τώρα, γιατί δεν θα μπορέσουμε να την χωρέσουμε μέσα στην πήλινη καρδιά μας!

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010, σελ. 69 κ.ε.

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ - Α΄ ΜΕΡΟΣ

Στον π. Παίσιο πήγα το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Και τότε θυμάμαι την χάρη και τη γλύκα των λόγων του.

- Τί σπουδάζετε παλικάρια ; Μας ρώτησε.

- Φυσική, του απαντούμε.

- Και οι δύο φυσικοί είστε ; Ε, τότε πρέπει να μάθετε και την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου ; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται η διάσπαση του ατόμου μας. Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε τον εαυτό μας, δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνο έτσι, παλικάρια θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.

Τί ωραίος αιφνιδιασμός ! Μας μίλησε στη γλώσσα μας με την γλώσσα του.

- Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. "Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστι" (Ματθ. ια΄ 30), λέγει ο Κύριος.

- Μα "στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός" (Ματθ. ζ΄ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα και ευγενικά.

- Τα ξύγκια, ευλογημένε, την κάνουν στενή. Πέταξέ τα και θα δεις πόσο εύκολα είναι τα πράματα.

Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνον τότε είναι αγ΄πη Θεού. Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο και άλλους λιγότερο, πρέπει να υποψιασθούμε εγωϊσμό.

Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο, έχει και υγρασία που δυσκολεύει πολύ τα πράματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος κάτω από το βουνό. Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παίσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.

"Μπά, ποιός έφερε μανταρίνια ;" ρωτά έκπληκτος ο π. Παίσιος.

Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να΄ ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.

Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διάφανη, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος ! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια ! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.

"Πώς μ΄ αρέσουν τα μανταρίνια !", λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. "Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία.....Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε.....Μία που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω εφτά", λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. "Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε και πήγαινέ τα απέναντι στον γέροντα Ιωσήφ".

Ο γερο-Ιωσήφ ήταν γεροντάκι στη Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε το κήπο του.

Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παίσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.

Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν. "Να ανοίξω γέροντα ;", ρωτώ.

"Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν".

Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο. "Τί κάνουμε γέροντα ;", ξαναρωτώ.

Στο παράθυρό του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι. "Κοίτα λοξά, να μη σε δουν και δες πόσοι είναι", μου λέγει. "Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται", απαντώ. "Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική ; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική ; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν".

Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.

"Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω", μου λέγει.

Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.

"Τί πάθατε παλικάρια, τέτοια ώρα ; Τί ήλθατε να κάνετε ;".

"Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται ;".        

"Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε ; Για να σας μετρήσω, ένας δύο.... επτά. Για να δω τι θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα".

Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με επτά μανταρίνια.

Τί φοβερός άνθρωπος, σκέφτομαι έκπληκτος από μέσα. Που τα ήξερε και τα κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε ; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί ;

"Από πού έρχεσθε παλικάρια ;", ρωτάει με ενδιαφέρον.

"Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Bruce με τον John από την Αμερική".

"Από την Αμερική ; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο............ supermarket".

Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών planters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.

"Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούνε στα μοναστήρια ;", ρωτάει δειλά ο ένας.

"Δε ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει αξία δεν είναι να χτυπάει κανείς το τάλαντο του μοναστηριού, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε παιδιά ! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω : το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντα με κεφαλαία, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε - πότε και με μικρό".

Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι : "Αυτό τί σημαίνει ; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε ;".

"Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιό σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως".

ΠΗΓΗ : ΑΝΕΣΤΗ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 2015, σελ. 11 κ.ε.