Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ – ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Οι πλανεμένοι προσκυνούν τον αντίχριστο
«Πρέπει να γνωρίζομε ότι πρέπει ο Αντίχριστος να έλθει. Ο καθένας που δεν ομολογεί ότι ο Υιός του Θεού ήλθε με ανθρώπινη σάρκα στη γη, και ότι είναι τέλειος Θεός, και τέλειος άνθρωπος, είναι Αντίχριστος. Αντίχριστος επίσης είναι και αυτός που θα έλθει κατά τη συντέλεια του κόσμου. Πρέπει πρώτα να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη, όπως είπε ο Κύριος, και τότε θα έλθει προς έλεγχο των αντίθεων Ιουδαίων. Γιατί είπε ο Κύριος : «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου και ου λαμβάνετέ με. έρχεται άλλος εν τω ονόματι τω ιδίω, κακείνον λείψεσθε». Και ο Απόστολος λέγει : «Ανθ  ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς, και δια τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ΄ ευδοκήσαντες εν τη αδικία». Οι Ιουδαίοι δεν δέχτηκαν τον Κύριο Ιησού Χριστό που είναι ο αληθινός Θεός, αλλά θα δεχθούν τον πλάνο, που ονομάζει τον εαυτό του θεό…… Και ο Απόστολος λέγει μη σας εξαπατήσει κάποιος με κανένα τρόπο, ότι αν δεν έλθει πρώτα η αποστασία, και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της ανομίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος, ο αντίπαλος της αλήθειας και θα υπερυψώνει τον εαυτό του παραπάνω από κάθε άλλον, που θα φέρει το όνομα θεός ή θα προσκυνείται με σεβασμό και λατρεία και θα υψώσει τόσο πολύ τον εαυτό του, ώστε να καθίσει ως θεός στον ναό του Θεού. Όχι στον δικό μας ναό του Θεού αλλά στον παλαιό, τον Ιουδαϊκό. Δεν θα έλθει σε μας, αλλά στους Ιουδαίους. Ούτε θα έλθει για τον Χριστό και για τους χριστιανούς, γι΄ αυτό και θα ονομάζεται αντίχριστος. Πρέπει πρώτα να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος, του οποίου η παρουσία θα είναι κατ΄ ενέργεια του διαβόλου, με κάθε δύναμη και σημεία, και ψεύδη και κάθε απάτη της αδικίας για αυτούς που θα χαθούν. Ο αντίχριστος δεν θα γίνει άνθρωπος με τον τρόπο της ενανθρώπισης του Χριστού. Αλλά θα είναι αποτέλεσμα πορνείας και θα έχει πάνω του όλη την ενέργεια του Σατανά. Θα παραχωρήσει ο Θεός να ενοικήσει σε αυτόν ο διάβολος. Στο προοίμιο της βασιλείας του - μάλλον τυραννίας - θα υποκρίνεται αγιοσύνη. Κατόπιν μόλις εδραιωθεί θα εκδιώξει την Εκκλησία του Θεού και θα φανεί όλη η πονηριά του. Θα έλθει σε σημεία και τέρατα ψεύτικα, πλάνες και όχι αληθινά, και θα εξαπατήσει όσους έχουν αποστατήσει και έχουν φύγει μακράν του αληθινού Θεού, προσπαθώντας να πλανήσει ακόμη και τους εκλεκτούς. Θα αποσταλούν ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης προκειμένου να κηρύξουν και να επιστρέψουν τις καρδιές των ανθρώπων στον αληθινό Θεό και θα φονευθούν από τα όργανα του αντίχριστου. Και θα έλθει ο Κύριος από τον ουρανό με τον τρόπο που τον είδαν οι Απόστολοι να πορεύεται στον ουρανό. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, με δόξα και δύναμη, και θα καταστρέψει τον άνθρωπο της ανομίας, τον υιό της απωλείας, με τη δύναμη του πνεύματός του».

Πηγή : Migne Patrologiae Graeca, ΙΩΑΝΝΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ, Vol 94, col. 1215-1218.


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

"ΠΤΑΙΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΑ" - ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ


ΝΕΑ ἐπίθεση δέχθηκε προσφάτως ὁ ὑπογραφόμενος ἀπὸ τοὺς «Καθολικούς» τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἄρθρο του στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (12–10–2012) μὲ τίτλο «Διὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε». Τὸ κείμενο προσφέρει τὴν ἀναγκαία καὶ κατάλληλη τεκμηρίωση, ὁπότε τὸ μόνο ποὺ θὰ ἀνέμενε κανεὶς εἶναι ἡ σιωπὴ τῆς  πλευρᾶς. Ἡ ἐπίκριση τῶν «Ρωμαιοκαθολικῶν» δημοσιεύθηκε στὸν «Πυλώνα ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων» Amen.gr. Ἔχω δὲ τὴν τιμὴ νὰ συγκαταλέγομαι μαζί μὲ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στοὺς «ὑβρεολόγους καὶ συκοφάντες» τῶν ἐν Ἑλλάδι «καθολικῶν».
Βέβαια ἐδῶ ἰσχύει ἡ ἀρχαία παροιμία «ἡ πόρνη, τὴν σώφρονα», ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μέθοδος δυστυχῶς τῆς παπικῆς ἡγεσίας URΒI ET ORBI. Παρόλο ποὺ τὸ ἄρθρο μου ἔχει τὴν ἀναγκαία βιβλιογραφικὴ τεκμηρίωση καὶ ἡ ἁρμόζουσα στάση τῶν ὑβριστῶν μας θὰ ὤφειλε νὰ εἶναι ἡ σιωπή, προετιμήθη ἡ ἰησουϊτικὴ (καὶ γκεμπελική) μέθοδος τῆς ἐπιθέσεως γιὰ τὴν μετάθεση τῆς εὐθύνης. Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη φορά, σὲ σχέση μάλιστα μὲ τὴν ταπεινότητά μου, ποὺ δέχομαι παρόμοιες ἐπιθέσεις χωρὶς ἀπάντηση στὶς θέσεις μου. Τὴν μέθοδο αὐτὴ εἶχε ἐφαρμόσει γιὰ τὸ πρόσωπό μου ἐπανειλημμένα τὸ ὄργανο τῆς Οὐνίας στὴν Ἑλλάδα «Καθολική».
Αὐτὸ ποὺ ἐξοργίζει κάθε ἔντιμο ἀναγνώστη τοῦ παπικοῦ κειμένου εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἐπιτίθενται στὸν «ἀπὸ παλαιότερα γνωστὸ Πρωτοπρεσβύτερο», δηλαδὴ στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ἀλλὰ δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τὰ ἱστορικὰ – ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματά του. Γράμματα γνωρίζουν, τοὐλάχιστον οἱ τῆς ἐν Ἑλλάδι παπικῆς ἡγεσίας, προτιμοῦν ὅμως τὴν ἀστήρικτη ἐπίθεση μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις, δεχόμενοι, ὅπως καὶ στὸ παρελθόν, ὡς ἠλιθίους καὶ ἀστοιχειώτους ὅσους διαβάζουν τὶς συκοφαντίες τους. Διότι ὁ ὑπογραφόμενος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως σέβεται καὶ τηρεῖ ὡς ἱστορικὸς ἐρευνητής, καὶ μάλιστα πιστὸς στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, εἶναι ἡ τεκμηρίωση τῶν λόγων του μέχρι σχολαστικότητος. Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν κάποιος νὰ μὴ ἀνέχεται τὴν δίκαιη σὲ κρίσιμους καιροὺς κριτικὴ τοῦ πάπα–Γιώργη, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ὁμιλεῖ γιὰ «ἀνακρίβειες, ἐπανειλημμένα ψεύδη σὲ ἐπίπεδο δόγματος, ἐκκλησιολογίας, ἱστορίας κ.λπ.». Ἐπειδὴ δὲ πολλὲς φορὲς ἀκούω ἢ διαβάζω τέτοια σχόλια γιὰ τὰ κείμενά μου ἀπὸ τοὺς ἴδιους κύκλους, σὲ μιὰ στιγμὴ πίστευσα ὅτι τὰ γράφουν αὐτὰ ἀγοραῖοι καὶ ἄγευστοι ἐπιστημονικῆς γνώσεως, γρήγορα ὅμως διεπίστωσα ὅτι ἡ γενικότητα καὶ ἀοριστολογία εἶναι καρπὸς ὑπουλότητας καὶ διαθέσεως ἐμμονῆς στὴν πλάνη καὶ τὸ ψεῦδος. Αὐτὴ ἡ μέθοδος ἀκολουθεῖται καὶ στὸν «κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος», θεολογικὸ Διάλογο.
Θὰ χαρῶ, συνεπῶς, καὶ θὰ βοηθηθῶ σημαντικά, ἂν ἀναιρέσουν τὶς παραπομπές μου καὶ παρουσιάσουν στοιχεῖα ἀντίθετα τῶν ὅσων ἔγραψα. Ἐπειδὴ δὲ ἀσχολοῦμαι μὲ σοβαρὰ ἐπιστημονικὰ θέματα, παρότι διαθέτω πληθώρα στοιχείων, καὶ μάλιστα ἀρχειακῶν ἀπέφυγα νὰ προσθέσω στὸ ἄρθρο μου ἀναφορὲς καὶ ὑπαρκτὰ στοιχεῖα γιὰ τὴ στάση τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τοῦ Ἰταλικοῦ Φασιμοῦ καὶ τοῦ γερμανικοῦ Ναζισμοῦ (οἱ ἴδιοι οἱ ἰταλογερμανοὶ παρουσιάζουν στὰ σχολικὰ βιβλία φωτογραφίες «καθολικῶν» κληρικῶν, ποὺ χαιρετοῦν φασιστικὰ τὶς φασιστοναζιστικὲς Ἀρχές τους) καὶ περιορίσθηκα στὰ ἐν Ἑλλάδι συμβάντα, ἀπαντώντας σὲ ὀρθοδόξους πιστούς, ποὺ μοῦ ἐζήτησαν σχετικὴ πληροφόρηση. Δὲν μποροῦσα λοιπόν, ἔστω γιὰ λόγους διπλωματίας ἢ καὶ ἰδιοτελείας νὰ ἀποφύγω τὴν μέθοδο, μὲ τὴν ὁποία ἔχω ἐκ νεόητός μου ταυτισθεῖ, δηλαδὴ τὴν καθαρὰ ἐπιστημονική.
Ἐξ ἄλλου, δὲν ἀπέρριψα συλλήβδην τὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐκτὸς αὐτῆς. Ἔγραψα: «Δὲν ἀπορρίπτουμε φυσικά, ὅλο τὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο, διότι ὑπάρχουν σ᾽ αὐτὸν κάποια ἐλεύθερα πνεύματα, ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὸ παπικὸ κέντρο (κράτος)». Καὶ εἶχα ὑποχρέωση νὰ τὸ πράξω αὐτὸ λόγῳ τῶν ἐμπειριῶν, ποὺ ἀπέκτησα στὰ χρόνια τῶν ἐν Γερμανίᾳ (Βόννῃ καὶ Κολωνίᾳ) σπουδῶν μου. Σὲ μία δημόσια συζήτηση – θεολογικὸ διάλογο στὴν πόλη Μύνστερ ὁ μακαρίτης συνάδελφος Βασίλειος Στογιάννος καὶ ἐγὼ (νεαροὶ τότε μεταπτυχιακοί), μὲ δύο «ρωμαιοκαθολικοὺς» καθηγητάς, (τὸν ἱστορικὸ J. REMMERS καὶ ἕνα κανονολόγο, ποὺ δὲν ἐνθυμοῦμαι τώρα τὸ ὄνομά του), ἀκούσαμε στὸ διάλειμμα «unter vier AUGEN» (ἰδιαιτέρως) νὰ μᾶς λέγουν ὁ μὲν πρῶτος, ὅτι οὐδεὶς ἐχέφρων ρωμαιοκαθολικὸς δέχεται σήμερα τὰ περὶ παπικοῦ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου δόγματα. Διδακτικότερος ὅμως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ἦταν ὁ Κανονολόγος, ποὺ μᾶς εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον τὴ μάχη, ποὺ δίνετε γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεώς σας. Ὁμοιάζετε ὅμως μὲ δύο σκυλάκια, ποὺ γαυγίζουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ δαγκώσουν, διότι πίσω σας τὰ “μαντρόσκυλά” σας εἶναι ξεδοντιασμένα»! Ὁ Καθηγητὴς εἶχε δίκιο. «Φταῖνε τὰ μαντρόσκυλά μας», ποὺ ἀντὶ νὰ μᾶς προστατεύουν, μᾶς παραδίδουν στοὺς ἐπιβουλευομένους τὴν πίστη μας. (πρβλ. Πράξ. 20, 29 – 30). Ορθόδοξος Τύπος, 9/11/2012
 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

«ΜΗ ΓΙΝΕΣΘΕ ΕΤΕΡΟΖΥΓΟΥΝΤΕΣ ΑΠΙΣΤΟΙΣ» - Β΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 6, 14 – TOY ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΣΕΛΕΠΙΔΑΚΗ

Ένα από τα επτά ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι ο Γάμος. Μέγα μυστήριο το οποίο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, το αντιπαραβάλλει με την μυστική ένωση του Χριστού με την Εκκλησία - “τ μυστήριον τοτο μέγα στίν, γ δ λέγω ες Χριστν κα ες τν κκλησίαν” (Εφεσ. ε’ 32) – ακριβώς για να καταδείξει την αγάπη που πρέπει να έχει ο άνδρας προς την γυναίκα. Η εικόνα της τέλειας ένωσης που χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος, όπως αυτή του Χριστού με την Εκκλησία, παραπέμπει στην τέλεια ένωση του άνδρα με τη γυναίκα στην αρχή της δημιουργίας, η οποία διασπάστηκε δυστυχώς από την πτώση του ανθρώπου και από τότε άρχισαν οι έχθρες και οι έριδες ανάμεσα στα ζευγάρια, συνεπεία της κυριαρχίας των άκρατων εγωισμών. Είναι αδύνατη η εφαρμογή της αληθινής αγάπης μεταξύ των ανθρώπων όταν απουσιάζει η αναφορά στον Θεό. Έτσι τονίζεται ότι ο άνδρας πρέπει να αγαπά και να φροντίζει την γυναίκα, όπως αγάπησε την Εκκλησία ο Χριστός, η δε γυναίκα να υπακούει στον άνδρα όπως η Εκκλησία στον Χριστό. Ο Γάμος στηρίζεται στον φυσικό δεσμό δυο προσώπων, ο οποίος γίνεται πνευματικός δεσμός και εξαγιάζεται από την Εκκλησία, η οποία τα ευλογεί και εντάσσει την ένωση αυτή στο σώμα της. Με την ευλογία αυτή γίνεται η συζυγία, η κοινωνία ζωής που σκοπό έχει την τελείωσή τους και τη σωτηρία κατά πρώτον και δευτερευόντως την τεκνογονία, ούτως ώστε μια οικογένεια να καταστεί μια «κατ΄ οίκον Εκκλησία». Στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, ο Απόστολος Παύλος στο 6ο κεφάλαιο λέγει τα ακόλουθα : «14 Μ γνεσθε τεροζυγοντες πστοις· τς γρ μετοχ δικαιοσν κα νομίᾳ; τς δ κοινωνα φωτ πρς σκτος ; ». «Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί πια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι ;» Παρότι το χωρίο δεν αναφέρεται ρητά στον Γάμο, αναμφίβολα έχει εφαρμογή σε αυτόν. «Να μη λαμβάνετε ως συζύγους απίστους, διότι αυτή η συζυγία είναι αταίριαστη. Διότι ποια σχέση έχει η αρετή με τη φαυλότητα ; Και τι κοινό έχει το φως με το σκοτάδι ; » Πρόκειται για τη μετάφραση - απόδοση που δίδει ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος (Θεολόγος – Φιλόλογος – Συγγραφεύς – Ιεροκήρυκας). Στα χρόνια του Αποστόλου Παύλου, σε κάθε εποχή, αλλά ιδιαίτερα στις μέρες μας, το φαινόμενο των μικτών γάμων (με ετερόθρησκους – ετερόδοξους) είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο, καθότι βιώνουμε τη κατ΄ εξοχήν εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Κατά συνέπεια, το ζήτημα των μικτών Γάμων τίθεται συχνά ενώπιόν μας, δημιουργούνται ερωτήματα, εσωτερικές συγκρούσεις κοκ. Αν ανατρέξουμε στο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, θα δούμε ότι και εκεί απαγορεύονταν οι μικτοί γάμοι με τους ετερόθρησκους : «3 οὐδὲ μὴ γαμβρεύσητε πρὸς αὐτούς· τὴν θυγατέρα σου οὐ δώσεις τῷ υἱῷ αὐτοῦ, καὶ τὴν θυγατέρα αὐτοῦ οὐ λήψῃ τῷ υἱῷ σου· 4ἀποστήσει γὰρ τὸν υἱόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ λατρεύσει θεοῖς ἑτέροις, καὶ ὀργισθήσεται θυμῷ Κύριος εἰς ὑμᾶς καὶ ἐξολοθρεύσει σε τὸ τάχος». Χωρίς αμφιβολία γεννούνται ερωτήματα στον καθημερινό άνθρωπο ; Σκέπτεται λοιπόν κάποιος, ποια είναι η αιτία της απαγόρευσης αυτής ; Οι ετερόδοξοι – ετερόθρησκοι δεν μαθαίνουμε ότι και αυτοί είναι παιδιά του Θεού ; Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του μας τονίζει ότι δεν πρέπει να πέφτουμε σε πλάνη και να συναναστρεφόμαστε με ειδωλολάτρες, διότι διαφθείρουν τα καλά ήθη οι κακές συναναστροφές (Α΄ Κορινθίους 15, 33). Οι συναναστροφές και οι παρέες με ειδωλολάτρες μας λέγει ο Θείος Παύλος, μπορούν να μας οδηγήσουν σε απώλεια της πίστης μας στον αληθινό Θεό. Ο Μέγας Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως λέγει ότι «ο γάμος είναι ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις πάσης της ζωής, και Θείου και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», άρα πρέπει οι υποψήφιοι σύζυγοι να είναι ομόθρησκοι. Το πρόβλημα λοιπόν ξεκινά από την εσφαλμένη επιλογή προσώπου προκειμένου να έλθουμε σε κοινωνία Γάμου. Η επιλογή μας αυτή θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την επιτυχία του και την εκπλήρωση του σκοπού του που είναι – σύμφωνα με τη διδασκαλία της αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας - η «εν Χριστώ» τελείωση και σωτηρία των συζύγων. Συνήθως τα κριτήρια επιλογής είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που θα έπρεπε να είναι. Επικρατεί το κοσμικό φρόνημα εις βάρος του πνευματικού. Όλοι βλέπουν τη βιτρίνα και χάνουν την ουσία. Κοιτούν το δένδρο και χάνουν το δάσος. Ψάχνουν λοιπόν εξωτερική ωραιότητα, χρήματα, ακίνητα, πλούτο κοκ και χάνουν την ουσία που είναι η χριστιανική πίστη και η αρετή. Πως μπορεί να συμβιώσει ένας αρμονικά ένας συνειδητός χριστιανός που συμμετέχει στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, διάγει ταπεινό και απλό χριστιανικό βίο κλπ. με έναν ετερόδοξο ή ετερόθρησκο ; Έχουν τις ίδιες αξίες ; Κοινές παραδόσεις ; Ζουν για τον ίδιο σκοπό (καθότι ο χριστιανός ζει και προσπαθεί με τη παρούσα ζωή του να κερδίσει την αιωνιότητα κοντά στον αληθινό Θεό) ; Πως μπορούν να προοδεύσει πνευματικά ένα ζευγάρι ετεροδόξων ή ετεροθρήσκων και να φτάσει στην «εν Χριστώ τελείωση» και τη σωτηρία ; Παρακάμπτοντας τούτα τα σημαντικά ερωτήματα συνήθως, γίνονται επιλογές συζύγων με βάση τα πρώτα κριτήρια που αναφέραμε (εξωτερική ωραιότητα, πλούτος κλπ.), τα οποία είναι δευτερεύοντα και τριτεύοντα, και εγκαταλείπεται η ουσία και το νόημα. Ακόμη μπορούμε να προσθέσουμε ότι η επιλογή συζύγων γίνεται χωρίς θερμή προσευχή προς τον Θεό, ούτως ώστε να μας φωτίσει να κάμουμε μια συνετή και ορθή επιλογή συζύγου και χωρίς τη κατάλληλη πνευματική προετοιμασία και καθοδήγηση από τον Εξομολόγο, ο οποίος πρέπει να έχει και την πνευματική καθοδήγηση της Οικογένειας. Στη σημαντικότερη λοιπόν στιγμή της ζωής των ανθρώπων απουσιάζει η ουσιαστική παρουσία του Θεού. Γίνεται λάθος αρχή και είναι βέβαιον ότι τα λάθη θα πολλαπλασιάζονται με τη πάροδο του χρόνου. Οι ανωτέρω εσφαλμένες επιλογές παρατηρούνται κατά κόρον και σε μη ετερόδοξους – ετερόθρησκους γάμους, οι οποίοι δεν μας αφορούν στη παρούσα μελέτη. Πως ένας ετερόδοξος ή ετερόθρησκος σύζυγος μπορεί να υπηρετήσει και να τηρήσει τον Θείο νόμο ; Πως θα δοθεί χριστιανική παιδεία και διαπαιδαγώγηση στα τέκνα του ζευγαριού ; Μπορεί να αποδεχτεί ο ορθόδοξος σύζυγος διαφορετική θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών του ; Το πρώτο αξιόπιστο και ασφαλές κριτήριο που πρέπει να επικρατεί στην επιλογή συζύγου για τους Ορθόδοξους χριστιανούς είναι η Ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα και πίστη. Όταν υπάρχει αυτό τα υπόλοιπα περισσεύουν. Και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας αποκλείουν τους γάμους με ετεροδόξους. Ειδικότερα, ο 14ος κανόνας της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, απαγορεύει στους αναγνώστες και τους ψάλτες να μην παντρεύονται ετερόδοξες γυναίκες (ΠΗΔΑΛΙΟ σελ. 164) . Ο 72ος κανόνας της 6ης Οικουμενικής Συνόδου απαγορεύει επίσης ορθόδοξος να λαμβάνει αιρετικό σύζυγο άνδρα ή γυναίκα λέγοντας πολύ χαρακτηριστικά : «…ουδέ τω προβάτω τον λύκον συμπλέκεσθαι, και τη του Χριστού μερίδι το των αμαρτωλών κλήρο» (ΠΗΔΑΛΙΟ, σελ. 232). Και ο 10ος Κανόνας της εν Λαοδικεία Συνόδου απαγορεύει επίσης τους γάμους των Ορθοδόξων χριστιανών με τους αιρετικούς, (ΠΗΔΑΛΙΟ, σελ. 345), όπως και ο 31ος Κανόνας της ίδιας Συνόδου απαγορεύει στους Ορθοδόξους χριστιανούς να δίδουν τα τέκνα τους για γάμο σε αιρετικούς : «ίνα μη μεταστρέψουσιν αυτούς από την ορθήν πίστιν εις τα κακόδοξα αυτών δόγματα». Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και σοβαρός πνευματικός κίνδυνος των ετερόδοξων – ετερόθρησκων ή μικτών γάμων. Η Εκκλησία μας κατ΄ οικονομία αποδέχεται τους γάμους με τους ετερόδοξους (Καθολικούς κλπ.), θεωρώντας τους ως γάμους «ανάγκης», αφού συνάπτονται συνεπεία των περιστάσεων της εποχής μας, αφού πολλοί Ορθόδοξοι χριστιανοί κατοικούν και εργάζονται σε χώρες της αλλοδαπής και συναναστρέφονται με ετερόδοξους. Η οικονομία της Εκκλησίας μας αποδέχεται την τέλεση τέτοιου γάμου λοιπόν, αν και είναι απόκλιση από τη δογματική ακρίβεια, αφού πως είναι δυνατόν ένας μη ορθόδοξος χριστιανός να μετέχει σε ορθόδοξο μυστήριο ; Η τέλεση του μυστηρίου του γάμου γίνεται κατ΄ οικονομία, προκειμένου να προλάβει μεγαλύτερα κακά όπως η παράνομη συμβίωση ή ο πολιτικός γάμος ή ακόμη χειρότερα την προσχώρηση ενός ορθόδοξου σε μια ετερόδοξη κοινότητα. Θέτει όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας μια προϋπόθεση προκειμένου να τελεστεί ένας τέτοιος γάμος και αυτή είναι : να τελεστεί σε ορθόδοξο ναό με το ορθόδοξο τυπικό, με γραπτή υπόσχεση του άλλου μέρους ότι τα τέκνα που ενδεχομένως προκύψουν από τον γάμο, θα βαπτιστούν ορθόδοξα και θα ανατραφούν με την Ορθοδοξία, σύμφωνα με το Ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας μας και τις ιερές Ορθόδοξες παραδόσεις. Σε αυτά ο αείμνηστος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Αθήνας Παν. Τρεμπέλας προσθέτει και το εξής ουσιαστικό : ότι το ορθόδοξο μέλος του Γάμου : «δεν θα παρεμποδίζεται υπό του ετέρου μέλους από του να μείνει πιστό στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Για την ιστορία να συμπληρώσουμε εν κατακλείδι ότι οι μικτοί  - κατ΄ οικονομία - γάμοι, όπως λέγει ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης, ξεκινούν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ειδικότερα σημειώνει τα ακόλουθα : «Περαιτέρω η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία δεν αναγνωρίζει μεν ουδ’ επιδοκιμάζει τους μικτούς γάμους μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, συμφώνως τω 72 κανόνι της Πενθέκτης οικουμενικής Συνόδου και άλλοις ιεροίς κανόσιν, είναι όμως υποχρεωμένη να ανέχηται αυτούς προς αποτροπήν μειζόνων κακών. Όθεν κατ’ εκκλησιαστικήν οικονομίαν επιτρέπει τους τοιούτους μικτούς γάμους, υπό τον όρον πάντοτε ότι το μη ορθόδοξον μέλος θα δώση έγγραφον υπόσχεσιν περί τελέσεως του γάμου υπό ορθοδόξου ιερέως και περί ορθοδόξου βαπτίσεως και ανατροφής των τέκνων. Ούτω το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν έτει 1878 απεφήνατο: ‘’Η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει τους μικτούς γάμους, αλλά πολλάκις προς πρόληψιν δυσαρέστων συνεπειών συγχωρεί κατά συγκατάβασιν και τέλεσιν αυτών αθορύβως’’. Ομοίως και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εν έτει 1869 ανεγνώρισε τους μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων και ειδικώς των Ρωμαιοκαθολικών και των Διαμαρτυρομένων μικτούς γάμους, γράψασα ότι ‘’παραδέχεται μεν κατ’ εκκλησιαστικήν οικονομίαν την τέλεσιν των μικτών γάμων, υπό τον όρον όμως να τελώνται ούτοι υπό ορθοδόξου ιερέως κατά τας διατυπώσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα δε εκ τούτων γεννώμενα τέκνα αμφοτέρων των φύλων να βαπτίζωνται και ανατρέφωνται κατά το ανατολικόν ορθόδοξον δόγμα» (Καρμίρης Ιωάννης, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Β΄, Αθήνα 1953, σελ. 1003-1004).

Πηγή :  Εφημερίδα - Hellas News



Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

ΑΥΣΤΗΡΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΛΥΚΕΙΑ

Αυστηρή σύσταση απηύθυνε ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γ. Καλαντζής για την τακτική που φέρονται να ακολουθούν τα ιδιωτικά Λύκεια να «θυσιάζουν» τις ώρες διδασκαλίας μαθημάτων γενικής παιδείας, κυρίως του μαθήματος των Θρησκευτικών, για να διδάσκουν περισσότερες ώρες των μαθημάτων των Πανελληνίων Εξετάσεων. Σε επιστολή που απευθύνει στη Διευθύντρια Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου ο κ. Καλαντζής ζητά να γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι από τις Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι γίνεται η διδασκαλία των μαθημάτων που προβλέπονται σύμφωνα με το ισχύον ωρολόγιο και αναλυτικό πρόγραμμα. «Υπάρχει η υπόνοια ότι τα τελευταία χρόνια ορισμένα ιδιωτικά λύκεια επιλέγουν να μη διδάσκουν κάποια από τα μαθήματα γενικής παιδείας αν και στο ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο κατατίθεται στην αρμόδια Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγράφονται κανονικά» αναφέρει ο κ. Καλαντζής, υπογραμμίζοντας ότι «πρώτιστο θύμα της τακτικής αυτής είναι το μάθημα των Θρησκευτικών", στηρίζοντας με αυτή του την ενέργεια τους μαχόμενους θεολόγους των ιδιωτικών σχολείων.

Πηγή :  Romfea.gr

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Ο ΠΛΗΣΙΟΝ – ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ (+) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ


Η ομιλία μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας το Νοέμβριο του 1949 στην καθαρεύουσα. Καταγραφή και σύντμησις 19 / 10 / 2012.




Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ – ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ (+) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ


Η ομιλία έγινε στον ιστορικό ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου της Φλώρινας στις 8 Νοεμβρίου του 1980 (με άλλο τίτλο). Καταγραφή και σύντμησις 16 / 10 / 2012.




ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΣΕΛΕΠΙΔΑΚΗ ΣΤΟ “ΔΙΑΣΠΟΡΑ FM” – “ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ”

Ο κ. Ιωάννης Τσελεπιδάκης δεύτερος από αριστερά

Στο πρώτο τμήμα της εκπομπής ο π. Ιερόθεος αναφέρθηκε στην αγάπη που έχει τρεις κατευθύνσεις : προς τον Θεό, προς τον πλησίον και προς τον εαυτό μας. Τόνισε ιδιαίτερα την έννοια της αγάπης προς τον Πλησίον, ξεκινώντας με την ανάλυση της έννοιας που είχε η αγάπη αυτή στην αρχαιότητα και στους λόγους του Χριστού. Ερμηνεύοντας το Ευαγγέλιο της Κυριακής, τη παραβολή του καλού Σαμαρείτη, αναφέρθηκε στον άκρατο εγωισμό που κυριαρχεί στην εποχή μας και οδηγεί την ανθρωπότητα μακράν του Θεού. Τόνισε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εικόνα του Θεού και έτσι πρέπει να βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας. Μόνον ο Χριστός έχει την δύναμη να θεραπεύσει τα τραύματα και τα δράματα της σύγχρονης εγωιστικής κοινωνίας μας υπογράμμισε. Η αγάπη είναι η πεμπτουσία της εν Χριστώ ζωής γεμάτη από τον «Θείο Έρωτα», απαλλαγμένη από κάθε σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια, αυτή την αληθινή αγάπη προβάλει η Ευαγγελική παραβολή της Κυριακής, σημείωσε. Έκλεισε το λόγο του προτρέποντας τον σύγχρονο άνθρωπο σε έμπρακτη και χωρίς όρια ανιδιοτελή αγάπη, η οποία είναι ο μόνος δρόμος προκειμένου να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Εν συνεχεία, ο οικοδεσπότης της εκπομπής, ο κύριος Ιωάννης Τσελεπιδάκης, στο δεύτερο μέρος της, ασχολήθηκε με τη πνευματική χρεοκοπία του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσανατόλισε τον προορισμό του στην καλοπέραση και τα υλικά αγαθά, λησμονώντας τον Θεό. Χαρακτήρισε εύστοχα την εποχή μας ως σύγχρονη Βαβέλ, με αφορμή σχετική ρήση του Σ. Μυριβήλη, αφού η ασυνεννοησία που επικρατεί στις μέρες μας δεν έχει προηγούμενο. Υπογράμμισε το λάθος προσανατολισμό του σύγχρονου ανθρώπου, και την αποτυχία του να συναντήσει τον αληθινό Θεό, τυφλωμένος από την πρόσκαιρη ευμάρεια. Ακολούθως αναφέρθηκε στα σημεία των Καιρών, την παρουσία ψευδοπροφητών κλπ. τονίζοντας ότι η μέριμνά μας πρέπει να είναι μόνον για τα αναγκαία και την ανάγκη να συμμετέχουμε στην Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και να μελετούμε τον λόγο Του Θεού, προκειμένου να θωρακιστούμε έναντι των επερχόμενων δεινών. Σοφά χαρακτήρισε τον αιώνα μας, εποχή ακολασίας και απομάκρυνσης από τον Θεό και έκρουσε τους κώδωνες του κινδύνου. Επ΄ ολίγον αναφέρθηκε σε ευάριθμους μη γνωρίζοντες που επιχειρούν να αλλοιώσουν το ύφος και την αξία της πατροπαράδοτης Βυζαντινής Μουσικής μας, καυτηριάζοντας τις πράξεις τους. Τέλος ομίλησε για την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, την ανάγκη εγκράτειας, αδιάλειπτης προσευχής με συντριβή και δάκρυα. Κάνοντας ευρεία χρήση χωρίων της Αγίας Γραφής και λόγων των Πατέρων της Εκκλησίας μας. ο κ. Ιωάννης Τσελεπιδάκης τεκμηρίωσε την εκπομπή του, την οποία κόσμησε με πληθώρα εξαίρετων ύμνων από τη Βυζαντινή Μουσική μας παράδοση. 

“Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ” ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”

Μοναδική προσφορά από την εφημερίδα “Δημοκρατία” σήμερα. Δωρεάν με την έκδοση των 4 ευρώ, το βιβλίο του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιου Πατρώνου : “Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, μια εκσυγχρονιστική ερμηνευτική προσέγγιση”, (πρώτη έκδοση το 2008 από την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ”), σσ. 167 και 3 φλογερά ερμηνευτικά κηρύγματα του μακαριστού γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη πάνω στην Αποκάλυψη (Ορθόδοξη Ιεραποστολική Αδελφότης “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”).

ΠΕΡΣΙΝΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Την Παρασκευή 2/12/2011 και ενώ στον Ναό λειτουργούσε ο Σεβασμιότατος Λάμπης και Σφακίων κ. Ερηναος, μετά την ανάγνωση του Αποστόλου ο ψάλτης αφού πήρε ευχή από τον Επίσκοπο, κατευθύνθηκε στον Ταξιάρχη για να τον ασπαστεί. Τότε…

Τότε διέκρινε ότι ένα τριαντάφυλλο βρισκόταν στο αριστερό φτερό του Αρχαγγέλου.
Σύμφωνα με το πλήθος, το τριαντάφυλλο δεν υπήρχε εκεί και βρέθηκε ξαφνικά, μιας και η εικόνα βρίσκεται , λόγω της φύσης της κατασκευής της, μέσα σε τζάμι και δεν μπορεί να την ακουμπήσει ανθρώπινο χέρι.
Το τριαντάφυλλο είναι εκεί μέχρι ακόμη και τώρα και η εικόνες αυτές κάνουν το γύρο του διαδικτύου.


ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΪ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ Ο ΣΕΒ. ΛΑΜΠΗΣ ΚΑΙ ΣΦΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΗΡΕ ΕΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΣΠΑΣΤΕΙ.

ΤΟΤΕ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΟΤΙ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ. ΧΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ (ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟ ΤΖΑΜΙ). ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ 4-12-2011.

 

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ


Ο Άγιος Νεκτάριος, το ευγενές αυτό τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, την μνήμη του οποίου πανηγυρίζει σήμερα σύμπας ο ορθόδοξος λαός, πλην των άλλων διετέλεσε και Δ/ντης της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Έκτοτε θεσπίστηκε να είναι ο προστάτης των Εκκλησιαστικών Σχολών. Αναδημοσιεύουμε κείμενό του (το οποίο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://olympia.gr/, από την αρχή του δεύτερου τόμου του έργου του : «ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΛΟΓΙΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ, ΤΟΜΟΣ Β΄, εν Αθήναις 1896, σσ. ε΄- ις΄, καθότι σήμερα εορτάζουν τα Εκκλησιαστικά Σχολεία μας :

Προθεωρία
ξιότιμοι Κύριοι,
Τ θέμα ταύτης τς μελέτης μου προλθεν κ τν μελετν, ες ς πό τινων τν σχολομαι. Ο λληνες συγγραφες πρξαν τ ποκείμενον τν μελετν μου· ρμήθην δι φλέγοντος πόθου, πως θροίσω πν ,τι περ Θεο, περ ψυχς, κα περ ρετς γις ερήκασι, κα θησαυρίσω τς σοφς τν σοφν λλήνων γνώμας ν ν τεύχει πρς διδασκαλίαν τν περ τς μελέτς σχολουμένων. κ τς μελέτης ταύτης κα τς διευθετήσεως τς λης πείσθην, τι ο λληνες σοφο ν λ κα ν μέρει πρξαν διδάσκαλοι τς ληθείας, τι ταύτης γένοντο ραστα κα ταύτην πεζήτησαν, κα τι ρως τς γνώσεως τς ληθείας ν πρς τν ληθ φιλοσοφίαν ατος γων· οτος γαγε κατ μικρν τ λληνικν θνος πρς τν εκρινεστέραν γνσιν τς ληθείας κα τελευταον πρς τν ποκαλυφθεσαν λήθειαν.
λληνικ φιλοσοφία γένετο τ λληνικ φυλ παιδαγωγς πρς κατανόησιν τς ποκαλυφθείσης ληθείας. ρως πρς τν φιλοσοφίαν γένετο ρως πρς τν χριστιανισμόν, κα φιλοσοφία πέβη πίστις ες Χριστόν. ρως ρα πρς τν λήθειαν πρξεν λόγος, δι᾿ ν λληνικ φυλ μα τ μφανίσει τς ποκαλυφθείσης ληθείας γένετο ταύτης ραστς κα παδς κα νεστερνίσθη κα νεκολπώθη ατν κα τ αμα ατς φειδς πρ ατς ξέχεεν. πειδ λοιπν τοιαύτη λληνικ φιλοσοφία κα οτος λόγος, δι᾿ ν λληνικ φυλ πρώτη σπάσθη τν χριστιανισμόν, δι τοτο λαβον ς θέμα μελέτης τν λληνικν φιλοσοφίαν ς προπαιδείαν ες τν χριστιανισμόν, ς θέμα πολλς σπουδαιότητος δι τος λληνας.
Κυρίως κείμενο
λληνικ φιλοσοφία. Δυ λέξεις· λλ λέξεις μεστα μεγάλων κα ψηλν ννοιν· ν ατας γκολποται τελεία περ νθρώπου ννοια· ν ατας συνάπτονται τ πέρατα τς φιλοσοφικς νεργείας· ν ατας περιλαμβάνεται τ σύνολον τν πιστημονικν ρχν· ν ατας κφράζεται τ πνεμα τς ναπτυχθείσης νθρωπότητος· ν ατας χαρακτηρίζεται τελεία το νθρώπου εκών· ν ατας μολογεται τ μέγεθος το νθρωπίνου νο· τ ψoς τς νθρωπίνης διανοίας, τ βάθος τν ννοιν, σχς κα τ κάλλος το λόγου, λεπτότης τν διανοημάτων, εκρίνεια κα σαφήνεια ατν, δύναμις, χάρις ατν, κα τέλος θειότης το νθρώπου. λληνικ φιλοσοφία εναι θεμελιώδης ρχ τς ληθος ναπτύξεως κα μορφώσεως, εναι παιδαγωγς το νθρώπου, ποδηγέτης πρς τν εσέβειαν. Ατη γένετο διδάσκαλος τς ληθείας, διδάσκουσα τν νθρωπον τίς στι, τς ν τ κόσμ ποστολ ατο, κα τί δέον ργάζεσθαι, διδάσκουσα ατν τν παρξιν το Θεο, τν σχέσιν ατο πρς τ θεον, κα τν σχέσιν το Θεο πρς τν νθρωπον· διδάσκουσα τ θεα διώματα κα τν συγγένειαν το νθρώπου πρς τ θεον. λληνικ φιλοσοφία δίδαξεν τν πρόνοιαν το Θεο πρς τν νθρωπότητα κα γένετο δι τν γιν ατς θεωριν παιδαγωγς τς νθρωπότητος ες Χριστόν.
φιλοσοφία εναι ληθς ναφαίρετον κτμα το λληνος· διαδιδομένη ν τ θνη προσηλυτίζει ατ κα καθιστ ατ λληνικά, οδέποτε δ παύεται οσα λληνική· ο παδο ατς, ο μιλητα ατς ποβάλοντες τ ξένον κα βάρβαρον περιβάλλονται τ λληνικν κα τν εγένειαν· λληνικ φιλοσοφία προώρισται να καταστήσ τος πάντας λληνας· γεννήθη πρ το χριστιανισμο κα συνεταυτίσθη μετ᾿ ατο, πως ργασθ πρς σωτηρίαν τς νθρωπότητος. λλην κα φιλοσοφία εσ δυ τιν ναπόσπαστα· μαρτυρε δ κα πόστολος τν θνν Παλος λέγων: λληνες σοφίαν ζητοσιν. λλην ληθς γεννήθη, να φιλοσοφ· διότι γεννήθη διδάσκαλος τς νθρωπότητος. λλ᾿ ἐὰν φιλοσοφία γένετο παιδαγωγς ες Χριστν πεται τι λλην πλασθες φιλόσοφος πλάσθη χριστιανός, πλάσθη να γνωρίσ τν λήθειαν κα διαδ ατν τος θνεσιν.
Να λλην γεννήθη κατ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τς νθρωπότητος· τοτο τ ργον κληρώθη ατ· ατη ν ποστολ ατο· ατη κλσις ατο ν τος θνεσιν· μαρτύριον θνικ ατο στορία· μαρτύριον φιλοσοφία ατο· μαρτύριον κλίσις ατο· μαρτύριον α εγενες ατο διαθέσεις· μαρτύριον παγκόσμιος στορία· μαρτύριον μακροβιότης ατο, ξ ς δυνάμεθα διστάκτως ν συμπεράνωμεν κα τν αωνιότητα ατο, δι τ αώνιον ργον το Χριστιανισμο μεθ᾿ ο συνεδέθη λληνισμός· διότι ν λα τ θνη τ μφανισθέντα π τς παγκοσμίου σκηνς λθον κα παρλθον, μόνον τ λληνικν μεινε ς πρόσωπον δρν π τς παγκοσμίου σκηνς καθ᾿ λους τος αἰῶνας· κα τοτο, διότι νθρωπότης δεται αωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος κλογ ατο μεταξ τν θνν π τς θείας προνοίας, πως μπιστευθ ατ, τν ερν παρακαταθήκην τν γίαν πίστιν, τν θρησκείαν τς ποκαλύψεως κα τ θεον ργον τς ποστολς ατς, τ αώνιον ργον τς σωτηρίας δι τς διαπλάσεως πάσης της νθρωπότητος κατ τς ρχς τς ποκαλυφθείσης θρησκείας. Τ ργον τοτο ληθς νετέθη τ λληνικ φυλ· τοτο μαρτυρεται π τς στορίας· ν μόνον βλέμμα ιπτόμενον ες τν στορίαν το χριστιανισμο παρκε πως πιστώση τν λήθειαν ταύτην. ν τ στορί το χριστιανισμο π τς πρώτης σελίδος ατς ναφαίνεται τς λληνικς φυλς ν τ χριστιανισμ δρσις, κα κλσις ατς, να ναλάβ τ μέγα της ποστολς το χριστιανισμο ργον. Ο θεοι το Σωτρος λόγοι «νν δοξάσθη υἱὸς το νθρώπου», τε νηγγέλθη ατ, τι λληνες θελον δεν ατόν, νεχον βαθεαν ννοιαν· ῥῆσις ν προφητεία, πρόῤῥησις τν μελλόντων· ο κε μφανισθέντες λληνες σαν ο ντιπρόσωποι λου το λληνικο θνους· ν τ παρουσί ατν διεδεν θεάνθρωπος ησος τ θνος κενο, ες μελλε ν παραδώσ τν ερν παρακαταθήκην, να διαφυλαχθ τ νθρωπότητι. ν τ πιζητήσει ατν διέγνω τν προθυμίαν τς ποδοχς τς αυτο διδασκαλίας, διεδε τν αυτο δόξαν, τν κ τς πίστεως τν θνν, κα νεγνώρισε τ θνος, περ πρς τν σκοπν τοτον προώριστο π καταβολς κόσμου.
Τ λληνικν θνος ληθς πρς τν σκοπν τοτον κλήθη π καταβολς κόσμου κα πρς τοτον μαρτυρεται διαπεπλασμένον· Θες ν τ θεί ατο προνοί διέπλασεν ατ φθαλμν το σώματος το συγκροτουμένου φ᾿ πάσης της νθρωπότητος· ς ργανον τοιοτον ν τ σώματι τς νθρωπότητος λλην κλήθη να ργασθ κα ν τ ργ τς ναγεννήσεως.
Τ λληνικν θνος νεκα τς φυσικς ατο ταύτης διότητος πέβη ληθς φθαλμς τάζων τ τ μφαν κα τ κεκαλυμμένα π το πέπλου το μυστηρίου· τένισεν κθαμβον πρς τ κπαγλον κάλλος το κόσμου τς δημιουργίας, κα νεζήτησε τν θεον ατς δημιουργόν· φοσιώθη ες τν προσφιλ ατ ρευναν κα νερε τν θεον δημιουργν ν τος δημιουργήμασιν ατο· εκν το θείου καλλιτέχνου δημιουργο θεί δακτύλ γγεγραμμένη ν τος δημιουργήμασιν ατο προσείλκυσεν ατν κα φήρπασεν. εκν το Θεο κατενοήθη ν μικρογραφί ν τ καλλιτεχνικ κατασκευ τν ντων, τοσούτ ν τ θαυμασί κατασκευ το μικρο θαλερο το ραιοτάτου κα τερψιθύμου νθυλλίου, σω κα ν τ κατασκευ τν μεγίστων δημιουργημάτων· ναρίθμητος ποικιλία π τν λαχίστων δι᾿ πείρου σοφίας κτυλισσομένη κα πρς τ μέγιστα καταλήγουσα, ποβαίνει τ φιλοσόφ πειροβάθμιος κλμαξ, ς κορυφ ν τ Οραν, ν θαῤῥαλέ βήματι ναβαίνων νέρχεται ατν διαλείπτως τς βαθμίδας μείβων, κα μόνον πρς ορανν τενίζων αρεται λονν π τς γς, ποδυόμενος τν περιττν γήινον φόρτον, κα ζητε ν ποβ πνεμα, πως προσεγγίσ τ θεί πνεύματι, οτινος τν θρόνον τίθησιν ν Οραν· ννοε τι μία ρχή, μία δύναμις, μία πειρος σοφία, ν ν θεον γαθν γένετο δημιουργός της θαυμαστς ταύτης δημιουργίας. κατανόησις το θείου κ τν θείων ατο διοτήτων γενν ν ατ τ συναίσθημα τς γάπης κα τς λατρείας· καρδία ατο πληροται θείου τινς ρωτος κα θερμαίνεται π θείου πυρός· ασθάνεται, τι ν ατ, κατοικε μυστική τις δύναμις, λκουσα ατν πρς τ θεον· σχς ατς εναι κατάληπτος λλ᾿ σχυρ ς δύναμις θεία· κυριεύει ατο κα διευθύνει τάς τε πνευματικς ατο κα σωματικς δυνάμεις κατ τν δίαν βούλησιν· χει βούλησιν τέραν παρ τν θέλησιν το ασθητικο νθρώπου· ατη ν ατ κρατε κα εθύνει τ πάντα· περίεργον τ φαινόμενον· τί τοτο, ρωτ, τ γεννηθν ν μοί; τς σχέσις μο πρς τ θεον, πρς ν μο ατη δύναμις σπεύδει κατάσχετος, πρς ζητε ν προσπελάση, πρς τείνει ν φομοιωθ; Πς φύσις ν μο πετάγη τ περφυσικ ταύτη δυνάμει; πς δ γ φυσικς νθρωπος κουσίως ποτάσσομαι τ περφυσικότητι; χαίρω δ π τ τοιαύτ ποταγ μλλον π τ φυσικ τν ρμν λευθερία; τς λοιπν εμ γ κ τς γς προελθν κα τν ορανν πιζητν; τς σχέσις τς γς πρς τν Ορανόν; τν ασθητν πρς τ πρ ασθησιν; τς σχέσις μ πρς τ θεον; διατ γαπ ατό; διατ πιποθ ατό; διατ πιθυμ ν ξομοιωθ πρς ατό; εμ λοιπν πνεμα; εμ λοιπν ν τι περφυσικόν; λλ᾿ δο ποθνσκω κα τάφος καλύπτει τ πνουν κα νεκρόν μου σμα· πς μως o θάνατος δυνατε ν μ πείση τι ποθνσκω ες τ παντελές; πς τι λπίζω τι ζω αώνιός μοι πιφυλάσσεται; πόθεν πληροφορία ατη περ αωνίου ζως; βλέπω τι ποθνσκω, κα μως πέποιθα τι ζήσομαι ες αἰῶνα· βίος μου πας τοτο μαρτυρε· o βίος τν νθρώπων πάντων τοτο μαρτυρε· ο νθρωποι ζσι δι τν αωνιότητα· νθρωπος ρα χει κοινν τν πληροφορίαν περ τς αωνιότητός του· ν ατ οκοσα θεία κείνη δύναμις λκουσα πρς τ θεον ατη περ τς θανασίας κα αωνιότητός του δίδαξεν ατόν· ατη μυστικς πληροφόρησεν ατόν, τ δ κρος το λόγου ατς πεισεν ατόν. δο λόγος τς πίστεως ατο πρς τν θανασίαν. Εναι λοιπν νθρωπος ν θάνατον, διότι νοε τ θεον, διότι λκεται πρς τ θεον, διότι γαπ τ θεον, διότι λατρεύει τ θεον, διότι πληροφορεται δι τς ν ατ μυστηριώδους δυνάμεως π᾿ ατο το θείου.
λλην λοιπν δι τς φιλοσοφίας γνώρισε πρώτον τν παρξιν το θείου κα ετα αυτόν, οος ληθς στι· δι τς γνώσεως το Θεο σχε τελείαν αυτο γνσιν· γνωρίσας δ αυτν γνω τν σχέσιν ατο πρς τ θεον, τν εγένειαν ατο, κα γνω τι πρς τ θεον φομοίωσις εναι τ πρώτιστον τν καθηκόντων. γνω δ᾿ τι ν τ κόσμ ποστολ το εναι τελείωσις, νύψωσις ατο π το λικο κόσμου πρς τν πνευματικόν· τι πνευματικς κόσμος δέον στι ν ζωογον τν λικν κόσμον, τι τ πνεμα νάγκη ν πικρατήση τς λης, τι ο πνευματικο νόμοι δέον στι ν σιν σχυρότεροι τν ν ατ φυσικν νόμων· τι πρέπον στν ν ατ ν πικρατσιν οτοι ς λογικοί· τι νθρωπος γίνεται τέλειος φομοιούμενος τ Θε, κα τι φομοιοται πρς τ θεον ταν κοσμται π τς εσεβείας, τς δικαιοσύνης, τς ληθείας κα τς πιστήμης· διότι ληθς α ρετα αται κέκτηνται τελειωτικν ν ατας δύναμιν· διότι μν εσέβεια γίνεται προσπέλασις πρς τ θεον, δ δικαιοσύνη, λήθεια, κα πιστήμη, γίνονται ατ ες εκόνα κα μοίωμα θεον.
λλην γνωρίσας τς εναι κα τς φείλει ν ποβ, σκοπν θετο τν αυτο τελείωσιν· γένετο ραστς το πνεύματος κα δημιούργησε κόσμον πνευματικόν, ν θελε ν ζ· γνσις το καλο, το γαθο, το ληθος κα μφυτος πρς τν πλησίον γάπη νέπτυξεν ν τ καρδί το λληνος τν πόθον τς ατομεταδόσεως, κα λλην πέβη διδάσκαλος τς νθρωπότητος· λλην ζήτησε ν φομοιώση τος πάντας πρς αυτόν· λλην δν γεννήθη κατακτητς το σώματος, λλ το πνεύματος, δν ζήτησε δούλους λλ᾿ λευθέρους. Τοτο γάπησε κα θεία ατη γάπη γένετο τ λατήριον λων τν ρμν του· ατη μόρφωσε κα τν θνικν ατο χαρακτρα, στις διέμεινεν ναλλοίωτος.
Τοιοτος πλάσθη λλην κα τοιοτος διαμορφώθη θικς ατο χαρακτήρ. τοιοτος χαρακτρ δν δύνατο ν νθουσιασθ κ τν ρχν το χριστιανισμο. χριστιανισμς ν γάπη πηγγέλλετο δ ν διδάξ τος νθρώπους τν λήθειαν π τν τελείαν κα πλήρη ατς μορφήν, νισχύσ κα νυψώσ τν φιλοσοφίαν ες τν ψίστην ατς περιωπήν, ποκαλύψ ατ τ μυστήρια τ κεκαλυμμένα μείναντα τ φιλοσοφί, παράσχ τν λύσιν τν αωνίων προβλημάτων, ρ τν χλν τν περιβάλλουσαν τος φθαλμος τς διανοίας τν νθρώπων, γείρ ατν καθεύδοντα, παλλάξ τς δεισιδαιμονίας, συνδέσ τν νθρωπότητα δι το δεσμο τς δελφικς γάπης, γάγ πρς τν Θεόν, κα σώσ ατν τς καταδυναστείας το ντιπάλου, χαριζόμενος ν μν τ παρόντι βί τν ληθ εδαιμονίαν, ν δ τ μέλλοντι τν αωνίαν μακαριότητα. λλην νευρν ν τ χριστιανισμ τς ατς ρχς κα τν εκόνα το τελείου, το δανικο ατο, κα τν μόνον διδάσκαλον τν δυνάμενον ν διδάξ ατν πν ,τι πεθύμει ν γνωρίση, ν μάθη, κα ,τι ατς πόθει κα πεζήτει, κα ερν ατν ρμηνευτν τν ασθημάτων ατο, νεκολπώθη ατν κα περιέθαλψεν. χριστιανισμς ς πρτον δρον ατο δωρήσατο ατ νέαν ζωήν· δ λλην πεστήριξεν ατν δι τν γώνων κα τν αμάτων του.
λληνικ φιλοσοφία ποδηγέτει τ λληνικν θνος ες τν χριστιανισμόν· τι δ λληνικ φιλοσοφία τοιοτος πρξε ποδηγέτης μαρτυρε κα o ερς πατρ Κλήμης λεξανδρες λέγων: «ν μν ον πρ τς το Κυρίου παρουσίας ες δικαιοσύνην λλησιν ναγκαία· νυν δ χρησίμη πρς θεοσέβειαν γίνεται, προπαιδεία τις οσα τος τν πίστιν δι᾿ ποδείξεως καρπουμένοις· τι πούς σου φησν (Παροιμ.) ο μ προσκόψ, π τν πρόνοιαν τ καλ ναφέροντος ἐὰν τ λληνικ , ἐὰν τ μέτερα· πάντων γρ ατιος τν καλν Θεός, λλ τν μν κατ προηγούμενον, ς τς τ διαθήκης τς Παλαις κα τς Νέας· τος δ κατ᾿ πακολούθημα, ς τς φιλοσοφίας· τάχα δ κα προηγουμένως τος λλησιν δόθη τότε πρν τν Κύριον καλέσαι κα τος λληνας· παιδαγώγει γρ κα ατ τ λληνικόν, ς νόμος τος βραίους ες Χριστόν.
Προπαρασκευάζει τοίνυν φιλοσοφία προοδοποιοσα τν π Χριστο τελειούμενον… μία γρ τς ληθείας δς λλ᾿ ες ατν καθάπερ ες έναον ποταμν κρέουσι τ εθρα λλα λλοθεν».
Κα αθις ερς πατρ λέγει περ τς λληνικς φιλοσοφίας· «λλ᾿ ε μν μ καταλαμβάνει λληνικ φιλοσοφία τ μέγεθος τς ληθείας, τι δ ξασθενε πράττειν τς κυριακς ντολάς, λλ᾿ ον γ προκατασκευάζει τν δν τ βασιλικωτάτ διδασκαλί, μηγέπη σωφρονίζουσα, κα τ θος προτυποσα κα προστύφουσα ες παραδοχν τς ληθείας».
Κλήμης δέχεται τι πν ,τι επον γις ο φιλοσοφήσαντες, τοτο θείας οκονομίας το ργον. δο τί λέγει·
»Ετ᾿ ον κατ περίπτωσιν φασν ποφθέγξασθαι τιν τς ληθος φιλοσοφίας τος λληνας, θείας οκονομίας περίπτωσις· ο γρ ταυτόματον κθειάσει τις δι τν πρς μς φιλοτιμίαν, ετε κατ συντυχίαν, οκ προνόητος συντυχία· ετ᾿ α φυσικν ννοιαν σχηκέναι τος λληνας λέγοι, τν τς φύσεως δημιουργν να γινώσκομεν, καθ κα τν δικαιοσύνην φυσικν ερήκαμεν κτλ.».
Κλήμης μιλν περ το ργου τς λληνικς φιλοσοφίας δεικνύει τίνι τρόπ ατη ποδηγέτει πρς τν λήθειαν κα τι ργον ατς κα κατ το ψεύδους πόλεμος· «προσιοσα δ φιλοσοφία λληνική, ο δυνατωτέραν ποιε τν λήθειαν, λλ᾿ δύνατον παρέχουσα τν κατ᾿ ατς σοφιστικν πιχείρησιν, κα διακρουομένη τς δολερς κατ τς ληθείας πιβουλάς, φραγμς οκείως ερηται κα θριγκς εναι το μπελνος «
τι πσα σοφία κα δ κα λληνικ φιλοσοφία π Θεο, μαρτυρε κα Γραφ λέγουσα· «πέστειλεν σοφία τος αυτς δούλους συγκαλοσα μετ ψηλο κηρύγματος π κρατρα ονου λέγουσα· ς στν φρων κκλινάτω πρός με…».
τι λληνικ φιλοσοφία εναι δρο Θεο κα τι πσα σοφία π Θεο στίν, τοτο κα ν Παροιμίαις λέγεται κα ν τ κκλησιαστ κα ν τ σοφ Σειράχ. ν Παροιμίαις κεφ. β´ 3-10 φέρονται τ ξς· «ἐὰν γρ τν σοφίαν πικαλέση κα τ συνέσει δς φωνήν σου, τν δ ασθησιν ζητήσς μεγάλ τ φων, κα ν ζητήσς ατν ς ργύριον, κα ς θησαυρος ξερευνήσης ατήν, τότε συνήσεις φόβον Κυρίου κα πίγνωσιν Θεο ερήσεις· τι Κύριος δίδωσιν σοφίαν, κα π προσώπου ατο γνσις κα σύνεσις· κα θησαυρίζει τος κατορθοσι σωτηρίαν, περασπιε τν πορείαν ατν το φυλάξαι δος δικαιωμάτων, κα δος ελαβουμένων ατν διαφυλάξει».
Κλήμης παραβάλλει τν σοφίαν πρς τν ετόν, τος δ φιλοσοφοντας πρς τς ποικίλας βοτάνας τς γς, ατινες καίτοι π τν ατν ποτίζονται ναμάτων, κάστη μως πρς τν δίαν φύσιν τν χυμν μεταβάλλει. δο ο λόγοι ατο: «Καταφαίνεται τοίνυν προπαιδεία λληνική, σν κα ατ φιλοσοφία θεόθεν κειν ες νθρώπους, ο κατ προηγούμενον, λλ᾿ ν τρόπον ο ετο καταῤῥήγνυνται ες τν γν τν γαθήν, κα ες τν κοπρίαν, κα π τ δωμάτια, βλαστάνει δ᾿ μοίως κα πόα, κα πυρός, φύεται τ κα π τν μνημάτων συκ, κα ε τί τν ναιδεστέρων δένδρων· κα τ φυόμενα ν τύπ προκύπτει τν ληθν».
ντεθεν δλον τι Κλήμης δν παραδέχεται φιλοσοφίαν εμ τν γιαίνουσαν. Τοτο δηλοται κα κ τν φεξς.
«Ο μν πλς πσαν φιλοσοφίαν ποδεχόμεθα, λέγει» λλ᾿ κείνην περ ς κα παρ Πλάτωνι λέγει Σωκράτης. Εσ γρ δή, ς φασί, περ τς τελετάς, ναρθηκοφόροι μν πολλο Βάκχοι δ παύροι· πολλος μν τος κλητούς, λίγους δ τος κλεκτος ανιττόμενος· πιφέρει γον σαφς. Οτοι δ εσ κατ τν μν δόξαν, οκ λλοι ο πεφιλοσοφηκότες ρθς· ν δ κγ, κατ γ τ δυνατόν, οδν πέλιπον ν τ βί, λλ παντ τρόπ προυθυμήθην κα τί νύσαμεν κεσε λθόντες, τ σαφς εσόμεθα, ἐὰν Θες θέλ, λίγον στερον.
Κλήμης διακρίνει τν ληθ φιλοσοφίαν τς σοφιστείας κα τ καλς παρ᾿ ατς ερημένα τν μ καλς ερημένων· τοτο δείκνυται κα κ τν ξς. «Φιλοσοφίαν ο τν Στωικν λέγω, οδ τν Πλατωνικήν, τν πικούρειον τ κα ριστοτελικήν· λλ᾿ σα ερηται παρ᾿ κάστη τν αρέσεων τούτων καλς, δικαιοσύνην μετ᾿ εσεβος πιστήμης κδιδάσκοντα, τοτο σύμπαν τ κλεκτικν φιλοσοφίαν φημί· σα δ νθρωπίνων λογισμν ποτεμόμενοι παρεχάραξαν, τατα οκ ν ποτ θεία εποιμ᾿ ν».
ερς Κλήμης τν φιλοσοφίαν ταύτην ς γι θεωρε νωτέραν παντς ψόγου· δι να προλάβ πάντα κατ᾿ ατς ψόγον κ τς παρερμηνείας χωρίων τινν τς ερς Γραφς ρμηνεύει τατα κα λέγει. «ταν Γραφ λέγ περ τν λλήνων σοφν φίλαυτοι κα λαζόνες», σοφος λέγουσα Γραφή, ο τος ντως σοφος διαβάλλει, λλ τος δοκήσει σοφούς. Κατ τούτων φησίν, πολ τν σοφίαν τν σοφν κα τν σύνεσιν τν συνετν θετήσω».
Κλήμης π τοσοτον προβαίνει ν τ θεωρί ατο τι κ το Θεο πσα σοφία κα τι θεία σοφία φώτιζε κα ποδηγέτει τ λληνικν θνος, στε φρονε, τι τ ερ βιβλία τς Παλαις Διαθήκης μετεφράσθησαν κατ θείαν πρόνοιαν λληνιστί, κα τ τς Καινς Διαθήκης γράφησαν λληνιστί, πως τ λληνικν θνος τ δι τς φυσικς θεογνωσίας ες τν ερεσιν τς ληθείας προδηγετηθέν, γνωρίση κα τν δι᾿ ποκαλύψεως γνωσθεσαν τος νθρώποις λήθειαν κα δι᾿ μφοτέρων δηγηθ πρς τν ψίστην λήθειαν.
δο Κλήμης τί λέγει περ τς ρμηνείας τν ερν Γραφν ν τ λληνικ φων:
«Δι τοτο γρ λλήνων φων ρμηνεύθησαν α Γραφα ς μ πρόφασιν γνοίας προβάλλεσθαι δυνηθναι ποτ ατούς, οους τ ντας πακοσαι κα τν παρ᾿ μν, ν μόνον θελήσωσιν».
κ τούτων δηλοται τι Κλήμης δέχεται θείαν πρόνοιαν προνοοσαν πρ τν λλήνων πως γνωρίσωσι τν λήθειαν κα μ δι᾿ γνοιαν τς βραϊκς γλώσσης γνοήσωσι τν ποκαλυφθεσαν λήθειαν κα πλανηθσι τς εθείας της γούσης ες τν αυτν ποστολήν. Πρς τν γνώμην ταύτην κα μες συντασσόμεθα· κα ληθς, δύναταί τις ν ρωτήση· διατ λληνιστ ν γραφσιν α Γραφα κα οχ ωμαϊστί; ν λλ τιν γλώσσ; θεία πρόνοια πρ ατο πάντως σχε λόγον τν κλογν το λλην. θνους π τς μφανίσεώς του δι τν χριστιανισμόν. Πάντως τ λλην. θνος εχε κληθ να ργασθ πρ το χριστιανισμο κα δι τοτο πρ ατο πρόνοια πρς γνσιν τς ποκαλυφθείσης ληθείας δι τ τς φιλοσοφίας κα τς ποκαλύψεως· δη δυνάμεθα ν επωμεν τι φιλοσοφία ποδηγέτει τ λληνικν ες Χριστν πως ναδείξ ατ κατάλληλον ργανον πρς διάδοσιν τν θείων ατο ρχν.
Κα τοιαύτη μ πεποίθησις. πειδ μως νδεχόμενον ν πάρχωσι τινς φρονοντες τι λληνικ φιλοσοφία εναι κφρασις τς σχύος τς νθρωπίνης διανοίας κα τ τέλος κα σκοπς τν νεργειν το πνευματικο βίου το νθρώπου ν πλήρωσις τν πνευματικν ναγκν το νθρώπου κα τ πλήρωμα τν γκαρδίων ατο πόθων, τ φέρον τν εδαιμονίαν κα τν μακαριότητα, πιχειρομεν δι βραχέων ν ποδείξωμεν τος λόγους δι᾿ ος λληνικ φιλοσοφία δν δύνατο ν σκοπός, λλ συναίτιον ατιον κα ποδηγέτης πρς τν σκοπόν.
Περ το ζητήματος τούτου ερς Κλήμης δο τί λέγει:
« φιλοσοφία ζήτησις οσα τς ληθείας πρς κατάληψιν τς ληθείας, συλλαμβάνεται οκ ατία οσα καταλήψεως, λλ σν τος λλοις (ατίοις) ατία κα συνεργός, τάχα δ κα συναίτιον ατιον· ς δ νς ντος το εδαιμονεν ατίαι τυγχάνουσιν α ρεταί, πλείονες πάρχουσαι… οτω μις οσης τς ληθείας πολλ τ συλλαμβανόμενα πρς ζήτησιν ατς».
ληθς λληνικ φιλοσοφία το συναίτιον ατιον κα συνεργς κα ατία καταλήξεως τς ληθείας, οχ δ ατ λήθεια, τις δύνατο ν θεωρηθ τ τέρμα τν νεργειν τς νθρωπότητος κα τ τέλος κα σκοπς τς δράσεως ατς. ν τ καρδί το νθρώπου ναπελείπετο πάντοτε τι κενόν, περ φιλοσοφία δυνάτει ν πληρώση· φιλοσοφία ο μόνον δν γίνετο πληρωτικ το κενο της καρδίας, λλ μλλον μεγέθυνε ατ νευρίσκουσα μν τν Θεν ν τος δημιουργήμασι κα ναπτύσσουσα ν τ καρδί τν πρς ατν ρωτα, δυνατοσα μως ν προσπελάση ατ κα γκολπωθ ατόν· φιλοσοφία, λέγει Κλήμης, βλεπε τν εκόνα τς ληθείας ς ν σόπτρ ς φαντασία καθορται ν τος δασιν, κα δι διαφανν κα διαυγν σωμάτων· νθρωπότης μως θελε ν δ καθαρς, πεζήτει τν μετ το θείου νωσιν· δ φιλοσοφία ννόει μν τν Θεν κ τν θείων ατο διοτήτων, συνησθάνετο τ πειρον ατο μεγαλεον, λλ᾿ βλεπεν ατν ς ν εκόνι, δυνάτει δ ν νώση τν νθρωπόν μετ το θείου. δι τς φιλοσοφίας νόησις τν θείων διοτήτων δίδαξεν τν νθρωπον τς θικς ρετς πως δι᾿ ατν φομοιωθ πρς τ θεον· λλ᾿ διδασκαλία μόνη δυνάτει ν νυψώση τν νθρωπον μέχρι το θρόνου το Θεο πρς ν πεθύμει ν φθάση να δ ατν πρόσωπον πρς πρόσωπον· δυνάτει, διότι δυνάτει ν ρη τ μεσότειχον τ νεγερθν π τς μαρτίας μεταξ Θεο κα νθρώπων· δυνάτει, διότι δυνάτει ν διαπλάση τν π τς μαρτίας διαφθαρέντα νθρωπον στερουμένη θείας διαπλαστικς δυνάμεως· δυνάτει, διότι στερετο θείου κύρους· δυνάτει, διότι στερετο πίστεως πληροφορούσης μυστικς τν καρδίαν πρς ποδοχν τς διδασκαλίας νευ πιφυλάξεως· δυνάτει, διότι στερετο λπίδος ϊδίου, μειώτου, καθαρς παντς φόβου, πάσης μεταμελείας, λπίδος χούσης ν αυτ τ πλήρωμα τς εδαιμονίας· δυνάτει, διότι στερετο δυνάμεως πρς νακούφισιν τν καρδιν τς πασχούσης νθρωπότητος· δυνάτει, διότι στερετο τς σχύος τς Χριστιανικς γάπης τς μειβομένης π τς θείας γάπης τς δαψιλευούσης τν εδαιμονίαν κα μακαριότητα· δυνάτει, διότι στερετο πίστεως πληροφορούσης τν καρδίαν τν παδν ατς περ τς πολύτου ληθείας τν αυτς ρχν· δυνάτει, διότι στερετο θείας δυνάμεως λκούσης τν νθρωπότητα ες αυτήν· δυνάτει, διότι στερετο δυνάμεως πειθούσης ν τε τος λόγοις κα τος ργοις· δυνάτει, διότι στερετο τς μεγαλουργο δυνάμεως τς κθαμβούσης κα καταπληττούσης· δυνάτει, διότι στερετο τν κ τν νωθεν μαρτυρίων πρς πίστωσιν τς ληθείας τν αυτς λόγων· δυνάτει, διότι στερετο θείων χαρισμάτων δαψιλευομένων τος παδος π το ορανο· δυνάτει, διότι στερετο τν καρπν τς χάριτος το γίου Πνεύματος· δυνάτει, διότι στερετο γιασμο κα τς μεταδοτικς τούτου δυνάμεως· δυνάτει τέλος, διότι στερετο θείας ποκαλύψεως κα θρησκευτικο κύρους παναπαύοντος τς καρδίας τν παδν ατς. Τούτων δ πάντων δέετο νθρωπότης πως πεισθ, πως βαδίση τν εθεαν δόν, ποστ τς πλάνης, ναπλασθ, κα τύχ τς μακαριότητος· νδεια ατη τς φιλοσοφίας καθίστα ατν νίσχυρον να ποβ σκοπς κα τ τέλος το πνευματικο του νθρώπου βίου· ντεθεν πεποίθησις μν τι φιλοσοφία γένετο παιδαγωγς ες τν Χριστιανισμν ν ερίσκετο τ πλήρωμα τν λλείψεων τς φιλοσοφίας, κα τελεία κανοποίησις τν πόθων τς καρδίας το νθρώπου κα οχ σκοπς κα τελικν ριον.
τι λληνικ φιλοσοφία δν δύνατο ν εναι σκοπς κα τελικν ριον το πνευματικο βίου το νθρώπου κα τ πλήρωμα τν πόθων τς καρδίας ατο δείκνυται κα κ τς δυναμίας πως λύση κα τ ξς τρία σπουδαιότατα ζητήματα τ πασχολήσαντα π᾿ αώνων τ πνεμα τς νθρωπότητος, κα πείση ατν διστάκτως περ τς ληθείας τν αυτς λόγων. νθρωπότης πεθύμει ν γνωρίση κα πιστεύση τν ληθ Θεόν, διότι σθάνετο τν νάγκην ν προσπελάση ατ· πεθύμει ν γνωρίση κα πεισθ περ τς ξίας αυτο κα τς σχέσεως ατο πρς τ θεον· κα τρίτον πεθύμει ν γνωρίση τ περ τς αωνιότητός του. φιλοσοφία δύνατο ν γάγ τος φιλοσοφοντας πρς τν λήθειαν ς κα ν φανερώση ατος τν εκόνα τς ληθείας ς ν σόπτρ κα δι σωμάτων διαυγν κα διαφανν, λλ᾿ δυνάτει διδάσκουσα περ ατν ν πείση, κα ρη τ βάρος τ πιβαρνον τς καρδίας τν νθρώπων· πρς τ ζητήματα τατα συνεδέετο πας θικς κα πνευματικς βίος το νθρώπου, πσα ν τ βί ατο δρσις. νθρωπος πεθύμει ν πληροφορηθ κα βεβαιωθ πως κανονίσ τν θικν ατο βίον· διότι οδες π βεβαίων κα σαλευομένων ρχν, ρχν μάλιστα στερουμένων θείου κύρους οκοδομε στεῤῥῶς τν αυτο θικν βίον· φιλοσοφία δίδαξεν γιες θεωρίας, λλ᾿ οδες πείσθη ν κανονίσ τν αυτο βίον πρς τς καλς θεωρίας δι τν λλειψιν θείου κύρους κα νδομύχου πληροφορίας· o νθρωπος πεζήτει πληροφορίας ζήτει τν πόδειξιν τς ληθείας τς διδασκαλίας τς φιλοσοφίας· δ πόδειξις λειπεν. παίτησις ατη, παίτησις το πνεύματος κα τς καρδίας το νθρώπου, οσα τ προοίμιον τς συγκαταθέσεως τς καρδίας κα το νο πρς σκησιν θικο βίου, οχ δ κα τ μέσον πρς κατόρθωσιν, διότι πητοντο πάντα, σα νωτέρω δείξαμεν, πρξεν σκόπελος πρς ν εθς ξ ρχς μα ναγομένη πλησίστιος κα ναυάγει προσαράσσουσα φιλοσοφία. π τς στορίας μαρτυρουμένη δυναμία κα νικανότης πρς θικοποίησιν τς νθρωπότητος κα πρς κανοποίησιν τν κορέστων πόθων τς καρδίας κα τν παιτήσεων το νο, δεικνύει τ νεπαρκές της φιλοσοφίας πρς τ μέγα ργον το φωτισμο κα τς διαπλάσεως τς νθρωπότητος. νθρωπότης ζήτει θείαν ποκάλυψιν πως μάθη τν λήθειαν κα βεβαιωθ κα πεισθ· νθρωπότης δετο θείου διαπλάστου· δ φιλοσοφία στερετο τούτων. νθρωπότης ερεν τατα ν τ χριστιανισμ πρς ν ποδηγέτει λληνικ φιλοσοφία· ατη μ περ το ζητήματος τούτου ταπειν γνώμη.

ν θήναις τ 17 ουνίου 1896.
Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Πηγή : http://olympia.gr/