ε΄. Ἄπιτε οὖν εἰς πάντα
τὰ ἔθνη· μετανοίας τὸν σπόρον ἐμβαλόντες τῇ γῇ διδασκαλίας ἀρδεύσατε· βλέπε μοι,
Πέτρε, πῶς ἐκπαιδεύεις· ἐννοῶν σου τὸ πταῖσμα συμπάθει πᾶσι, μὴ αὐστηρὸς δι’ ἐκείνην
τὴν κόρην τὴν σείσασάν σε· ἐάν σοι τύφος εἰσπέσῃ, τῆς φωνῆς τοῦ ἀλέκτορος ἄκουσον
καὶ τῶν δακρύων μνημόνευε ὧν ἐγώ σε τοῖς ρείθροις ἀπέπλυνα, ὁ μόνος γινώσκων τὰ
ἐγκάρδια.
ε΄. Πηγαίνετε, λοιπόν,
σ’ ὅλα τὰ ἔθνη, τῆς μετάνοιας τὸ σπόρο στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων νὰ βάλετε καὶ μὲ
τὸ κήρυγμα νὰ τὸν ποτίσετε. Κι ἐσύ, Πέτρο, πῶς θὰ διδάσκεις πρόσεχε. Τὸ σφάλμα
σου συναισθανόμενος ὅλους νὰ συχωρᾶς. Μὴν εἶσαι σκληρός, νὰ θυμᾶσαι ἐκείνη τὴν
κόρη ποὺ σ’ ἐκλόνισε. Ἂν σοῦ ’ρθει περηφάνεια, τοῦ πετεινοῦ τὸ λάλημα θυμήσου
κι ἀκόμα τὰ δάκρυα μνημόνευε ποὺ μὲ τὸ κύλημά τους σὲ καθάρισα Ἐγώ, ὁ Μοναδικὸς
Καρδιογνώστης.
ς΄. Πέτρε, φιλεῖς με;
ποίει ἃ λέγω· ποίμαινέ μου τὴν ποίμνην καὶ φίλει οὓς φιλῶ συμπάσχων τοῖς ἁμαρτάνουσιν·
ὅρα μου τὴν πρὸς σὲ εὐσπλαγχνίαν, ὅτι τρὶς ἀρνησάμενον σὲ ἐδεξάμην· ἔχεις ληστὴν
θυρωρὸν παραδείσου θαρρύνοντά σε· ἐκείνῳ πέμπε οὓς θέλεις· δι’ ὑμῶν πρὸς ἐμὲ ἀναστρέφει
Ἀδὰμ βοῶν· «ὁ πλάστης παρέσχε μοι τὸν ληστὴν πυλωρὸν καὶ κληδοῦχον Κηφᾶν, ὁ
μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια».
ς΄. Πέτρε, μ’ ἀγαπᾶς; Αὐτὰ
ποὺ λέω κάμε. Τοὺς Χριστιανούς μου φρόντιζε κι ἀγάπα ὅσους ἀγαπῶ συμπάσχοντας μὲ
τοὺς ἁμαρτωλούς. Θυμήσου τὴν εὐσπλαχνία μου σὲ σένα, ποὺ σὲ δέχτηκα ἂν καὶ μ’ ἀρνήθης
τρεῖς φορές. Ἔχεις τὸ Ληστὴ θυρωρὸ τοῦ Παραδείσου, ποὺ σὲ γεμίζει θάρρος.
Στέλνε σ’ ἐκεῖνον ὅσους θέλεις. Μὲ τὴ δική σας μετάνοια ἐπιστρέφει σὲ μένα τὸ ἀνθρώπινο
γένος καὶ λέγει: «Ὁ Πλάστης μου ἐχάρισε τὸ Ληστὴ θυρωρὸ καὶ κλειδοκράτορα τὸν
Πέτρο, ὁ Μοναδικὸς Καρδιογνώστης».
ζ΄. Ἴσχυέ μοι καὶ σύ, ὦ
Ἀνδρέα· ὥσπερ εὗρές με πρῶτος εὑρεθεὶς παρ’ ἐμοῦ εὑρὲ καὶ σὺ τὸν πλανώμενον· μὴ
ἐπιλάθῃ τῆς πρώτης τέχνης· ἐξ αὐτῆς γὰρ εἰς ταύτην σὲ μεταπαιδεύσω· πρώην γυμνὸς
εἰς βυθὸν καὶ νυνὶ πρὸς τὸν βίον γυμνός· καλάμῳ πρὶν ἁλιεύων, τῷ σταυρῷ ἁλιεύειν
διδάχθητι· τῷ σκώληκι ἐδελέαζες· τὴ σαρκί μου θηρᾶν παραγγέλλω σοι ὁ μόνος γινώσκων
τὰ ἐγκάρδια.
ζ΄. Γίνε γιὰ μένα δυνατὸς
καὶ σύ, Ἀνδρέα. Ὅπως πρῶτος μὲ βρῆκες, ἀφοῦ πρῶτον σ’ ἐκάλεσα, ψάχνε νὰ βρεῖς
κι ἐσὺ τὸν πλανεμένο ἄνθρωπο. Μὴν ξεχάσεις τὴν πρώτη σου τέχνη, μιᾶς κι ἀπὸ
κείνη σ’ αὐτὴν ἐδῶ θὰ σοῦ κάνω ἐκπαίδευση. Τότε γυμνὸς στὴ θάλασσα καὶ τώρα στὴ
ζωὴ γυμνός. Μὲ καλάμι ἐψάρευες πρίν, καὶ τώρα μάθε νὰ ψαρεύεις μὲ τὸ Σταυρὸ ἀνθρώπους.
Ἔβανες γιὰ δόλωμα σκουλήκι, τώρα σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ ψαρεύεις μὲ τὴ Σάρκα μου Ἐγώ,
ὁ Μοναδικὸς Καρδιογνώστης.
η΄. Νῦν δεῖξον ἔργον, ὦ
Ἰωάννη· πάντες μάθωσιν ἄρτι ὡς οὐ μάτην τὸ πρὶν ἀνέκλινά σε τῷ στήθει μου·
ποίησον αὔλακας τῇ πηγῇ μου, ἧς τὰ νάματα ἤντλησεν ἡ στοργή σου· ὄρυξόν μοι ὡς
δικέλλῃ τῇ γλώσσῃ διέξοδον, καὶ ἤξω οὗ ἐὰν θέλῃς καὶ ποτίσας μεθήσω τὸν σπόρον
σου· ὡς κόκκους λόγους κατάβαλε, καὶ αὐξήσας πληθύνω τὰ λήϊά σου ὁ μόνος γινώσκων
τὰ ἐγκάρδια.
η΄. Δεῖξε τώρα, Ἰωάννη,
τὸ ἔργο σου· ὅλοι τώρα ἂς μάθουν πὼς δικαίως ἐτότε στὸ στῆθος μου σ’ ἔγειρα. Ν’
ἀνοίξεις αὐλάκια μὲ τὴν πηγή μου, τὰ νερὰ τῆς ὁποίας ἡ ἀγάπη σου ἄντλησε. Ἄνοιξέ
μου στρατὶ μὲ τὴ γλῶσσα σου, ὅπως κάνει ὁ σκαφτιάς, κι ὁπουδήποτε θέλεις θὰ πάω
καὶ θὰ κάνω νὰ φουσκώσει μὲ τὸ πότισμά μου ὁ σπόρος σου. Ρίξε τὰ λόγια σὰν
σπέρματα καὶ θ’ αὐξήσω καὶ θὰ κάνω πολλὰ τὰ σπαρτά σου Ἐγώ, ὁ Μοναδικὸς
Καρδιογνώστης.
θ΄. Οὕτω καὶ σύ, Ἰάκωβε,
πρᾶττε μὴ τὸ κήρυγμα λείψας, Ζεβεδαίου μνησθείς, οὗ πρὶν ἐμὲ προετίμησας· οἶδα
γὰρ πῶς ἀφῆκας ἐν σκάφει τὸν γενέτην, τὸν πλάστην ἐμὲ ποθήσας· πλήρωσόν μου τὴν
βουλὴν μετὰ τῶν ὁμοδούλων σου· μὴ πτήξῃς τοὺς ἐπιβούλους· τὰς βουλὰς γὰρ αὐτῶν
διεσκέδασα· μαχαίραις σε ὅταν τέμνωσι, νόει τίς ὁ τῇ λόγχῃ νυγεὶς τὴν πλευράν, ὁ
μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.
θ΄. Ἰάκωβε, κι ἐσὺ τὸ ἴδιο
κάνε, μὴν ἀφήσεις τὸ κήρυγμα καὶ θυμηθεῖς τὸ Ζεβεδαῖο π’ ἀκολουθοῦσες πρὶν μὲ
μάθεις. Ξέρω δηλαδὴ πὼς ἄφησες στὸ πλοῖο τὸν πατέρα, γιατὶ προτίμησες ἐμένα τὸν
Πλάστη. Ἐκτέλεσε τὸ θέλημά μου ἀντάμα μὲ τοὺς συναδέλφους σου. Μὴ φοβηθεῖς τοὺς
ἐχθρούς, γιατὶ τὰ σχέδιά τους ματαίωσα. Καθὼς θὰ σὲ κτυποῦν μὲ τὰ μαχαίρια, νὰ
σκέφτεσαι Ποιός ἤμουνα Ἐγώ, ποὺ μὲ τὴ λόγχη στὴν πλευρὰ κεντήθηκα, ὁ Μοναδικὸς Καρδιογνώστης.
ι΄. Ὕπαγε, Φίλιππε, ἅμα
τούτοις· κήρυξόν με ὡς βλέπεις καὶ ἀκούεις μου νῦν· μὴ τοῦ πατρός μου χωρίσῃς
με· μὴ εἴπῃς, ὅτι· «τὸν γόνον εἶδον, τὸν δὲ τούτου γενέτην οὐδ’ ὅλως εἶδον»· ἔδειξά
σοι ἐν ἐμοὶ τὸν πατέρα κἀμὲ ἐν αὐτῷ· οὐκ ἦλθον πάρεξ ἐκείνου· ἃ γὰρ θέλει τελῶ
καὶ ἃ θέλω τελεῖ· ἐν τῷ αὐτῷ ἐσμεν πνεύματι· τούτου κήρυκα ῥήτορα πέμπω σε ὁ
μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.
ι΄. Φίλιππε, πήγαινε
μαζί τους. Κήρυξέ με στὸν κόσμο ὅπως μὲ βλέπεις καὶ μ’ ἀκοῦς ἐτώρα. Μὴ μὲ νομίσεις
χωριστὸν ἀπ’ τὸν Πατέρα μου, μὴν πεῖς ὅτι: «Τὸ Γιὸ γνωρίζω καὶ τὸν Πατέρα Του
τελείως ἀγνοῶ». Μέσα σὲ μένα τὸν Πατέρα σοῦ φανέρωσα κι ἐμένα μέσα σὲ Αὐτόν. Δὲν
ἦρθα χωρισμένος ἀπὸ Κεῖνον. Κι αὐτὰ ποὺ θέλει ἐκτελῶ καὶ ἐκτελεῖ κι Ἐκεῖνος ὅσα
θέλω· ἔχομε σ’ ὅλα συμφωνία, κι αὐτῆς τῆς ἀλήθειας κήρυκα σὲ στέλνω Ἐγώ, ὁ
Μοναδικὸς Καρδιογνώστης.
ια΄. Ρήματα τῆς ποτὲ ἀπιστίας
διὰ πίστεως ἄρτι ἀπαλείψας, Θωμᾶ, ὃν ἐψηλάφησας κήρυξον· ἦλθε καιρός, ὃν ἀεὶ ἐπόθεις,
παρατάξασθαι δήμῳ τῷ τῶν Ἑβραίων· ἔχεις σαφῶς τῆς ἐγέρσεώς μου τὰ ἐνέχυρα· τοὺς
τύπους εἶδες τῶν ἥλων καὶ τῆς λόγχης κατεῖδες τοὺς μώλωπας· οὐκ ἔστι σοὶ λοιπὸν
πρόφασις· πᾶσαν γὰρ ἀφορμὴν περιεῖλόν σου ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.
ια΄. Τῆς παλιᾶς ἀπιστίας
τὰ λόγια, Θωμᾶ, τώρα μὲ τὴν πίστη ἐξάλειψε καὶ Αὐτὸν ποὺ ψηλάφησες κήρυξε. Νά ὁ
καιρός, ποὺ πάντα λαχταροῦσες, μὲ τὸν Ἑβραϊκὸ λαὸ ν’ ἀντιπαραταχθεῖς. Ἔχεις μὲ
βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεώς μου τὰ ἐνέχυρα, εἶδες τὰ ἴχνη τῶν καρφιῶν καὶ
διεπίστωσες τὰ τραύματα τῆς λόγχης. Καὶ δὲν ἔχεις πιὰ πρόφαση καμμία, ἀφοῦ σοῦ
πῆρα κάθε ἀπιστίας ἀφορμὴ Ἐγώ, ὁ Μοναδικὸς Καρδιογνώστης.
ΠΗΓΗ
: Ὕμνοι, ἐκδ. Ἁρμός, (Ἀπόδοση στὰ νέα ἑλληνικὰ Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης).
